سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 242 - صفحه 10 (به ترتیب امتیاز)

سلام .

بعد از چندمین بار گوش کردن ، بهم الهام شد که این متن مختصر رو درج کنم.

سطحی زندگی‌کردن هنر نیست؛ ساختن، پیش‌رفتن و مستقل‌بودن هنر واقعی‌ست

در دنیایی که سرعت، ظواهر و لذت‌های زودگذر محور تصمیم‌گیری خیلی‌ها شده، گاهی بد نیست مکث کنیم و بپرسیم: واقعاً چه چیزی ارزش داره؟

این‌روزها “پارتی‌تایم”، مواد، روابط بی‌پایه، و نمایش‌دادن سبک زندگی پر زرق‌وبرق، برای برخی تبدیل به هدف شده. طوری وانمود می‌شه که انگار آزادی یعنی بی‌مرزی، یا خوشبختی یعنی بی‌فکری. اما واقعیت تلخ اینه که این نوع لذت‌ها، عمر کوتاهی دارن. چیزی نمی‌گذره که خالی، سرد و بی‌معنا می‌شن.

لذت‌جویی لحظه‌ای، شاید هیجان داشته باشه، ولی هیچ‌وقت جای یک مسیر هدفمند، امن و ریشه‌دار رو نمی‌گیره. تجربه نشون داده آدم‌هایی که درگیر چرخه بی‌پایان لذت‌های فوری می‌شن، اغلب دچار پوچی، افسردگی و بی‌هویتی می‌شن. چرا؟ چون ریشه ندارن. چون “رشد” نکردن، فقط “مصرف” کردن.

اما از اون طرف، عاشق شدن (واقعی، نه هوس‌محور)، تلاش کردن برای پیشرفت فردی، مستقل بودن، ساختن زندگی با دستای خودت، و دنبال کردن یک هدف مشخص، کاریه که همه از پسش برنمیان.

چرا؟ چون این مسیر سخت‌تره، چون صبوری و انضباط می‌خواد، چون باید با ضعف‌های خودت روبه‌رو بشی، باید از خواب راحت، از لذت آنی، از آسون‌طلبی بگذری.(هرچند با باورسازی صحیح مسیر رسیدن به خواسته‌هات میتونه از جاهای آسان و ساده عبور کنه)

استقلال مالی و فکری ، یعنی تو تصمیم می‌گیری کی باشی، نه جامعه، نه ترندها، نه فشار اطراف.

پیشرفت کردن ، یعنی هر روز یه قدم به‌سمت نسخه‌ی بهتری از خودت بری، نه اینکه درجا بزنی و پشت فیلترها قایم بشی.

درس گرفتن و کار کردن، یعنی باور داری قراره چیزی خلق کنی، نه فقط مصرف‌کنی و تعریف بگیری.

و این دقیقاً همون چیزیه که “هنر زندگی” رو از “شوآف زندگی” جدا می‌کنه.

هر کسی می‌تونه لباس گرون بپوشه، سفر بره، شب‌گردی کنه، با هرکی خواست بپره.

اما همه نمی‌تونن خودشونو بسازن، همه نمی‌تونن مستقل بشن، همه نمی‌تونن ریشه بندازن.

اونایی که بلدن در سکوت پیشرفت کنن، بدون نمایش، بدون تظاهر، بدون نیاز به تأیید مداوم…

اونا هنرمندن واقعی زندگی‌ان.

واقعاً آدم وقتی قدرت ذهنش رو درک می‌کنه، می‌فهمه چقدر شرایط بیرونی تحت تأثیر حال درونیه. این یعنی هر اتفاقی که بیفته، تو اون کسی هستی که تصمیم می‌گیری چطور بهش نگاه کنی، چطور واکنش نشون بدی، و در نهایت چطور مسیر زندگیت رو بسازی.

کنترل ذهن، دقیقاً همون چیزیه که می‌تونه تو رو از یه لحظه سخت به یه نقطه اوج برسونه، فقططط با تغییر زاویه دیدت.

ولی این مسیر، یه پروسه‌ست. مثل ورزش کردن، مثل یاد گرفتن یه مهارت جدید. اوایل شاید سخت باشه، شاید بارها حواست پرت بشه، شاید بعضی وقتا بری سمت افکار منفی و بگی چرا نمی‌تونم درست کنترل کنم. اما نکته مهم اینه که این یه تمرینه، یه سفره، نه یه مقصد.

وقتی مقایسه می‌کنی، وقتی عجله داری، وقتی حس می‌کنی باید همین حالا به نتیجه برسی، همون موقعه که ذهنت از تعادل خارج می‌شه. ولی وقتی به جریان خدا اعتماد کنی، وقتی بدونی که هر چیزی در بهترین زمان و به بهترین شکل اتفاق می‌افته، اون‌وقته که آرامش میاد. اون‌وقته که مسیر برات لذت‌بخش می‌شه.

صبر یعنی بدونی داری در مسیر درست حرکت می‌کنی، بدون استرس، بدون عجله، با لذت از هر قدمی که برمی‌داری. صبر یعنی این‌که تو اقدام خودت رو انجام می‌دی، ولی به خدا اجازه می‌دی که زمان‌بندی دقیقش رو برات تنظیم کنه. فرقش با تحمل همینه؛ صبر یعنی در حرکت باشی، ولی با آرامش.

همه‌ی ما توی مسیر رشد هستیم، و اگه یه روزی حس کردی که جا زدی یا نتونستی، بدون که این هم یه بخش از همون تکامله. خودت رو سرزنش نکن، چون مسیر موفقیت برای هیچ‌کس یه خط صاف و بدون چالش نیست. مهم اینه که بدونی داری بهتر از دیروزت می‌شی، و این یعنی تو موفقی.

مدام به خودم گوشزد میکنم :

هر وقت دچار تردید شدی، برگرد به درونت.

ببین چی داری فکر می‌کنی،

چی داری احساس می‌کنی.

چون همون جاست که مسیر بیرونیت شکل می‌گیره.

به خودم میگم :

همیشه یادت باشه، وقتی تو درونت با خدا هماهنگ بشی، بیرونت هم دقیقاً همونی می‌شه که باید.