باورهایی قدرتمندکننده درباره خداوند - صفحه 89

در ده سال گذشته اتفاقات تلخی برای من در زندگیم افتاده که بدترینش قتل پدرم بود .میتونم به جرات بگم زندگی برای من از 6 سال پیش شکل و شمایل دیگه ای به خودش گرفت .چند سال اول پس از این اتفاق همراه شد با مشکلات شدید مالی و بیماری همسرم و تنهایی و بی توجهی حتی نزدیکانمون .میتونم بگم تو اون مدت اصلا زندگی نکردم فقط برای اینکه درد کمتری بکشم احساساتم رو فلج کرده بودم .البته فکر میکنم این یک حالت طبیعیه و انسان به طور ناخودآگاه ازونجایی که علاقه به حفظ حیات وادامه زندگی در وجودش گذاشته شده این تصمیم رو میگیره تا از شدت احساسات و آلامش کم بشه .اما توی زندگی به نظر من همه چیز دو رو داره .حتی اتفاقات تلخ .میوه این غم بزرگ برای من یک سری باورهای معنوی بسیار باارزش بود .یادمه روزی که خبر مرگ پدرم به من رسید ،قرآن رو برداشتم و چشمامو بستم و در دلم از خداوند حال پدرم رو جویا شدم . وقتی بازش کردم ، چشمم به این آیه افتاد ” و ادخلناه فی رحمتنا انه من الصالحین”

این زیباترین عبارتی بود که میتونست من رو در اون لحظات نفس گیر آروم کنه . از اون زمان فصل تازه ای در ارتباط معنوی من با قرآن شروع شد . من از قرآن پاسخ سوال های خودم را به وضوح میگرفتم .البته نه اینکه همینجوری الکی و عشقی بازش کنم و جواب بگیرم بلکه در یک حالات و فاز خاصی که _من با استناد به این آیه معروف ” امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء” – اسمش رو “مضطر” میزارم، هر موقع قرآن رو باز میکردم شگفت زده میشدم . به نظر من وقتی انسان به مقام اضطرار برسه ، ازونجایی که در اون لحظات هیچ چیز و هیچ کس جز خداوند رو نمیبینه انگار اون تردید لعنتی کنار میره و با همه وجودش خدایی خداوند رو باور میکنه ، بنابراین قطعا پاسخش رو هم خواهد گرفت.یک بار از همون روزایی که حالم خیلی خیلی بد بود و فشار مشکلات داغونم کرده بود از خداوند این سوال رو پرسیدم که چرا من باید اینهمه رنج رو تحمل کنم ؟ چرا من؟ و جواب خداوند خیلی خیلی زیبا بود:

“واصطنعتک لنفسی” ( تو رو میخوام برای خودم تربیت کنم)

فکر میکنم گاهی اوقات لازمه که همچین تجربیات نابی رو با دیگران به اشتراک بگذاریم . نه اینکه من آدم خیلی خاصی باشم یا به واسطه این چیزایی که اتفاق افتاده و البته معجزه اون آیه معروف سوره طلاق که میگه کمک های خداوند همیشه از جایی که انتظارشو ندارید به شما میرسه ، بارها و بارها در این سال ها در زندگیمون اتفاق افتاد و خدا دستمون رو گرفت درست در لحظاتی که همه ما رو رها کرده بودند . میخوام بگم هر موقع دل از بندگان خدا کندم و حتی برای چند ثانیه اون شرک خفی لعنتی رو از ته دلم بیرون کشیدم و با همه وجودم باور کردم که خدا واقعا خداست و ” ان الله علی کل شی قدیر” معجزه اتفاق افتاد . به نظر من مهم ترین باور در مورد خدا اینه که باور کنیم خدا واقعا خداست و قدرمتنده و هر غیر ممکنی رو میتونه ممکن کنه .اگه به مقام ” تطمعن القلوب” رسیدیم اون موقع معجزاتش رو هم رو میکنه . به نظر من بساط معجزه هرگز از این دنیا برچیده نشده . با وجود اینکه بارها دستم رو در تاریکترین روزها گرفته باز هم چند روز بعدش شدم همون آدم سابق که در وجودش جنگ سختی برپاست .یک طرف شک و دودلی و طرف دیگه ایمان و یقین که در لحظات کوتاهی ایمان و یقین و باورهای درست پیروز میشند و طعم شیرین این پیروزی انگار مدتها زیر دندونم میمونه و باهاش سرمستم حتی در لحظات غالب تردید و شک .

من فکر میکنم در ذهن خیلی از ما خداوند یک موجود ضعیفه که کار زیادی ازش بر نمیاد . ان الله علی کل شی ء قدیر برای ما بیشتر لق لقه زبانه تا یک باور قلبی .خودمم تو صف اول این تفکر غالب جامعه هستم .متاسفانه اون خدای کج و کوله و بدشکلی هم که از کودکی به ما شناسوندن این باورهای محدود کننده رو بیشتر تقویت میکنه.

راه کار من برای باور پذیر شدن این باور زیبا که خدا واقعا به معنای خداست و قدرتمنده و خواسته های ما براش مهمه اینه که مثل مادری دلسوز دست اون ایمان ضعیفی که ته قلب خیلیامون سوسو میزنه رو بگیریم وبهش راه رفتن یاد بدیم . اون جنگ همیشه در وجود ما برپاست ، شاید قشنگترین قسمت انسانیت همون لحظاتی باشه که با وجود همه زخم های کاری که بر پیکر نحیف این ایمان وارد میشه بازم میخوایم از جامون بلند بشیم و ادامه بدیم. آخه اینو خداوند در وجودمون به ودیعه گذاشته .این که بازم میخوایم ادامه بدیم .

آقای عباس منش از شما تشکر میکنم .حرفاتون حالمو بهتر میکنه .