سفر به دور آمریکا | قسمت 93 - صفحه 6 (به ترتیب امتیاز)

سلام به مریم خانوم به استاد نازنینم به مایک قدبلند و تمام مهمونها و تمام اعضای خانواده خودم

همه تون رو میبوسم

وقتی این فایل دیدم چقدر از سادگی مهمونیها لذت بردم اینکه خیلی راحت و بی شیله پیله میشه مهمونی گرفت اینکه میزبان همه ش توی آشپزخانه نباشه و نخواد اون همه صور و سات چید برای یه مهمونی دورهمی

بذارید داستان خودم اینجا بگم

من خودم همیشه دوست داشتم مهمونی هایی که میرم یا مهمون برام میاد رو همینجوری ساده بگیرم بیشتر جاهایی که میرم میزبان کلی خودش تو زحمت میندازه و حداقل دو نوع غذا اماده میکنه حتی من هم که میزبان هستم راحت نیستم الان چرای این موضوع میگم

چون وقتی که اون شخصی که من مهمانش بودم بخواد بیاد خونه من و مهمان من بشه من هم باید با همون شرایط ازش پذیرایی کنم و قبلا به خاطر همین موضوع اصلا دوست نداشتم مهمون داشته باشم و کسی خونمون بیاد از اونجا هم که من بچه روستا هستم خونه ما هم مثل خونه عموی استاد عیدها پر از مهمون می شد . از همه شهرستانها برامون مهمون میومد و کلا عید ما در پذیرایی از مهمونامون میگذشت

توی این همه باور مخربی که من ساختم یه باور خیلی خوب هم ساختم

یادمه یه روز توی برنامه های تلویزیون یک خانم روسی با یک آقای ایرانی ازدواج کرده بود مجری ازش پرسید کدوم خصوصیت ایرانی ها رو دوس نداری؟؟؟؟

اون خانم روسی خیلی سریع گفت تعارف کردن

از اینکه تعارفات بیجا می کنند سر سفره و کلا خیلی تو مهمونیهاشون راحت برخورد نمی کنند

این جمله باعث شد من یواش یواش تعارف توی کارهام توی مهمون دعوت کردنهام حتی توی پذیرش مهمونام رو بذارم کنار

بقول استاد حتی این کار هم به صورت تکاملی انجام دادم

الان تمام دوستام من رو یه آدمی می شناسند که با هیچ کس تعارف ندارم توی مهمونی ها نباید برای من خیلی به زحمت بیفتند و در مقابل هم که با من هستند من همه چیز رو ساده میگیرم

بارها شده که اونها از این سادگی و از با من بودن و سبک من تعریف و تمجید کردند و اگر با بقیه هم تعارف دارند به من که میرسند همه چیز ساده میشه و در این زمینه به خودم میبالم.

در مورد شاد بودن هم دقیقا این اتفاقات برای من هم رخ داده. چون من کلی آدم شادی هستم حتی توی بدترین شرایط هم دارم به موضوع به صورت فان نگاه می کنم و می خندم و همیشه بقیه این خصلت من رو سرکوب می کردند و خانواده م که کلا به من می گفتن تو چرا همه ش می خندی و اجازه شاد بودن به من نمی دادند

چه راحت و ساده جهان هم من رو خیلی راحت توی ۱۶ سالگی از خانواده م جدا کرد و برد جایی که همیشه شاد باشم

توی خوابگاه توی دوران تحصیلم و همیشه در همه حال من لذت میبردم از این شادی و آزادی

۱۴ سال توی خوابگاه ها بودم به دور از خانواده و چقدر زمانهایی که آزاد بودم و خودم بودم میتونستم با آزادی کامل شاد باشم

همیشه میگفتم چرا به من اجازه شادی نمیدن؟؟

همیشه زن عموم میگفت پسر تو چرا اینقدر نیشت بازه(همیشه لبخند قشنگی رو لبهام بود)

و من بیشتر می خندیدم و میگفتم آخه من نخندم کی بخنده

براتون لبخند همیشگی آرزومندم

شاد باشید مریم خانوم و استاد نازنینم