سفر به دور آمریکا | قسمت ۳۵

سلام

خانم شایسته عزیزم دوربین مبارکت باشه ، این دوربین مال همه ی ماست چون ما هم داریم از امکاناتش استفاده می کنیم ، از استاد عزیزم بخاطر این هدیه سپاسگزارم ….

نه تنها در بازی فوتبال بلکه هیچ چیز زندگی قابل پیش بینی و مشخص نیست ، اینو قبلا نمی تونستم با یقین بگم ولی حالا دیگه با اطمینان میگم که هیچ آینده ی از قبل تعیین شده ای در هیچ جنبه ای از زندگی وجود نداره و همه چیز با فرکانس ها رخ میده و آینده چیزی نیست جز نتیجه ی فرکانس های اکنون …

همه چیز با کشف و برداشتن ترمز ها رخ میده ، همه چیز با ایمان به نزدیکی به خداوند و دسترسی فوق العاده نزدیک به نعمت هاش رخ میده ، فراوانی فقط با ایمان به فراوانی وارد زندگی مون میشه و ایمان به فراوانی یعنی ایمان به خدا بعنوان خزینه دار نعمت ها ….

و اگر بچه ها بدونند و ایمان داشته باشند که وقتی اتفاقات ، رخ نمیدهند و خواسته ها شکل نمی گیرند ، فقط پای ترمز ها وسط هست هرگز ناامید نمی شوند و مهم ترین کار زندگی شون را به کشف اون ترمز اختصاص میدهند و کشف ترمز هم اینجور نیست که خیلی سریع اتفاق بیفته ، هرچه ترمز قوی تر باشه کشفش سخت تر میشه و خبر خوب اینکه وقتی ترمزی پیدا بشه ، به همراهش انقدر آگاهی به ذهن جاری میشه که چندین ترمز دیگه هم باهاش کشف میشه مثلا وقتی من به نقش خدا پی بردم و به اندازه ی ظرف جدیدم درکش کردم تونستم نقش سپاسگزاری را در ورود نعمت ها درک کنم ، تونستم باور کنم که وقتی پولی خرج میکنم ده برابر به جاش برمی گرده چون ساز و کار جهان این گونه ست …. و فکر می کنم انفاق که انقدر در قرآن بهش تأکید شده و یکی از تمرینات مهم روانشناسی ثروت یک هست ، بخاطر بخشش پول و نعمت از ناحیه ی اون یک درصد آدم هایی هست که قانون را درک کردند برای اون 99 درصدی که قانون را درک نکردند و هرگز درکش نمی کنند و از دنیا میروند ، انفاق کسی را ثروتمند نمی کنه ولی بهرحال برای اون دسته ای که ناتوان از درک قانون هستند منبعی برای گذران زندگی شون میشه ، با این باور که نتیجه ی همون ترمز خداست تونستم تمرین انفاق را برای خودم منطقی کنم و راحت تر ببخشم البته من کلا دست و دل بازم ولی چون از چاپلوسی بدم میاد فکر می کردم که انفاق ، چاپلوسی برای خداست که ببین من چه آدم خوبیم که میبخشم ولی از وقتی فهمیدم حتی مهمترین و باسواد ترین و با تجربه ترین افراد زندگیم هیچی از این قانون نمی فهمند ، فهمیدم که باید از نتایج درک خودم و از نتایج تغییر باورهام که ورود نعمت به زندگیم هست ، ببخشم و انفاق کنم چون اکثر مردم ، آدم هایی هستند که به تعبیر خواب استاد ، فلج و معلول از درک قانون هستند و هرگز نمی تونند قدرت را از عوامل بیرونی بگیرند و به ذهن خودشون بدهند و خداوند هم از هرکسی به اندازه ی ظرفش انتظار داره …. هرچه ظرف وجودی بزرگتر میشه انسان بیشتر می بخشه و بیشتر سپاسگزار میشه ….