دلسوزی بی جا | به کبوترها غذا ندهیم! - صفحه 5

سلام

خیلی موقعها با دلسوزی در حق دیگران بشدت اونا رو تنبل و متکی به خود بار میاریم و ازشون آدمای متوقعی میسازیم.این آدما در عین حال که مسئولیت کاراشون رو در اکثر موارد به دوش دیگران میندازن به شدت خودشون رو بری از خطا و اشتباه میبینن و خبری از زندگی پارازیتی خودشون ندارن.

با همکاری نا آگاهانه با این افراد هم اونا رو دچار عادات بدی خواهیم کرد و هم خودمان در آینه به عوارض این رویه اشتباه برخورد خواهیم کرد.

اعمالی مثل:

مغازه داری که وسایل مورد نیاز همکار و همسایشو دایما بهش قرض میده.

مادری که بچه هاش رو تا سنین بالا چک میکنه که چی بپوشن و چی بخورن.

همکلاسی که دایما به دوستاش که دست خالی اومدن کلاس خودکارو و مداد و کاغذ قرض میده.

اجازه دادن به یک فرد تا خارج از صف ، سرویس مورد نظرشو دریافت کنه چون ماشینش رو بد جا پارک کرده.

سکوت و تایید عادات و رفتارهای بد افراد تا غرورشون نشکنه

تایید حرفهای دیگران در عین حال که میدونیم این آگاهی اونا صحیح نیست و ممکنه به خودشون یا اطرافیانشون صدمه بزنه تا خجالت زده نشن

کمکهای مالی و ساپورتهای نابجا و گاه و بیگاه پدر و مادرها برای فرزندان مجرد یا متاهل

قبول کردن دایمی خواسته های درست و غلط فرزند کوچکمون با این توجیه که بچه است و اشکال نداره

باز کردن در برای همسایه ای که دایما برای اینکه کلید نداره زنگ خونه شما رو میزنه

و یک مثال خیلی جالب دیگه:

چند سال پیش یک دوره کمکهای اولیه تحت نظر سازمان هلال احمر دیدم که تو جلسه اولش مربی مربوطه که بسیار حرفه ای و دوره دیده و با تجربه بود گفت اگر با مجروحی مواجه شدید که خونریزی داشت هر چقدر هم مسلط هستید هرگز بدون دستکش بهش دست نمیزنید!

برای ما بسیار تعجب آور بود ولی ایشان در جواب گفت احتمال بیماری خونی وجود داره.

وظیفه ماست جان یک نفر رو نجات بدیم نه اینکه جان یک نفر دیگه رو هم (که خودمون هستیم)به خطر بندازیم.