«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه

به نام بی نام او

با عرض سلام و خسته نباشید خدمت جناب استاد آقای عباس منش و گروه تحقیقاتی محترمشون و همچنین عرض سلام خدمت همه دوستان عزیز

به نظر من باید اون فردی که دچار اشتباه شده از دو جای اساسی احساس بخشش کنه یکی خداش و یکی خودش.

برا اینکه اون از خداش احساس بخشش کنه باید اینو بهش یاد آوری کنیم و توضیح بدیم که خدا بخشنده است همنطور که از معنی بسم الله الرحمن الرحیم به این نتیجه میرسیم اگه یکم دقت کنیم می بینیم که همه ی ما انسان ها حتی پیامبران و …. هرکی که به ذهنمون می رسه همه ی ما یه خطالای بزرگ انجام دادیم و توش سهیمم و خدا هم اونو بخشد کدام خطا همون که انسان از بهست رانده شد خوب هممون توش سهییم دیگه با توجه حضرت آدم و حوا و رابطه ما پس همه ی ما توش دخیل بودیمو خدا بخشیده با توجه به این مسئله فکر می کنم ما یه چیز خیلی آشکا رو فرآموش کردیم اینکه خدا تغییر نکرده او بخشنده است و این ما ایم که اونو درست نشناختیم با توجه به این فکر کنم فرد گناه کار خیالش از طرف خداش راحت او می دونه با دس گرفتن از اون گناه و تکرار نکردنش بخشیده میشه اما در مورد بخشش از جانب خودش اول بهتره که گناهشو قبول داشته باشه و قبول داشته باشه که اشتباهی انجام داده وبعدش به فکر جبران گناه باشه و از تکرار اون خود داری کنه و بعد دیگه فراموش کنه به این طریق که من خودم استفاده کردم به نطرم احساس گناه خیلی زود رفع میشه

و بهتره در مورد خدا شعری که همیشه بهم آرامش میده و میفهمونه خدام کیه رو اینجا بزارم :

پیش از اینها فکر می کردم خدا خانه ای دارد کنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها خشتی از الماس و خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور بر سرتختی نشسته با غرور

ماه، برق کوچکی از تاج او هر ستاره، پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او ، آسمان نقش روی دامن او ، کهکشان

رعد و برق شب، طنین خنده اش سیل و طوفان، نعره توفنده اش

دکمه پیراهن او ، آفتاب برق تیغ و خنجر او ، ماهتاب

هیچ کس از جای او آگاه نیست هیچ کس را در حضورش راه نیست.

پیش از اینها خاطرم دلگیر بود از خدا در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین خانه اش در آسمان، دور از زمین

بود، اما در میان ما نبود مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت مهربانی هیچ معنایی نداشت

هرچه می پرسیدم، از خود ، از خدا از زمین، ازآسمان، از ابرها

زود می گفتند: این کار خداست پرس و جو از کار او کاری خطاست

هرچه می پرسی، جوابش آتش است آب اگر خوردی ، عذابش آتش است

تا ببندی چشم، کورت می کند تا شدی نزدیک، دورت می کند

کج گشودی دست، سنگت می کند کج نهادی پای، لنگت می کند

تا خطا کردی ، عذابت می کند در میان آتش ، آبت می کند

با همین قصه ، دلم مشغول بود خوابهایم ، خواب دیو و غول بود

خواب می دیدم که غرق آتشم در دهان شعله های سرکشم

در دهان اژدهایی خشمگین بر سرم باران گرز آتشین

محو می شدنعره هایم، بی صدا در طنین خندة خشم خدا

نیت من، در نماز و در دعا ترس بود و وحشت از خشم خدا

هرچه می کردم ، همه از ترس بود مثل از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین حساب و هندسه مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ، مثل خنده ای بی حوصله سخت، مثل حل صدها مسئله

مثل تکلیف ریاضی سخت بود مثل صرف فعل ماضی سخت بود

تا که یک شب دست در دست پدر راه افتادم به قصد یک سفر

در میان راه، در یک روستا خانه ای دیدم ، خوب و آشنا

زود پرسیدم : پدر اینجا کجاست؟ گفت: اینجا خانه خوب خداست!

گفت: اینجا می شود یک لحظه ماند گوشه ای خلوت ، نمازی ساده خواند

با وضویی، دست و رویی تازه کرد با دل خود ، گفت و گویی تازه کرد

گفتمش، پس آن خدای خشمگین خانه اش اینجاست؟ اینجا، در زمین؟!

گفت : آری ، خانه او بی ریاست فرشهایش از گلیم و بوریاست

مهربان و ساده و بی کینه است مثل نوری در دل آئینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی نام او نور و نشانش روشنی

خشم، نامی از نشانیهای اوست حالتی از مهربانیهای اوست

قهر او از آشتی، شیرین تر است مثل قهر مهربان مادر است

دوستی را دوست ، معنی می دهد قهر هم با دوست، معنی می دهد

هیچ کس با دشمن خود ، قهر نیست قهری او هم نشان دوستی است

تازه فهمیدم خدایم ، این خداست این خدای مهربان و آشناست

دوستی ، از من به من نزدیکتر از رگ گردن به من نزدیکتر

آن خدای پیش از این را باد برد نام او را هم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود چون حبابی، نقش روی آب بود

می توانم بعد از این، با این خدا دوست باشم ، دوست، پاک و بی ریا

می توان با این خدا پرواز کرد سفره دل را برایش باز کرد

می توان درباره گل حرف زد صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت با دو قطره ، صد هزاران راز گفت

می توان با او صمیمی حرف زد مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند با الفبای سکوت آواز خواند

می توان مثل علفها حرف زد با زبانی بی الفبا حرف زد

می توان درباره هر چیز گفت می توان شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان و آشنا پیش از اینها فکر می کردم خدا

“قیصر امین پور”