سفر به دور آمریکا | قسمت ۵۰

به نام خداوند بخشاینده مهربان

سلام به استاد عزیزم و مریم بانوی زیبا

چای در لیوان آبشار نیاگارا معنا و لذت دیگه ای  داره. و استاد اینقدر معلم محبوبی هستن که شاگرداشون عاشقشونن و چهارمین روز هم این شاگرد خلف استاد با شیرینی یزدی سپاسگزاریشون رو نسبت به معلم زندگی شون نشون میدن. خداوندا عزتی که تو میدی یعنی همین. شکر. و چقدر زیبا استاد تشکر و سپاسگزاری میکنن از ایشون. استاد با چنان حسی کیک یزدی رو بو میکشن و میگن « به به بوی کیکهای ایرانو میده» که من بوی هل و گلابشو حس کردم.

تصویری که مریم جان در دل جنگل رو به آسمون گرفتن چقدر زیباست . جنگل انبوه دورتا دور آسمان آبی رو فراگرفته و تلالوی نور خورشید که درخشش خاصی به سبزی درختان داده.

افرادیکه بر فراز درختان در مسیری که با طناب کشیده شده وارد ترسهاشون میشن. چقدر دلم میخواد تجربه ش کنم.

بچه ای که در تاپ دایره ای عجیب نشسته و مادرش داره تاپش میده. فارغ از هیاهوی دنیا. این آرامش زیباست.

آسمانی آبی پر از ابرهای سفید پنبه ای که انگار رودخونه بهش چسبیده و درختان سرسبزی که دو طرف رودخونه رو احاطه کردن. خدایا شکرت بخاطر اینهمه زیبایی.

موج خروشان آبشار نیاگارا و دختر زیبایی با لباس سفید که بدون ترس روی نرده میشینه و دستاش رو به هوا میبره و عکس میگیره و اون لحظه ی باشکوه رو ثبت میکنه.

اون پروانه با بالهای مثل مخملش با خالهای آبی کبود . وای. چه ترکیب رنگی. خدایا تو بر بزرگترین نقاش عالمی.

اون افرادی که تو یه وسیله ی بازی شبیه ترن نشسته بودن و با سرعت از یه ارتفاعی وارد آب شدن. چه هیجانی.

آبی که در دل صخره های عظیم راهش رو پیدا می‌کنه و جاری میشه. هیچ چیز نمیتونه جلوی حرکتشو بگیره.

مایک در بغل مجسمه ی کوکاکولا. جلوی ساختمان بسیار زیبای کوکاکولا. چه زیبا از درِ نوشابه مجسمه ی قرمز رنگ ساختن.

چی بگم از زیبایی و عظمت بناهای مدرن که همش از قدرت تمرکز و خلاقیت انسان سرچشمه میگیره. اسم «آسمان خراش» چه بامسما و زیباست و گویای این عظمت.

مادری که با لب خندون فرزند کوچکش در بغلش و دو پسر دیگرش پهلوش هستن. همه یه دست پیراهن قرمز پوشیدن. چه چشمای معصوم و صورت زیبایی دارن. آفرین به این مادر که با وجود سه بچه ی کوچیک اونقدر آروم و در صلح بود. واقعا تحسین برانگیزه. انگار ایمانی عظیم در دلش موج میزنه که نمی‌ذاره ذره ای نگران باشه.

مجسمه ی فیروزه ای رنگی که در دل آب قرار داده شده و دستش رو به آسمون دراز کرده. و در اطرافش برجهای عظیم با طراحی زیبا خودنمایی می‌کنند.

مسیری در دل جنگل که من رو یاد دوران کودکی انداخت. همیشه از چنین مسیری پیاده می‌رفتیم خونه ی مادربزرگم. تمشکهای تو مسیر رو میچیدیم. وایی. یادش بخیر

اون مرغ ماهی خوار که به زیبایی پرواز می‌کنه و راهشو بالای آب و در دل جنگل پیدا می‌کنه.

خدایا شکر به خاطر اینهمه زیبایی و نعمت

ممنونم استاد عزیزم و مریم بانو بخاطر سهیم شدن زیبایی های زندگی تون با ما

شاد و سلامت در پناه خداوند باشید