سفر به دور آمریکا | قسمت 76

به نام خدایی که مارا به صورت تکاملی هدایت می کند

چقدر این جملتون مریم عزیزم تو گوشم زنگ زد که زندگی فقطططط بازیه و ما هم باید مثل بچه ها لذت ببریم از کاری که داریم انجامش میدیم و دوسش داریم و چقدر در یک مکان لذت بردن ها هم متفاوته با هم هست یک نفر داره با بچه هاش پابه پاشون بازی میکنه و اینطوری لذت میبره

یک نفر داره کتاب میخونه و اینطوری لذت میبره

یک نفر که خیلی از حرکتش لذت بردم داره دوتا کاری که دوست داره دو باهم انجام میده

هم داره بستنی میخوره و هم داره آب بازی میکنه و چقدر قشنننگ هیچ مقاومتی نداره در این باره

که اگر من الان به جای اون کودک بودم میگفتم مگه میشه بستنی رو در کنار آب بازی خورد؟ و یا در اون تایم بستنی ام رو نمیخوردم و یا آب بازی نمی کردم تا بستنی ام تموم شه ولی این دختر زیبا چقدر قشنگ دو تا کار رو با هم انجام داد و ثابت کرد که همه چیییییز می شود و امکان پذیر است ما فقط باید پای چوبینی که برای خودمان در مسیر اهدافمان درست کردیم رو که یک بار دیگه بهش فکر کنیم که اصلا اینی که من فکر می کنم درسته؟

شاید اون چیزی که من فکر می کنم قانونه اشتباهه؟

چرا فکر می کنم که نمیشه بعضی از کار ها رو انجام داد؟ آیا غیر از اینه که من پای چوبین دارم در مسیر اهدافم که اصلا نمیشه باهاش راه رفت!

و هر چقدر که میگذره دارم بیشتر میبینم و میفهمم که بچه ها چقدر از ما توحیدی تر دارن عمل و زندگی می کنن و چقدر به الهامات و هدایت هایی که داره بهشون میشه همون لحظه عمل می کنند مثل همین دختر زیبایی که در حالی که داشت بستنی می‌خورد دوست داشت آب بازی هم کنه و بهش الهام شد که برو تو آب و اون عمل کرد بهش

نگفت که الان بستنی دستمه و….. هزاران دلیلی که ما برای عمل نکردن به الهاماتمون میاریم

و اصلا دلیل نتایج بچه ها هم همینه که انققققققدر دارن از زندگیشون لذت می برند بدون مقایسه کردن خودشون با دیگران و هر کی هر طوری که دوست داره لذت میبره و طریقه ی لذت بردنش رو تقلید نمیکنه

بعضی ها دارند روی چمن می غلتند و بعضی بغل آب بازی بچه ها نشسته و دارند آفتاب می گیرند

ولی چیزی که برام جالب اومد اینه که درسته که هر کدوم دارند یک جوری لذت می‌برند اما هیچکس ننشسته و لذت بردن دیگران رو ببینه به جز ما بزرگتران که پای چوبین برای خودمان ساختیم که مگه من بچه ام؟ اصطلاحی که زیاد می شنویم

ولی کسی نمی دونه که چقدر بچه بودن افتخار داره و لذت بخشه

یادمه از یکی شنیدم که می گفت تو خونه ای که بچه ی کوچک وجود داره غیبت نیست و دلیلش اینه که انقدر ما بزرگترا غرق لذت بردن بچه ها میشیم و طریقه ی بازی کردنشون رو می‌بینیم و لذت می‌بریم چون ما خودمان هم زمانی کودک بودیم و مثل اونا که اصلا دیگرانی در ذهنمون نمیمونه که بخوایم بشینیم پشت سرشون حرف هم بزنیم و اینم یکی دیگه از ویژگی های بچه بودن و مثل بچه ها زندگی کردن که البته این فقط خیری هست که به خاطر وجود یک کودک در خانه به وجود میاد

حالا ببین که اگر ما خودمان مثل آنها از زندگی لذت ببریم و فقط غرق کاری که انجام میدیم و لذت بردن از اون باشیم دیگه چقدددددر نتایجمون بزرگ تر میشه و به طور ناخودآگاه خیلی از کار های بد رو انجام نمیدیم که مارو از خواسته هامون و مسیر اصلی دور کنه!

و چقدر بچه بودن میتونه لذت بخش باشه که بچه ها فارغ از اطرافشون دارن بازی می‌کنند و این نشان دهنده ی این هست که اصلا دیگران و اطرافیان براشون مهم نیستند

مهم نیستند که الان دارند چه فکری راجع به آنها می کنند

آنها فقط دارند کاری که دوست دارند را انجام می دهند و به خاطر همین برای ما جذاب هستند

چون وانمود و ادا نیستند

بلکه خودشان هستند!