«تجربه‌های من از اعتماد به نشانه‌ام» - صفحه 69

به نام فرمانروای آسمان ها و زمین

سلام به استاد عزیزم

سلام به دوستان هم فرکانسی ام

یک داستان جالب و شگفت انگیز میخوام براتون بگم و احساس خودمو و اتفاقاتی که برام درباره نشانه،هدایت و حرکت کردن بگم و اینکه شاید این بار درست صدای قبلم رو شنیدم،شاید این بار خیلی آسان شدم برای آسانی ها و دریافت الهامات و شنیدن صدای خداوند و پاسخ های اون.

داستان از اونجا شروع میشه این مدت که در سفر به دور امریکا هستیم و تمرکزی منم سوار کشتی به سمت جزایر دیگه هاوایی هستم و تا الان قسمت ۱۳۶ روی سایت اومده.

و از اون سمت قضیه تو تمرین های فانوس دریایی خیلی ار خدا نشونه خواستم تا منو هدایت کنه یا بامن حرف بزنه تا واقعا عشق و.علاقه واقعی خودم رو در زمینه کار بدونم.

حالا این دو قسمت یکی تمرکز بر سفر در هاوایی و بودن در فضا و جو اون حتی من فکر میکنم خواب بودن در کشتی رو دارم.انگار تو خواب تو کشتی هستم و بعد تمرکزم روی

این موضوع که خدا به من نشون بده عشق و علاقه واقعی من چیه و هدایت کنه و بهم نشون بده.

این چند روز گذشته بیشتر نشانه های من قسمت هایی از فایل های سفر به دور آمریکا قدیم بود و یکبار هم زندگی در بهشت بود که مربوط به جشن روز استقلال آمریکا بود قسمت۱۸۵.و بعد تا روز گذشته دوباره سفر به دور آمریکا قسمت ۶۷ بود.

راستش فقط می گفتم احتمالا چون تو جو هاوایی هستم هی سفر به دور آمریکا میاد و خیلی دوست داشتم بیشتر از این پیام فایل رو متوجه بشم و بدونم واقعا چرا این قسمت ده دقیقه ایی به عنوان نشانه ی من اومده. چندبار اون قسمت رو دیدم با آهنگ هاش کلی برای خودم شاد بودم،کامنت دوستان رو خوندم و جز شادی و در مسیر سفر به دور آمریکا بودن چیزی به ذهنم نمیومد و برداشتی عمیق تر نداشتم.(من همیشه دوست داشتم نشانه های من بیشتر از فایل های محبوب و نکته دار باشه،چون اون موقع میدونم مثلا رو چه کلیدی یا چه موضوعی باید بیشتر کار کنم یا برای امروزم چه فایلی رو بیشتر گوش کنم. اما فارغ این فکر همیشگی ام فقط میخواستم نکته های عمیق تری که این فایل۶۷سفر به دور آمریکا داشت رو درک کنم) تا اینکه صبح به ذهنم زد تنها (همسرم به دلیل کار یهویی چند روزی رفته مشهد تا کنار پدرشون باشه) پاشم برم برج میلاد. هفته گذشته از دوستان پوستر دیده بودم که اونجا تلسکوپ بردند و برنامه رصد عمومی در محوطه باز برج دارند. تاریخ برنامه رد شده بود قرار بود یک جوری با همسرم بریم که اونجا افطار بکنیم برگردیم که نشد. اما من دیروز صبح به ذهنم زد خودم تنها بزم،یک آبجوش دو تا ساندویچ خرما بردارم بزم اونجا. حالا یا اونجا کسی هست یا کسی نیست. بیشتر مایل بودم بزم اصلا تنهایی برای خودم تو محوطه برج بشینم.

خلاصه تو همین حوالی افکار بودم که یهو به ذهنم زد تا از اون دوستی که هفته پیش پوستر ازشون دیدم بپرسم آیا برنامه دارند،هستند یا نه؟!که اگر رفتم و اگر اونها هم بودند بهشون یک سر بزنم و اونجا پیداشون کنم. خلاصه به ایشون پیام دادم و گفتند بخاطر استقلال برنامه چند روزی برای این هفته تمدید شده و هستند فقط به من گفتند اگر فردا یا پس فردا بیاین بهتره،چون امشب هوا۷۰%ابری هست و احتمالا رصد خوبی نداشته باشیم. من پیام ایشون رو دیدم و تشکر کردم و گفتم ممنون اطلاع دادیم اگر شد بیام اونجا باهاتون تماس میگیرم پیداتون میکنم.

عصر شده بود و من تو تردید رفتم یا نرفتن بودم.چند باری هم همین قسمت ۶۷رو دیده بودم و هی فکر میکردم این فایل چه پیام عمیق تری جز تمرکز و توجه به زیبایی ها برام داره. کم کم از پیاده روی و عکاسی در شب و گذر از پلی که رد شدند تو ذهنم اومد که من باید بیشتر پیاده روی و ورزش کنم احتمالا،همش تو خونه ام. از امکانات موجود بیشتر و بهتر استفاده کنم. یادم اومد اون قسمت ها شما اسکوتر نداشتید اما حرکت میکردید و قدم میزدید و لذت میبردید.

منم با خودم گفتم چرا حالا که میتونم با مترو برم و اصلا کاری ندارم،وقت دارم،ترسی هم ار تنها رفتن و شب برگشتن ندارم چرا نرم.با خودم میگرفتم برو و لذت ببر،قدم بزن و از امکانات موجود اطرافت استفاده کن.خلاصه این فکر و استدلال ها تو سرم می چرخید بعد گفتم تو تماسم به همسرمم میگم همچین فکری دارم و.میخوام اگر بشه برم افطار برج میلاد،تو که نیستی لااقل خودم برم. همسرم چیزی نگفت و فقط گفت خوش بگذره و مراقب خودت باش.

عصر شد و من همچنان تو تنبلی و تردید رفتن یا نرفتن بودم. یهو یک برقی منو گرفت و گفتم میزم،هر چی باشه ابری یا نیمه ابری،دیر یا زود میرم و فقط از مسیر لذت میبرم.

کوله پشتی و چیزهای خوردنی و دفتری که توش همیشه یادداشت میکنم برداشتم و راه افتادم و تو مترو هم دفترم رو و چیزهایی که نوشته بودم رو میخوندم. نوشته های مصاحبه با استاد قسمت۹ رسیده بودم. چندین صفحه نوشته بودم وقتی میخوندم انگار دارم دقیقا فایل رو میبینم و یادم میومد و انتهای این فایل طبق پرسشی که دوستان داشتن استاد داشتن جواب میدادن و به مثال طرح الهی رسیدند. اینکه هر کدوم از ما مثل چرخ دنده میمونیم برای جهان.

جملات آخرش هم این بود که نوشتماگر اون چیزی که در موردش تعلل می کنی عشقت نیست که تعلل میکنی.اگر عشقت بود ۱۰۰% بدون تعلل انجام می دادی فارغ از هر نتیجه ایی که برات داشت

خب به مقصد رسیدیم و من تو ذهنم این سوال بود واقعا اون کارهایی که من دوست داشتم و نصفه رها کردم یا اینقدر تعلل کردم پس علاقه من نبودن،پس خدایا علاقه من و اون عشق من چیه؟!

اینا که میگم تو ذهنم رد میشد شاید بیشتر از این مکالمه ها…خلاصه دارم با جزییات میگم تا یادم بمونه چقدر این پازل قشنگ چیده میشه وقتی میسپاری به فرمانروای آسمان ها و زمین.

من تا رسیدم پای برج اذان گفتن و آسمان هم یک رنگ آبی زیبا داشت، یک حالت گرگ و میش بود. رسیدم بالا دیدم بابا چه خبره. چقدر غرفه،چقدر آدم،چقدر همه چای به دست و… چقدر حس و حال مشهد داشت و نذری و افطاری می‌دادند و اینجور که معلوم بود از طرف آستان قدس از مشهد این فعالیت ها رو داشتند. با خودم گفتم منو ببین چقدر واسه خودم آبجوش و نان و خرما آوردم اینجا همه چی بود. مونده بودم بشینم افطار کنم یا اول غرفه اون دوستان رو پیدا کنم. حالا کجا هستند تو این شلوغی،کدوم سمت دنبالشون بگردم.خلاصه جوری پیچیدم و رفتم که یهو آشنا دیدن بله بچه ها دارند از ماشین تلسکوپ در میارن،بعد سلام و حال و احوال همراه اونا رفتم و غرفه شون رو پیدا کردم.

همون اطراف روی سکو نشستم و چای و نباتی که تو مسیر گرفته بودم خوردم.

تا تلسکوپ رو نصب کردند و ماه رو گرفتند دیدم ابرها کنار رفتند سریع رفتم تا اگر ابری شد بود یک لحظه دیدن ماه از پشت تلسکوپ رو از دست ندم. این دوستمون که کلی خوشحال بود که ماه رو با تلسکوپ گرفته و آسمون صاف هست. منم با خوشحالی گفتم بخاطر من ابرها رفتند کنار.از همون جا فقط تو دلم می گفتم خدایا شکرت. از اونجایی که ازبچه طرف بچه های انجمن علمی دانشگاه تهران بودند یک میز هم گذاشته بودند با دوتا میکروسکوپ و مشاهده موجودات و مقاطعی از تکامل مغزها و قلب ها و … بود. این دوست عزیز من رشته شون در اصل نجوم نیست اما زندگی هستند رشته شون زیست شناسی هست و ایشون به این مقاطع آشنایی داشتند و مسلط بودند که البته اون طرف مشغول رصد ماه و تنظیم تلسکوپ و راهنمایی کردن به آدم ها برای مشاهده ماه بودند.

منم بعد یکم انرژی جسمانی تامین کردند کنار میز میکروسکوپ ها ایستادم و لذت می بردم ار چیزهایی که بود،یک دختر خانمی بود که البته ایشون هم رشته اش زیست نبود اینجوری که باهاش آشنا شدم ترم شش زمین شناسی بود. (منم فارغ التحصیل زمین شناسی هستم) خلاصه دقایقی گذشت و آدم ها از پشت نرده سوال میکردند اینا چیه،اونا چیه،قضیه اون چیه و … و چون دوستان مشغول بودند گاهی من جواب میدادن، طوری شده بود که انکار از من دارند سوال میکنند و منم وارد جریان توضیح موارد زیر میکروسکوپ شدم و چند دقیقه بعد دیدم اصلا اون خانم نیست و رفته اون سمت غرفه و من بودم و میکروسکوپ و کلی آدم مشتاق و کنجکاو…

خدایا چی بگم،چی بگم که وقتی این داستان رو شب تلفنی برای همسرم تعریف کردم فهمیدم داشتم چه میکردم. اینکه من اصلا ساعت۹میخواستم برگردم ۱۰ از اونجا تازه راه افتادم و البته خوشبختانه به آخرین خط مترو بود که رسیدم.ولی خدای من چقدر آسون چقدر هدایای چقدر…

وقتی برای همسرم ویس می فرستادم و از حال و هوای غرفه می گفتم ناخودآگاه اشک و بغض تو گلوم جمع شده بود،جوری که نمیتونستم حرف بزنم، خنده و گریه قاطی شده بود. اصلا فقط می گفتم حسین من عشق کردم و پیدا کردم کاری که اگر حتی به من پول هم ندن انجام میدم. آره همینه،چیزی که من همیشه نادیده میگرفتم و شاید دنبال یک چیز خاص بودم. من اصلا به اون چیزها مسلط نبودم اما وقتی آدم ها از من می پرسیدن و من در حد خودم ار تکامل می گفتم و چهره شگفت زده آدم ها رو میدیدم. از بچه شش هفت ساله تا ددبیرستانی تا پدرمادرهاشون. اینکه در آخر ازم تشکر میکردند برای توضیحی که دادم این نهایت عشق کردن من بود.

متوجه شدم من عاشق اینم،این کاریه که منو شارژ میکنه و اینا با اشک و لبخند و شوق برای همسرم تعریف کردم.

دیشب میخواستم بنویسم و کامنت بذارم اما نشد.وگرنه اینجا هم با همون حرارت مینوشتم.

واقعا همینه من به دنبال چی می گشتم.

دیشب یکهو یک متن بداهه هم نوشتم شبیه شعر شد.

با همون حال و هوا اومد و نوشتم.

در انتها اون بداهه خودمو اینجا هم می نویسم.

این بود از تجربه ی من ار نشانه ی من یا بهتره بگم سلسله نشانه هایم.

ممنون ار شما عزیزی که کامنت منو خواندی.

حال و هوای من در حال دیگری است

رقصیده در باد مثل شعر دیگری است

آنگونه غرق در خویش میشوم که حالم حال دیگری است

از آگاه می شنوم که برخیز که این راه دیگری است

این من، به دنبال چه چیز دیگری است؟!

وقتی که عشق او در ما حال دیگری است

اکنون به خیالم یافته ام که انگار چیز دیگری است

اما فراموش نکن، این همان بود که بودن دیگری است

با بودنم در قلب، جوششی دیگری است

انگار یک آن، من در زمین و زمان دیگری است

بی وقفه می نویسم، که خوب میدانم او دیگری است

که هیچ نیست ما، که من و تو همه دیگری است