آیا خداوند مانند یک مادر مهربان عمل می کند؟

هر لحظه که تسلیمم در کارگه تقدیر

آرام تر از آهو بی باک تر از شیرم

هر لحظه که می کوشم در کار کنم تدبیر

رنج از پی رنج آید زنجیر پی زنجیر

سلام استاد بی نظیرم

سلام مریم شایسته نازنینم

و سلام دوستان عزیزم

بریم سراغ اصل مطلب

استاد در کودکی پدر خود را از دست دادم، هرگز دوست نداشتم کسی به من احساس ترحم کند با همان دنیای پاک کودکی ام جسور بودم، انگار آن روزها احساس لیاقت در من پر رنگ تر بود، حتی دوست نداشتم کسی دست نوازش به سر من بکشد.

زمانی که به 20 سال پیش خود می نگرم (الان 34 سال دارم) و خود را در بازه طولانی مدت می نگرم، هرگز در طوفان های زندگی ام تسلیم نشده ام، یعنی منتظر دل سوزی رب الارباب، رفیق مشفق، هدایتگر و حمایتگر خود نبوده ام، من از شما یاد گرفته ام در طوفان های به ظاهر سخت بگویم حالا باید چه کنم و در بسیاری اوقات باید کاری نکنم و این روزها برای من کاری نکردن سخت تر از کاری یا بهتر است بگویم هر کاری کردن است.

استاد 6 سال پیش در آستانه مهاجرت تحصیلی و چمدان به دست به عنوان شاگرد اول دانشگاه مادر شدم، به ولله قسم یک روز هم از پا ننشستم، به ظاهر دوستانم قصه مرا تمام شده می دانستند، اما من در درونم خودم را یک شیر زن می دیدم، چون معتقدم شیرها همیشه به بازی بر می گردند، برای آنها بازنشستگی بی معنی و مفهوم است.

من همواره دوست داشته ام برای خودم مسیری جدید بسازم، اهداف بلند مدت هرگز در وجود من تغییر پیدا نکرده، اما با کار کردن در طی سالیان با شما منعطف تر شدم، دوست ندارم ثابت باشم، جاری ام، با جریان همیشگی زندگی ام حرکت می کنم، استاد از صبح که بیدار می شوم تا پاسی از شب پشت لپ تابم هستم، برای کارم می نویسم و در دفترم و در نگاره هایم احساس می کنم که برای آیندگان میراثی جاودانه در خصوص فیلد مورد علاقه ام ثبت می کنم، آخر اعتقاد دارم در دنیا دیوانه ها تعداد کمی دارند، دیوانه هایی همچو من و با عرض پوزش شما استاد جسورم، بگذارید کمی بیشتر توضیح دهم، آخر کجای دنیا پیدا می شود، دو باب خانه با تمام وسایل را رها کنی و با دو سه چمدان مهاجرت کنی و با دست لباس بشویی و خوشحال باشی، استاد من پریدم وسط دریای خروشان، می دانید چرا چون الگوی من شمایید، دیوانه ایم، آری، اینجا قمارخانه است و ما در قمار عشق، ایمان، توکل باخته ایم، این بازندگی را دوست دارم، از آن دسته بازندگی هایی است که برای کم کسی پیش می آید.

استاد آخرین خاطره ام را می گویم و از شما تاثیر گذار ترین استاد زندگی ام خداحافظی می کنم.

25 روز پیش در پرواز بودم، از مقصد دبی به کیش، هیچ کسی از پروازمان خبر نداشت، این راز میان من و معشوقه ام رب الارباب پنهان بود و امر، امر او بود، روزه سکوت، اما در این میان چرخ های هواپیما باز نشد، پرواز نیم ساعت بر فراز آسمان چرخید، با صدای داد و فریاد دختری در هواپیما چشمانم را گشودم، دروغ چرا، کمی ترسیدم، اما در لحظه شروع کردم

خدایا شکرت در کنار همسرم و فرزندم هستم اگر قرار باشد داستان زندگی مان اینجا تمام شود باهم هستیم

خدایا شکرت قبل از مرگ طعم اولین سوشی زندگی ام را در رستوران رو به روی برج خلیفه چشیدم

خدایا شکرت مهاجرت هم کردم و دیگر امارات آی دی و کارت بانکی دارم.

اگر چه دوست ندارم الان داستان زندگی ام بر فراز آبهای خلیج فارس به پایان برسد

و تو خود می دانی شنا هم خوب بلد نیستم ولی …

اینها تمام گفت و گوهای من با قلبم و بهترین و قدرتمند ترین مربی جهانیان بود

اما ما

بعد از اندکی زمان فرود آمدیم

او به من فرصتی دیگر داد

بهتر است بگویم بخشید چون بخشندگی شغل اوست

و چشمک زد

خوشم میاد ازت دختر

حتی لحظه مرگم کم نمیاری

منم میگویم مگر می شود شریکی همچو تو در قلبم باشد و کم بیاورم

تو برایم همچو نفس کشیدنی

و لحظه مرگ من لحظه ای است که نتوانم از پس نجواهای ذهنم بربیام و تو را فراموش کنم

و دیگر بار از من می پرسی

ایمان ابراهیم می خواهی

می گویم بلی سرورم

ولی او می گوید بچه جان چقدر به من اعتماد داری آیا آنقدر اعتماد داری چاقو را برداری و بگذاری سر اسماعیلت

و من شرمسار می شوم از ترس هایم از اما و اگر و یا شاید هایم

از هدایت های بی پاسخی که تنها خدا می داند اگر سخن عقل دور اندیش را گوش نداده بودم و به حرف خدای ابراهیم عمل کرده بودم الان در کدامین قسمت از سرزمین های ناشناخته داستان زندگی ام بودم.

دوستت دارم استاد سید حسین عباسمنش عزیزم