ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 2

به نام خدا

سلام

اول یه چیزی رو بگم. نوشتن همین کامنت یه چالشی بود که باید پشت سر میذاشتم و خوشحالم دارم این کار رو می کنم.

من به همیشه دنبال این بودم که بدونم کار مورد علاقم چیه و همیشه شک داشتم و مبهم بود برام ولی چیزی که یادم داد تمرین دوم این بود که وقتی نگاه خودمو از نتیجه اون چالش بردارم و به مسیری بذارم که میتونم تجربه کنم، اونوقته که مخشص می کنم چه لذتی مد نظرمه و چی رو دوست دارم و با قدم گذاشتن تو اون مسیر چی گیرم میاد و علاقه مند میشم بهش یا علاقه پنهانمو پیدا می کنم. پس همین که تمرکز روی فرایند و مسیر باشه فارغ باعث میشه من با علایق و کاری که میخوام زندگی کنم.

کاری که این قسمت در نهایت من کردم اول لیست کردن چالش های مهم پیش رو که حل نکردنشون خیلی اذیتم میکنه بود بعد ریشه های مشترک کلیشونو مشخص کردم که چرا نمیتونم حلش کنم (وارد جزییات نشدم همون اول کار) بعد به این فکر کردم که الان از بین اینا کدومشون واجب تره اول بهش رسیدگی کنم؟ یکی رو انتخاب کردم که اگه حلش نکنم بعدا بیشتر حسرتشو میخورم، بعد به سئوالای تمرین دوم جواب دادم که کمکم کنه بهتر بفهمم چرا میخوام چالشمو حل کنم و یه جورایی اهرم رنج و لذتم بشه و بعد قدم های کوچک پیش روم رو که میدیدم برای انجام دادنش تعیین کردم. مورد اخر اینطوری بود که اول سبک شخصیتیم رو در نظر گرفتم که با توجه به اون دوست دارم به چه سبکی قدم اولم رو انجام بدم اینکه جوری شخصی سازیش کنم که به شخصیت و تمایلم به نحوه انجام کارا بخوره خیلی برام مهم بود چون شیوه هایی که بهم نمیخورد رو قبلا که امتحان کردم هیوچوقت براشون انگیزه کافی نداشتم و همیشه ته دلم یه “این مدلی که میخوام نیست” ای اعلام حضور میکرد. پس تصمیم گرفتم قدم اول رو که شیوه انجام اون کار بود با دقت مشخص کنم با توجه به ویژگی شخصیت خودم. قدم بعدی رو مشخص کردن کمترین زمانی که تاحالا اون کار رو انجام داده بودم در نظر گرفتم. بعد با خودم گفتم خب تو تاحالا در کمترین حالت ممکن این مدت این کارو انجام دادی یعنی بقیه مواقع تایم بیشتری به اون کار توی روز اختصاص میدادی (دارم راجب دقیقه ها حرف میزنم) و یه تایم واقع بینانه ای سعی میکنم مشخص کنم براش که هر روز اونقدر زمان به انجام اون قدم اختصاص بدم و بعد بسطش بدم که دیدی تونستی در اون مدت زمان انجامش بدی؟ پس یه ذره بیشترش کنی هم میتونی چون اون زمان که بهت فشار میاورد تونستی و الان دیگه بهت فشار نمیاره و عادی شده پس اون الگوی موفقیت آمیزو بازم میتونی تکرار کنی مثل وزنه زدنه یه جورایی که به مرور وزنه های سنگینتر میتونی بزنی و برات راحت میشه) و هرچی میرم جلوتر مطمئنا قدم های بعدی و بعدی رو جلوی روم میبینم چون به هرحال از پله یک نمیتونی پله صدم رو ببینی هی باید نگاه کنی قدم بعدی چیه و تمرینی که به خودت میدی به مراتب بنظرم با توجه به تغییر تو جزییاتش تغییر میکنه که ادم خودش متوجه میشه.

پس اینجوری شد که وقتی تعیین کردم اولین کار کوچیکی تاکید میکنم کوچیکی که میخوام در راستای این حل این چالش انجام بدم چیه، بعد که بهش عادت کردم و دیگه سخت نبود برام بعد برم سراغ قدم های کوچیک بعدی همزمان و در راستای با اون. البته قبلش اگه که نمونه هایی از اون چالش به شکل های دیگه تو جنبه های دیگه زندگیم پیش اومده بود که من از پسش بر اومدم رو به خودم یادآوری میکنم که اولا عملکرد خوب گذشتم برای خودم الگویی بشه و دوم اعتماد به تفس، انگیزه و خود باوری و ایده هایی که برای حلش به ذهنم میاد بیشتر بشه. مثل همون تشابه وزنه زدن تو باشگاه و پیشرفتی که مثلا داشتم با مسیر این چالشی که پیش رومه یا نمونه های دیگه که ریشش با این چالش یکی بود ولی از پس اونا براودم. بنظرم این موثر تر از تجربیات بقیس چون دیگه مستقیما خود خودت انجامش دادی خودباوریت چندبرابر بیشتر میشه ولی پیدا کردن الگوهای خارجی هم اگه این مورد اول شد یا نشد بنظرم به شدت موثره توی حل چالش.

ممنونم که این فرصت رو دراختیارمون قرار دادین که حل مسئله و برخورد با چالش هامونو یاد بگیریم عاشقتونم. خدایا شکرت