سفر به دور آمریکا | قسمت 79

معماری بی نظیر خداوند در درون غار نشان می دهد جایی که انرژی خدا در جریان است فقط زیبایی خلق می شود. حتی اگر این خلق ناشی از فرسایش خاک و سنگ و حل شدن و روان شدن و چکه کردن آنها باشد. خدا نمی تواند چیزی جز زیبایی خلق کند. غار یک ساختمان برای سکونت نیست. بلکه یک مسیر با معماری مجسمه وار با طراحی داخلی بی نظیر و هنرمندانه فقط برای دیدن لذت بردن و حرکت کردن است. فضاهایی با عرض و ارتفاع مختلف و برخی با میان طبقه برای طراحی و ایجاد احساسات متفاوت در بیننده که او را دعوت به مکث در آنها و عجله نکردن برای عبور می کند. سالنی که گویی برای سخنرانی پیش بینی شده است. رشته های آویزان سنگی که انگار حقیقتی پشت آنها نهفته و آن را پوشانده اند. آن حقیقت را کسی درک می کند که به غیب ایمان دارد. سیستمی که جهان را تشکیل داده را می توان در تار و پود این سنگها و لایه های روی هم قرار گرفته دید. لایه ها و عناصری که با تکامل چند میلیون ساله شکل گرفته اند. انرژی که در هر جایی جریان پیدا کرده با هوشمندی چون بذر یک گیاه یک زیبایی خلق کرده که هیچ کدام از عناصر شبیه هم نیستند. بلکه هر کدام در جایگاه خود یگانه اند. یگانگی همانند کلیت این سیستم. هر عنصری در این جهان یگانه است و زیبایی و کمال خود را دارد و این ناشی از موجودیت گرفتن از خالق هستی است. فتبارک الله احسن الخالقین.

نقش نور در این فضا بارز است. اگر نوری نباشد هیچ زیبایی دیده نمی شود و مسیری هم مشخص نمی شود. یک تاریکی مطلق که جز گمراهی چیزی در بر ندارد. اما مسیر برای هر کس به اندازه ایمانش روشن می شود. وقتی استاد گفت چراغ قوه را فراموش کرده ام من تعجب کردم. اما وقتی خانم شایسته آن را نشان داد گفتم مگر ممکن است کسی که در مسیر روشنایی است منبع آن را فراموش کند. وقتی نور روی چهره مایک افتاد نور ایمان را در چهره اش احساس کردم. کسی که در مسیر درست است نور بیشتری دریافت می کند. خداوند در قرآن می فرماید: خدا راهنمای کسانی است که آنها را از تاریکی های گمراهی به نور ایمان هدایت کرد. اما کسی که به سمت روشنایی هدایت می شود خود می خواهد روشنایی را ببیند و به وجود و حضور دایمی آن ایمان دارد. یک ایمان دایمی و مداوم که مسیر را روشن می کند و زیبایی ها را نمایان می کند. نه مثل ایمان کافران که فقط یک لحظه مثل رعد و برق ابرها مسیر را لحظه ای روشن می کند تا آنها قدمی بردارند. چنین افرادی نمی توانند زیبایی ها را ببینند. آنها مسیر زندگی را با عجله و بدون صبر و دقیق شدن در زیبایی ها طی می کنند تا شاید روزی به لذت بردن از زندگی برسند. به جای توجه کردن به زیبایی ها برای رسیدن به احساس خوب به لذتهای واهی و زودگذر پناه می برند تا کمی از رنج تاریکی مسیر بکاهند.

استاد هر جایی که زیبایی می دید می ایستاد و با دوربین شب نمایش زیبایی غار را به دقت مشاهده می کرد. چون می دانست انتهای غار پایان زیبایی های آن است. هر چه است در همین مسیر است. ایمانی که دایمی است مسیر و همه زیبایی های آن را با رنگهای زیبا نورپردازی می کند. چون این ایمان چشم بینا به سمت زیبایی ها می گشاید. همان طور که پسرخاله در برنامه کلاه قرمزی گفت اگر دل بدهی کمترین صداها را هم می شنوی. اما اگر دل ندهی بلندترین صداها را هم نمی شنوی. باید با دل و اشتیاق گوش دهی و نگاه کنی تا جهان زیبایی هایش را به تو عرضه کند.

سپاسگزارم طنین خانم. من فکر می کردم خانمها ماهها سختی می کشند تا بعد از حضور فرزندشان لذت ببرند. چه نگاه زیبایی به بارداری دارید. این که بچه دار شدن باعث زجر کشیدن می شود یک ترمز در برابر ازدواج است.

امروز من داشتم حرص می خوردم که همه چیز در زندگی ام کند پیش می رود. الان به صحبت استاد در جلسه هشتم کشف قوانین می رسم که از همین چیزهایی که در زندگی تان هست لذت ببرید و عجله نکنید. خیلی چیزها الان هست که شاید بعدها حسرت بخورم که چرا از بودن آنها لذت نبردم. مثل حس حضور پدر و مادر عزیزم. سپاسگزارم که این پیام قشنگ را به من دادید.