سفر به دور آمریکا | قسمت ۵۰ - صفحه 30

سلام به همه دوستان عزیزم

سلام به استاد نازنینم

چند وقتی است زیاد به خداوند فکر میکنم.

به خاطر می آورم زمانی را که در دورۀ راهنمایی بودم و مدام ما را میترساندند که اگر موهایت را مرد نامحرم ببیند از همان مو در قیامت آویزان میشوی و… . چه ترس و وحشتی به وجودم می انداخت. من نماز میخواندم اما برای اینکه به جهنم نروم. از روی ترس و تکلیف بود. هیچ اخلاص و یقینی در آن وجود نداشت.

وقتی به داستان موسی فکر میکنم که خداوند یک قاتل را بخشید و وَکَلَّمَ ٱللَّهُ مُوسَىٰ تَکۡلِیمٗا، با خود میگویم اگر یک زندانی یا خلافکار و… را ببینم فکر میکنم که این دیگر آب از سرش گذشته و در ضلالت است و دیگر به راه نمی آید و فقط میتواند بیشتر و بیشتر سقوط کند. پیشفرض ذهنی من این است.

اما خدایش چه؟ چه کسی میگوید یک قاتل یا خلافکار آب از سرش گذشته است؟ چه کسی میگوید از درگاه خدا رانده شده؟

باز آ، باز آ، هرآنچه هستی باز آ

گر کافر و گبر و بت پرستی باز آ

این درگه ما درگه نومیدی نیست

صدبار اگر توبه شکستی باز آ

ابوسعید ابوالخیر

خدایی که میگوید هرآنچه هستی باز آ. قاتلی؟ اشکال ندارد، من میبخشمت. نامه سیاه عالمی؟ اشکال نداره، مغفرت من عظیم است. بعد ما انسانها چه میگوییم؟ نه میبخشیم و نه فراموش میکنیم!

خداوند هم میبخشد و هم فراموش میکند خطاهای ما را. اگر مسیر خطاهایمان را برگردیم، چنان ما را میبخشد که انگار هرگز هیچ خطایی از ما سر نزده است. مثل آنجایی که میگوید:

ٱلَّذِینَ یَجۡتَنِبُونَ کَبَٰٓئِرَ ٱلۡإِثۡمِ وَٱلۡفَوَٰحِشَ إِلَّا ٱللَّمَمَۚ إِنَّ رَبَّکَ وَٰسِعُ ٱلۡمَغۡفِرَهِۚ هُوَ أَعۡلَمُ بِکُمۡ إِذۡ أَنشَأَکُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ وَإِذۡ أَنتُمۡ أَجِنَّهٞ فِی بُطُونِ أُمَّهَٰتِکُمۡۖ فَلَا تُزَکُّوٓاْ أَنفُسَکُمۡۖ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَنِ ٱتَّقَىٰٓ ﴿32﴾

همانها که از گناهان بزرگ و اعمال زشت دوری می‌کنند، جز گناهان صغیره (که گاه آلوده آن می‌شوند)؛ آمرزش پروردگار تو گسترده است؛ او نسبت به شما از همه آگاهتر است از آن هنگام که شما را از زمین آفرید و در آن موقع که بصورت جنینهایی در شکم مادرانتان بودید؛ پس خودستایی نکنید، او پرهیزگاران را بهتر می‌شناسد!

چاکرتم بخدا که انقدر همه جوره با ما راه می آیی.

خود من اگر اشتباهی از کسی ببینم، چنان طرز فکرم درباره اش عوض میشود و به همان چشم خطاکار نگاهش میکنم، انگار که من در زندگی ام هرگز هیچ اشتباهی نکرده ام. همه ما انسان هستیم و خطا میکنیم. تنها اوست که خطاناپذیر است. یکی از پاشنه های آشیلم همین است که از خطاهای دیگران به هم میریزم و طوری برخورد میکنم انگار که چه کار زشتی انجام داده اند! و حتی بارها و بارها به رویشان می آورم! مخلص خدایی هستم که تمام خطاهایم را دید و دم نزد. خدایی که اگر به سویش برگردیم، همه اشتباهاتمان را میبخشد اما آدمها نمیبخشند!

خدایی که موسای قاتل را بخشید، من را از موهایم آویزان میکند؟

در همان دوران راهنمایی که بودم، یک آقای متشخص میانسال در شهرمان هست که گاهی از او دعوت میکردند و در سال شاید دو، سه بار می آمد و سر صف صبحگاهی برایمان از خدا میگفت. مذهبی بود اما طلبه و روحانی نبود. ظاهرش همیشه بسیار آرام و خندان بود. حرف هایش جدید بود. از عظمت و مهربانی خداوند میگفت. هرگز از عذاب نگفت. مدام میگفت خدا میبخشد. خدا از خطاهایمان میگذرد. با همان لبخند همیشگی اش، حرف هایش من و همه بچه ها را آرام میکرد. سر صف صبحگاهی که هیچکس به هیچ چیز دقت نمیکرد و گوش نمیداد، همه جا سکوت مطلق میشد تا به صحبت های ایشان گوش کنیم. به خاطر می آورم حتی حاضر بودم در گرما و شرجی بایستم اما حرف هایش تمام نشود. خدایی که او معرفی میکرد با خدایی که معلمان دینی ام معرفی میکردند، سه راه میرفتند! و البته که از آرامشی که از ایشان میگرفتم و نیز ترس و وحشتی که از آنان میگرفتم، مشخص است کدام خدا واقعی است.

داشتم فکر میکردم که چه کسی میگوید من رانده شده ام؟ اصلا چرا فکر میکنیم رانده شدنی از درگاه خداوند درکار است؟ هیچکس رانده شده نیست. خداوند هرگز تو را رها نکرده و مورد خشم قرار نداده است.

دیروز به او میگفتم: «به خدا، به خودت، به هرچی قبول داری من مخلصتم هستم که انقدر صبوری میکنی با ما. انقدر لطف میکنی و هیچ منتی نمیذاری. انقدر خطا میکنیم و هنوز ما رو دوست داری. میگی اکثر آنها نمی اندیشند؟ اکثر آنها سپاسگزار نیستند؟ خودم به جای همه دور سرت میگردم که انقدر خوب و خوش قلبی.»

دیروز که داشتم این حرفها را به خدای عزیزم میزدم، موضوعی پیش آمد که باید آنها را در عمل اجرا میکردم. یکی دیگر از پاشنه های آشیلم این است که زود قهر میکنم و ناراحت میشوم. همان نازک نارنجی بودن. خطایی از یکی از نزدیکانم سر زد و من میتوانستم مثل همیشه قهر کنم. اما خدایم داشت به من میگفت: «چندبار خطا کردی و طوری برخورد کردم که انگار هرگز خطایی مرتکب نشدی؟ چندبار ناشکری کردی و صبوری کردم؟ چندبار طلبکار بودی و دم نزدم؟ چرا اشتباه بندگانم را به رخشان بکشی و قهر کنی وقتی من انقدر به تو لطف کردم؟ چرا مثل من نباشی؟ چرا قلبت را بزرگ نکنی و به پاس بخشش هایم، از گناه دیگران نگذری؟» دیدم چقدر راست میگوید. خدایی که قادر مطلق است و من هزاران بار مستحق این بودم که بخاطر ناشکری هایم هستی ام را خاکستر کند، اما او هرگز این کار را نکرد. هربار به من لطف و رحمت داشت. مگر غیر از این از او بر می آید؟ رئوف است. دست خودش که نیست. جز لطف و رحمت چه از فضلش بر می آید؟

وقتی خداگونه شدم و از خطای بنده اش گذشتم و نه قهر کردم و نه به رویش آوردم و نه تکرار کردم، لبخندش را واضحاً دیدم. اتفاقاتی افتاد که قبلا رخ نداده بود یا خیلی کم رخ داد. نشانۀ خواسته هایم را دیدم.

تعجب کرده بود که چرا اینهمه اتفاق جالب افتاد؟ مگر من چه فرکانسی داشتم؟ و به یاد خداگونه عمل کردنم افتادم و فهمیدم که وقتی مثل خداوند با دیدۀ رحمت به بندگانش نگاه میکنی، میبخشی و میگذری، خالق میشوی. با قلبت یکی میشوی. زلال میشوی. قلبت بزرگ میشود. آرام میشوی. و به نظرم خداگونه شدن، مهمترین وظیفه ایست که بر گردن ماست. مخصوصا من که پاشنه آشیلم است.