سفر به دور آمریکا | قسمت ۶۵

سلام به همگی من دوباره اومدم کامل بنویسم بعد از مدت ها خیلی احساس خوبی دارم امروز یاد یک مسئله افتادم و اون هم اینه که من سالها پیش یکی از آرزوهام این بود که یه دوستی آشنایی فک و فامیلی داشته باشم در خارج از کشوری مثل امریکا که که زیبایی هاش رو با من به اشتراک بذاره ببینم اونجا چه شکلیه مردمش چجوری زندگی میکنن زیبایی هاش رو ببینم کلا ازش اطلاعات داشته باشم و اینجوری بتونم کلیییی ذوق کنم…

امروز یاد اون آرزو افتادم که سالها پیش داشتم و بدونه اینکه متوجه بشم دیدم دارمش بصورت کاملا بدیهی و ساده.از خودم سوال پرسیدم که چقدر بابتش شکرگذارم؟ دیدم خیلیی کم و یجورایی انگار عادی شده برام انگار که باید می بوده حتی اون ذوقی هم که فکر میکردم خواهم داشت رو ندارم و نداشتم…

الان بهتر درک میکنم صحبت استاد رو در قدم دوم که میگه: خواسته ها باعث خوشبختی نمیشن، خوشبختی یک احساس، یک احساس در لحظه بودن، احساس خوبه فقط همین…

نه رسیدن به فلان خواسته هااااااا….

استاد وقتی شما بهترین الگوی برای اثبات همین موضوع هستید، ذهن من خاموش میشه نجوا خاموش میشه

این موضوع رو در این سریال بهتر میتونم درک کنم.خدا رو شکر من قدرت تجسمم بالاست و اون هم بخاطر اینه که قبل از آشنایی با شما هم تمرینش کردم زیاااد.وقتی حس میکنم که آمریکام تجسمش میکنم بارها شده که حسم همین و تایید کرده که خوشبختی به مکان و زمان کاملا بی ربطه.

بارها شده احساس خوبی نداشتم و همون لحظه از خودم سوال پرسیدم؛ عباس اگر همین الان آمریکا باشی با فلان داشته ها احساس خوشبختی و رضایت میکنی، میتونی در لحظه باشی و لذت ببری؟؟؟!!!

در ۹۹ درصد مواقع جواب منفی بوده و اینو پذیرفتم که خوشبختی یک حسی درونیه یک در صلح بودن با خودمه.

((((به قول شما مهم نیست چقدررر دارایی داری،کافیه که فقط نگران یک موضوعی باشی،همون نگرانی باعث میشه کل دارایی هات یادت بره!!!!)))

این جمله رو باید با طلا روی آسمون نوشت کل دنیا ببینن

خدایا کمکم کن همین یه اگاهی رو بتونم درکش کنم و بهش عمل کنم باقی چیزا حله دیگه

خیلیی دوستون دارم

دوست داشتم بیام بنویسم دلم برای نوشتن تنگ شده بود.

در پناه الله باشیم