سفر به دور آمریکا | قسمت ۲۱

سلام استادخوبم و مریم جون خوش قلب و مایک مهربون

سلام دوستای هم فرکانسیم

هربار که میبینم این فایلو ذوق میکنم و اگه برای ۱۰۰۰بار هم نگاه کنم بازهم ذوق میکنم

از اینکه شماها اینقدر رها و راحت گیرید من از بچگی دلم میخواست همه جا بریم و دوستهای خانوادگی داشته باشیم

اما مثلآ وقتی یه دوستی بهم میگفت بیا خونمون و من دوس داشتم برم مامانم میگفت : زشته . حالا میگن ما یه تعارفی زدیم اینها چه جدی گرفتن!

یا میگفت : تو رفتی اونها هم میخوان بیان من حوصله مهمونداری ندارم

خلاصه وقتی تو این فایل میبینم که باکسیکه اصلآ فقط یه بار دیدینش انقدر احساس صمیمیت کردین و تصمیم گرفتین به دعوتش بله بگید و برید خونه اش خیییلی ذوق کردم

و حال و هوای بچگی گرفتم

و موضوع سگی که سرطان داشت و فقط یه هفته دیگه زنده بود و صاحبانش با حال خوب سعی داشتن اون یه هفته را هم برای خودشون خاطره ساز کنند و هم کاری کنند که اون سگ روزهای پایان عمرش بهش خوش بگذره چقدر بوی خدایی داره

چه پیام بزرگ و قشنگی بهم دادی استاد

واقعآ ما اگه باور کنیم که مرگ پایان زندگیمون نیست وما ابدی هستیم ما لایتناهی هستیم و این زندگی تنها بخش کوچکی از زندگی فیزیکی ماست هیچوقت از هیچ چیز ناراحت و نگران نمیشیم و همیشه آرامش داریم آرامش درون

و این آرامش همون رهاییه همون سادگیه که ایمان سررشته اشه

واین حال و احساس خوب وقشنگ زیبایی های بیشتر و نعمتهای دنیایی و آخرتی بیشتری را شامل میشه و به نظر من همین یه باور بزرگ و خدایی که باعث رهایی میشه باعث احساس خداگونه میشه باعث میشه که دیگه حرص نزنیم

دیگه ترس نداشته باشیم

دیگه نگران نباشیم

دیگه خشمگین نشیم

دیگه اندوهگین نشیم

دیگه دنباله ی حرفهارا نگیریم و فرعیاتو بی خیال بشیم

و همینطور مثل بچگی هامون لحظه ها را یکی یکی زندگی کنیم و نه تو گذشته فرو بریم و نه از آینده بترسیم

من واقعآ لذت بردم

من واقعآ عاشقتونم که انقدر درسهای خداگونه و آرامش مطلق بهمون میدید

این یه فایل بی نظیر بود

ازتون ممنونم