سفر به دور آمریکا | قسمت ۵۸

عجب فایل بی نظیری. وقتی استاد رو دیدم که با اون کلاه بامزه روی علف ها دراز کشیده بودن گفتم چقدر حالت های استاد و چهرشون شبیه بچه ها شده و چند دقیقه بعد بچه ای که به دلنشین ترین حالت ممکن تو آب دراز کشیده بود این حسِ من رو به بهترین شکل ممکن تایید کرد…

در واقع چیزی که بیشتر از همه تو این فایل فوق العاده نظر من رو به خودش جلب کرد اشتراکات و شباهت هایی بود که بین استاد عباس منش و این بچه دیدم…

– دیدم که هر دو داشتن از کوچکترین و ساده ترین زیبایی های این جهان از ته دل لذت میبردن (خوابیدن رو چمن و بازی کردن تو آب)

– دیدم که سرزندگی و انرژی و نشاط و حس شوخ طبعی داره از وجود هر دو شون فوران میکنه

– دیدم که نگاه کردن به هر دو شون ناخودآگاه لبخند به لب آدم میاره

– دیدم که اثری از غم گذشته و ترس از آینده تو وجود هیچکدوم دیده نمیشه

– دیدم که هیچکدوم نگران حرف دیگران و قضاوت های افراد دیگه نیستن و به شیوه خودشون دارن لذت میبرن

– دیدم که هر دو عشق و لذت و احساساتشون رو بدون هیچ محافظه کاری ای ابراز میکردن

– دیدم که هیچکدومشون هیچ plan خاصی برای لذت بردن از زندگی نداشتن

– دیدم که تو ذهن هیچکدومشون محدودیت و غیرممکنی وجود نداره

– دیدم که هر دو سرشارن از عشق به خود و اعتماد به نفس

– دیدم که هر دو با خودشون و جهان خودشون در صلحن

– دیدم که هر دو خودشون رو به خدا سپردن و از هیچ چیزی نمیترسن

– دیدم که هر دو رها هستن و به شاخ و برگ ها و علف های کنار رودخونه نچسبیدن و خوشون رو به جریان آب سپردن

– دیدم که هر دو دارن در لحظه زندگی میکنن

– دیدم که هیچ کدوم کمبودی رو حس نمیکنن

– دیدم که منتظر نیستن کسی شادی رو بهشون هدیه بده یا شرایط خاصی رو برای شاد بودن اونها فراهم کنه و هر دو با همون امکاناتی که در لحظه دارن شادن

– دیدم که هر دو سپاسگزار همون لذت ساده و همون لحظه ای که توش قرار دارن هستن

– دیدم که هر دو با طبیعت یکی شده بودن و در آغوش کشیده بودنش

– دیدم که هر دو دارن به طبیعی ترین شکل ممکن زندگی میکنن

– و خلاصه دیدم که هر دو خودشون بودن… خودِ خودِ خودشون…

استاد عزیزم… خانم شایسته عزیز… این فایل شما من رو یاد فیلم بنجامین باتن انداخت…

بنجامین در روز پایان جنگ جهانی اول و در سن ۸۰ سالگی به دنیا آمده و با گذشت زمان، در حالی که دیگران پیرتر می‌شوند، او جوان‌تر می‌شود…

حالا من دارم نمونه عینی aging in reverse رو تو زندگی شما میبینم. هر دوی شما دارید هر روز به کودک درون خودتون نزدیک تر میشید…

عین همین اتفاق داره تو زندگی خودم هم میفته. چند روز پیش داشتم تو آینه قدی خودم رو نگاه میکردم و با اینکه سالهاست از سن رشدم گذشته برگشتم به پدر و مادرم گفتم که من احساس میکنم دارم قد میکشم… مطمئنم دلیل این حس اینه که روحم هر روز داره جوون تر و شاداب تر میشه و انرژی و ذوقم برای زندگی هر روز داره بیشتر میشه.

دیشب تو دفترچه اهدافم نوشتم که خدایا میخوام هر روز که از عمرم میگذره شاداب تر و سرزنده تر بشم… بعد یه لحظه نجوای شیطان بهم گفت به نظرت همچین چیزی شدنیه؟ اما من بهش گفتم پس چه جوریه که من تو این چند ماه که دارم با تعهد روی خودم کار میکنم احساس میکنم که جوون تر شدم؟ دیگه ساکت شد و هیچی نگفت. منم به نوشتن ادامه دادم و یه عالمه چیز دیگه رو هم در رابطه با سلامتیم از خدا خواستم… گفتم میخوام تا آخر عمر ورزش مورد علاقم رو ادامه بدم و …

و حالا امروز با دیدن این فایل یه بار دیگه بهم ثابت شد که اجابت این درخواست ها صد در صد ممکنه… میشه یه بار دیگه کودک شد و از این دنیا رفت… درست مثل بنجامین باتن…