دلسوزی بی جا | به کبوترها غذا ندهیم! - صفحه 25

سلام به همه بازم از استاد عزیزم تشکر میکنم به خاطر این فایل بی نظیر بود. من میخواستم تجربه خودمو بگم از این که پدرمو خیلی دوست داشتم فکر میکردم اگه همیشه بهش توجه کنم ببرمش دکتر حالش خوب میشه و همیشه درحال بردن پدرم به دکتر از این مطب به اون مطب بهترین دکترهای اوایل پدرم به راحتی راه می‌رفت از بس من برده بودمش دکتر خودشم باور کرده بود که مریضه کم کم نتونست راه بره اعصا گرفت دستش بعد دوباره توانایش از دست داد واکر گرفت ومن همچنان ادامه میدادم هی دکتر ببر تا جایی تو یه شهر دیگه من بودم پدر یه جایی دیگه بعضی وقتها که نمی‌تونستم ببرمش عذاب وجدان می‌گرفتم جالب اینجا بود که پدرم می‌گفت من کسی ندارم ببرتم دکتر خوبم کنه درصورتی من از همه خواسته خودم میزدم که اون ببرم دکتر حتی پول توجیبی که شوهربهم میداد خرج نمی‌کردم که برای پدرم هزینه کنم فکر میکردم این دوست داشتن من باید این کارا بکن هرچند اطرافیان همش سرزنش میکردم نکن بی چاره کاری کردی که باور کنه مریضه خلاصه من دست بردار نبود خلاصه جوری شد که پدرم سکته کردم و کاملا از دست پا افتاد دیگه توانایی نگهداری پدرمو نداشتم نمی‌تونستم پیشش بمونم نه میتونستم هزینه هایش پرداخت کنم اواخر عمر پدر خیلی عذاب کشیدم و درنهایت پدرم از دست دادم در بدترین حالت الان به همه میگم توراخدا با دلسوزی بی جا هم خودتون رواذیت میکنید هم عزیزانتون کاش به جای دکتر بردنش از وجودش استفاده کرده بودم تا این جوری زجرکشیدنش ندیده بودم این دوست داشتن نیست این که نه به خدا توکل نداری می خوای جا پاخدا بزاری ومن تاوانشو دادم و هنوز همین جور هروقت میخوام مثل قبل دلسوزی بی جا کنم یاد پدرم میفتم میگم جا پای خدا گذاشتن تاوان سنگین داره این اسمش مهربونی دلسوزی نیست این عین شرک ومن بعداز دست دادن پدرم بهش رسیدم والان خیلی بهتر شدم ولی متاسفانه دیگه بهتر نعمت زندگی از دست دادم ومن از شما خواهش میکنم با دلسوزی بی جا هم به خودتون هم به دیگران آسیب نرسونید آرزوی بهترین ها برای شما دوستانم