دلسوزی بی جا | به کبوترها غذا ندهیم! - صفحه 11

یه خانواده ای رو میشناسم که فقط یه فرزند پسر دارند و پدر اون خانواده فوت شده .انقدر مادر ،این پسر رو زیر چتر حمایت خودش قرارداده و کاراشو انجام داده و همه چیزو براش فراهم کرده که اون پسر الان یه مردشده و معاون یه مدرسه ست ولی متاسفانه خوب بلد نیست حرف بزنه وقتی به اداره ای جایی مراجعه میکنه و میخواد کارشو بگه دستاش میلرزه و اصلا اعتماد به نفس نداره .خوب این مرد حالا شده پدر دوتا فرزند و بعید میدونم بتونه فرزندانش رو مستقل و با اراده بار بیاره مگه اینکه روش زندگی مادرش رو تکرار نکنه و واقعا تصمیم قاطع گرفته باشه که زندگیشو تغییر اساسی بده.

با سلام و خداقوت خدمت شما استاد عزیز و همکارانتون.ما وقتی یه نگاه به دورو ورمون میندازیم زیاد میبینیم خانواده هایی رو که فرزنداشونو خیلی وابسته به خودشون بار آوردن چه به لحاظ مالی یا هر زمینه دیگه و این باعث شده اون فرزندان وقتی بزرگ میشن و میرن توی جامعه ، اعتماد به نفس ندارن، بعضا خجالتی هستند و کاری از دستشون بر نمیاد و به اصطلاح گلیم خودشونو نمیتونن از آب در بیارن و همیشه متکی به دیگران هستند و هیچ استقلالی از خودشون ندارن.چه خوبه که پدر و مادرا این دلسوزی های بی موردشونو کنار بذارن و فرزندانشون رو مستقل بار بیارن و مسئولیتها و کارهایی رو به عهده اونا بذارن تا در آینده جامعه ما پر باشه از انسانهایی متعهد و مسئولیت پذیر و تلاشگر که توی هر شغل و منصببی باشند بهترین هستند و در نهایت جامعه ای خواهیم داشت پیشرفته و موفق.