سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۴ - صفحه 9

سلام

نمیدونم این جملات رو چطور بنویسم ولی مثل همیشه با توکل به خودش میام جلو.میخواستم واسه این فایل کامنت بزارم و یه لحظه کوتاه اومدم فکر کنم که چی بنویسم ولی یاد هدایت افتادم.و گفتم خدا خودش هدایت میکنه.اینا رو وقتی گفتم که توی حیاط یه مدرسه در قم نشسته بودم.بعد اومدم بالا و یه اتفاق جالب افتاد که فهمیدم هدایت خدا واسه کامنت این قسمته.

خب خانواده میخواستن برن حرم و من از قبل بهشون گفته بودم که نمیام و اینا و هیچ بی احترامی و تندی هم بهشون نکردم و فقط پای حرفم که بهش اعتقاد داشتم موندم.امروز مادرم طبق باورهای خودش خیلی ناراحت بود که اینم به کنار و من به عقایدش احترام میزارم.پدرم یه جمله جالب گفت که مطابق گفته های این قسمت سفرنامه بود.گفت به مامانم:” هرکسی عقاید خودشو داره.باید احترام بزاریم.”

یعنی خیلی برام جالب بود این جمله ای که شنیدم از بابام.این جمله خیلی چیزا رو بهم نشون داد.نشون داد چقدر خوب دارم مسیرمو میرم جلو و باورهام رو خوب ساختم که کسی که خیلی مقاومت داشته در مورد تغییرات من اینطوری این حرف رو میزنه.

نشون داد که نتیجه احترام به عقاید دیگران چی هست.نشون داد که چقدر جالب و دقیق کار میکنه قانون توجه و وقتی این فایل رو دیدم خیلی زود تو زندگیمم هم بازخوردش رو دیدم.

نکته مهمی که من دریافتش کردم این بود که وقتی من با خودم در صلح قرار گرفتم اطرافیانم هم با من در صلح قرار گرفتن.

این فایل خیلی واسم جالب بود.دیدن آدمهایی با فرهنگهای مختلف و عقاید مختلف خیلی جذابه.دیدن اینکه چقدر وقتی برای خودت و سبک زندگیت ارزش قائلی و بهش پابندی،چطور بقیه هم براش ارزش قائلن و حتی تابلو خیابون ها رو هم با سبک تو تنظیم میکنن، خیلی جالبه و آموزنده.

دیدن اینکه چطور خداوند روزی این افرادی که خیلی کم از تکنولوژی استفاده میکنن رو میده ،خیلی درس داره.درسش اینه که خداوند به اندازه ظرف ما بهمون میده و هرکسی با هر ظرفی باشه حالا میخواد هرجور زندگی کنه ، ظرفش پر میشه و خداوند رزاقه و وهابه.

خیلی نگاه این آدما برام جالب بود.اونایی که لبخند میزدن و روی بهتری نشون میدادن ،همین صورت بازشون نشون از اینه که بیشتر با خودشون در صلحن.نگران آسیبی از سمت کسی نیستن.

امروز که داشتم توی شهر قم به زندگی استاد فکر میکردم و داستانهایی که برامون تعریف کرده و الان که دارم به داستان این آمیشی که دکترا گرفته فکر میکنم خیلی حس خوب بهم دست میده.وقتی آدمایی بودن با شرایط خیلی سخت تر از ما ولی تونستن موفق بشن، خب پس ما چه بهانه و توجیحی میخوایم داشته باشیم برای موفق نشدن و طبیعی زندگی نکردن؟

بازم داستان هدایت خداوند که هروقت در موردش صحبت میشه من قند تو دلم آب میشه.وقتی میبینم چطور استاد با وابسته نبودنش به چیزی ، خیلی راحت بهش میرسه و خداوند خیلی راحت هدایتش میکنه به لونش ، کلی قند تو دلم آب میشه.یاد حرفای جلسه ۱ راهنمای عملی میافتم.یاد فراوانی جهان میافتم.یاد وظیفم که لذت بردن از زندگی هست میافتم.خیلی آرامش بخشه.آگاهی از قانون مثل یه دارو میمونه.فقط وقتی دارو اثرش رو میزاره که نگی خب آره دیگه این دارو قویترین دارو هست و فلان و فلان میکنه و بزاری یه گوشه.نه باید خورده شود.قوانین هم همینه صرف دونستن و عمل نکردن چیزی اتفاق نمیافته.

واقعا حالا که خودم آمدم به یه سفر میفهمم چقدر سفر درک آدم رو از قانون بالا میبره و چقدر خواسته جدید متولد میشه و چه فراوانی ها و تنوعی آدم میبینه و چقدر میتونه یه تمرین خوب باشه برای عمل به قانون.

خداروشکر.ممنونم خاله مریم عزیز و استاد گرامی