«تجربه‌های من از اعتماد به نشانه‌ام» - صفحه 10

سلام به استاد عزیزم و دوستان هم فرکانسی

وقتی روی دکمه‌ی “نشانه‌ی امروز من” کلیک کردم، منو به صفحه‌ای بسیار مناسب هدایت کرد. از اون جهت میگم مناسب، که برای احوالِ الانِ من مناسب بود.

نشانه‌ی امروز من تغییر دادن آگاهانه‌ی شرایط زندگی ام در زمان مناسب، یعنی قبل از اینکه جهان مرا وادار به تغییر کند.

چه تغییری را در زمان مناسب در زندگی خود ایجاد کرده‌اید؟

آیا اصلا من در تمام عمرم یکبار این کار رو انجام داده بودم؟

از وقتی یادم میاد کمال گرا بودم؛از زمانیکه دانش آموز ابتدایی بودم که بزرگترین تضادم این بود که نمره‌م کمتر از ۲۰ نشه، تا الان که تضادهای بزرگ زیادی دارم که بزرگترین اون شناخت سرمایه‌ی درونی‌م برای رسیدن به میزان عزت نفسی هست که لیاقتش رو دارم.

این کمال گرایی باعث شد من همیشه غُر بزنم و با هربار سرد شدن و بی انگیزگی نسبت به هدفم، بسیار بی رحمانه خودمو قضاوت کنم و بیشتر از خودم ناراضی باشم.

لایو شماره ۱۴ استاد رو که دیدم هم حتی متوجه این قضیه نشدم و راستش رو بخوای مقاومت شدیدی داشتم چون قبلا فک میکردم کمال گرایی یه نقطه قوته و میتونه کمک کنه من به خواسته‌هام برسم.هیچوخت فکر نمیکردم این یه تضاده و فقط ظاهر خودشو عوض کرده و این همه سال گولم زده.

وقتی به دو سه سال گذشته نگاه میکنم می بینم همین کمال گرایی توی تصمیم‌گیری‌های مهم زندگیم، زنجیری شده تا جلوی حرکت منو بگیره و باعث شده علیرغم تلاش‌های چندباره‌ام، موفقیتی که میخوام رو به دست نیارم.

خدا رو شکر میکنم که الان به این موضوع آگاه شدم چون الان بهترین زمان برای تغییره. هرررر زمانی بهترین زمان برای تغییره و فقط کافیه که بخوایم و حرکت کنیم و به بایدها و نبایدهای قوانین جهان آگاه باشیم.

حس عجیبی دارم و خدا رو شکر میکنم که منو به این صفحه هدایت کرد تا بزرگترین ترمز خودمو بشناسم و تلاش کنم تا اونو از سر راهم بردارم.

کمال گرایی مث این میمونه بخوای از کوه بالا بری و با تمام وجود دلت میخواد قله رو فتح کنی و منظره‌ی زیبای دامنه‌ی کوه رو از اون بالا نظاره گر باشی؛ ولی وقتی چشمت به قله میفته بترسی و با خودت بگی این همه رااااااه؟ من که توان بدنی لازم رو ندارم، من که کفش مناسب ندارم، الان فصل کوهنوردی نیس و…….. هزار جور بهانه که فقط کافیه آدم به نجوای ذهنش گوش بده، تا با چنین نجواهایی اونو منصرف کنه.

خداییش هم زیاد شاهد چنین آدمایی هستیم! آدمایی که ترس بر اونا غلبه کرده و خواسته‌هاشون رو فراموش کردن و یا وانمود میکنن که فراموش کردن و زندگی باری به هر جهت رو در پیش گرفتن.

ما غافلیم ازاینکه میشه با قدمهای پیوسته و آرام آرام راه قله رو درپیش گرفت واز طبیعت لذت ببریم؛ غافلیم که اگر قدم برداریم، همون تکرار مداوم قدمها باعث تقویت ماهیچه‌ی پاها میشه و با تکرار بیشتر و قدم زدنهای متوالی دیگه خسته نمیشیم بلکه هربار قویتر و محکمتر و بدون توقف راه رو طی میکنیم. و بدون توجه به نقطه‌ی پایان، از مسیر لذت ببریم و ببینیم که هربار فقط با چند قدم حرکت، بعد از چند روز مسیر نسبتا زیادی رو طی کردیم که شاید در نگاه اول برامون خیلی سخت به نظر میومد.

تضادهای ما مثل همین مسیر کوهنوردی هستن و با تکرار باورهای درست و نهادینه کردن اونا توی وجودمون میتونیم نتایج دلخواه رو به دست بیاریم، سیر تکاملی رو به صورت تصاعدی طی کنیم بدون اینکه حتی به تضاد برخورد کنیم(بدون توقف).

تاثیر کمال گرایی رو حتی اینجا توی پروفایلم هم میبینم. اینکه زمان زیادی از عضویت من توی سایت میگذره ولی فعالیت چندانی نداشتم چون نخواستم از قانون تکامل برای آگاهی‌هام استفاده کنم و کامنت بنویسم.

امروز بعد از خوندن اون سوال، تمام این مطالب در چند ثانیه از جلوی چشمم رد شدن و نمیدونستم بخندم یا گریه کنم.

همون لحظه رفتم لایو رو نگا کردم ولی این بار چون در مسیر تغییر این تضاد بودم، آگاهی هایی که باید رو دریافت کردم( راستش من واسه لایو هم کامنت گذاشته بودم ولی اصلا ربطی به کمال گرایی نداشت).

چیزی که به ظاهر خیر بود برای من مانع بزرگی برای رسیدن به خواسته‌هام بود.

خدارو سپاسگزارم که منو هدایت کرد

به خودم افتخار میکنم که برای این سوال مهم، جواب خوبی داشتم و باور دارم که میتونم نتیجه‌ی دلخواهم رو به دست بیارم چون قبلا هم تونستم باورهای محدود کننده‌م رو تغییر بدم. و تلاش میکنم تا توانایی حرکت قاطعانه در این مسیر رو در خودم بسازم.