«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه - صفحه 38

من در دوران کودکی و نوجوانی احساس میکردم که اعتماد به نفس بسیار بالایی دارم چون نسبت به هم سن و سالانم قدرت بدنی بالاتری داشتم . تعریف من از اعتماد به نفس ، انجام دادن کارهای فیزیکی به شکل بهتری نسبت به بقیه بود . سریع تر از بقیه می دویدم ، کارهای خطرناک و غیر عادی انجام میدادم و در کل داشتن اندام قوی تنها عامل اعتماد به نفسم بود .در اوایل جوانی این عامل از من گرفته شد . به نوعی بیماری دچار شدم که حتی توانایی راه رفتن را هم از دست دادم و برای حرکت کردن نیازمند به کمک دیگران شدم . برای من که عامل اعتماد به نفسم داشتن قدرت بدنی بود تقریبا هیچ اعتماد به نفسی باقی نموند . کم کم ارتباطم با دوستان و اقوام را قطع کردم و تو لاک تنهایی خودم فرو رفتم . از ترس مسخره شدن در هیچ جمعی حضور پیدا نمیکردم و زمانی که مجبور میشدم از خونه بیرون برم خیلی خیلی معذب میشدم . خیال میکردم همه با ترحم نگاهم میکنن و منو به همدیگه نشون میدن .با اینکه خودم رو آدم باهوش و با استعدادی می دونستم به شدت احساس بی ارزشی میکردم و فکر میکردم دیگه هیچ کاری از دستم ساخته نیست و باید منتظر مرگ باشم.

مدتها به همین شکل گذشت و من روز به روز افسرده تر میشدم تا اینکه احساسی از درونم منو تکون داد . صدایی که بهم میگفت من هنوز زنده ام ، من هنوز خدارو دارم ، باید به خدا اعتماد کنم و کاری انجام بدم . تصمیم گرفتم از لاک خودم بیرون بیام و دلایلی برای ادامه زندگی پیدا کنم . به استعدادها و توانایی های خودم توجه کردم و اونها رو مرتب به خودم یادآوری کردم . سراغ یادگیری کامپیوتر رفتم و خیلی سریع و عالی از روی کتابها اونو یاد گرفتم و چون لیسانس حسابداری داشتم به سرعت شغل مناسبی پیدا کردم و مشغول کار شدم . دیگه از اینکه با کمک افراد خانواده بیرون میرفتم خجالت نمیکشیدم . کنکور کارشناسی ارشد شرکت کردم و قبول شدم با اینکه دیگران مرتب بهم میگفتن ادامه تحصیل واسه تو سخته ، اصلا دیگه به چه دردت میخوره و … تصمیم گرفتم که به دانشگاه برم . قبلا تصورش رو هم نمیکردم که یه روزی با ویلچر سر کلاس برم اما بر ترس متفاوت بودن و مسخره شدن و نادیده گرفته شدن به خاطر این تفاوت ، غلبه کردم و اتفاقا همیشه درست درردیف اول مینشستم و اصلا خودم رو از دیگران پنهان نمیکردم . کم کم متوجه شدم اصلا اونطوری که من قبلا فکر میکردم نبود . شاید اوایل کمی غیر عادی به نظر میرسید ولی خیلی زود اوضاع و شرایط برام عادی شد . حتی یه جاهایی برای اینکه اعتماد به نفسم بیشتر بشه به عمد از استاد سوال میپرسیدم و در بحثها شرکت میکردم و استاد هم با اشتیاق و احترام فراوان جواب سوالاتم رو میداد. طوری که در تمام کلاسها بچه ها سوالاتشون رو از من میپرسیدن و من روز به روز اعتماد به نفسم بیشتر شد . حالا دیگه من به خودم و خدای خودم اعتماد کامل دارم و میدونم چیزی که واقعا منو در جهت خواسته هام و اهدافم حرکت میده فقط پاهام نیست، بلکه احساس درونم هست که از اعتماد به خداوند و اعتماد به توانایی های بی نظیر خودم قدرت میگیره .