کمبود را باور نکن حتی اگر پرفسور هاوکینگ آن را تایید کرد! - صفحه 64 (به ترتیب امتیاز)

ردپای بیست و هشتم

قانون کاملاً ثابتی وجود دارد که: هرچه باورهایت قدرتمندکننده تر شود‌، ترس‌ها و نگرانی‌هایت کمتر و هرچه ترس‌ها و نگرانی‌هایت کمتر شود‌، نعمت‌های زندگی‌ات بیشتر می‌شود و هرچه نعمت‌های بیشتری تجربه کنی‌، به باورهای قدرتمندکننده‌ات قدرت بیشتری می‌دهی و وارد مدارهای بالاتری می‌شوی که با نعمتهای بیشتری احاطه می‌‌شوی تا آنجا که آنقدر از مدار کمبود فاصله می‌گیری که هرگز راهی به سوی تجربه‌اش نخواهی داشت.

این جواب سوال خودم بود که نزدیک شش هفت ماهه دنبال این می گردم که مدارم رو عوض کنم ولی همش دور خودم میچرخم.

الان که متن زیبای خانم شایسته رو خوندم و ویس استاد رو شنیدم کاملا درک کردم که من توی زمینه باور فراوانی می لنگم و تا زمانی که اون بخش هایی که دغدغه های هر روز منه و داره آزارم میده رو درست نکردم مدارم عوض نمیشه.

چیزی که طی این سفر لذتبخش و هدایتگر روز شمار تحول فهمیدم این بود که من کلا مفهوم کمبود رو جور دیگه ای دریافت کرده بودم و الان میبینم که آقا من اصلا توی باغ نبودم.

هر روز با بخش ها و بعد های جدیدی از کمبود در خودم آشنا میشم که اصلا قبلا متوجهش نبودم. شاید آگاهیشو نداشتم و و نمیتونستم تشخیصشون بدم.

مثلا همین الان موقع دوباره گوش دادن به فایل و نوشتن متن، انواعی از باورهای کمبود پنهان شده در افکار و رفتارم رو شناسایی کردم. باور کمبود امنیت، کمبود هدایت خداوند، کمبود زیبایی، کمبود خوبی، کمبود مهربانی، کمبود دوستی، کمبود عشق، کمبود صداقت، کمبود محبت، کمبود لحظات خوب( که این پاشنه آشیلمه و همش فکر میکنم یه سهم محدودی از لحظات خوب دارم و باید با احتیاط مصرفش کنم که تموم نشه اما الان که خودمو زیر ذره بین گذاشنتم میبینم که لحظات خوبم که منتظر شکوفا شدن بودن بخاطر این ترس و باورم کپک زدن و اصلا قابل استفاده نیستن. میدونین باورهای اشتباه خیلی حس بدی دارند. انگار که کل وجودمون کپک زدن.

خوشحالم خیلی خوشحالم که طی این پروسه چندین ماهه که طول کشید و من نمیتونستم با قدرت قبلی حلش کنم و باهاش اوکی شم اما الان همین لحظه موقع نوشتن فهمیدم که این تضاد و افکار هم هدایتی بودن و اومدن و انقدر اذیتم و نگرانم کردن که فهمیدم باور من در این زمینه اشتباهه و من باور فقیری نسبت به این موارد دارم در صورتی که حتی تا دیروز نمیدونستم که این نحوه تفکر یعنی دیدن اون قضیه با عینک کمبود.

چقدر دوست داشتم این نوشته خانم شایسته رو که گفتن باور به کمبود که مصداق شرک است، ترسی ناتمام و همیشگی در وجودت قرار میدهد تا حتی در زیباترین لحظات زندگیت هم نگران موقتی بودن آن نعمت و از دست رفتنش باشی. میدونید سر همین قضیه تضاد چندین ماهم، هر بار که قرآن رو باز می کردم و از خدا مدد میخواستم خدا بعد از یادآوری کردن بزرگی و قدرت و حمایتش خیلی سفت و پر قدرت میگفت که شرک به خودش رو نمیبخشه و منم همش با خودم میگفتم خدایا آخه من چی ازت پرسیدم و تو چی میگی! :/

خانم شایسته عزیز از شما بخاطر این جمله بسیار ممنونم:

” نمی توانی همزمان نگران وعده شیطان یعنی فقر و کمبود باشی و به فضل و برکت خداوند هم دسترسی داشته باشی.”