ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 3

بنام خداوند هدایتگر و وهابم.

سلام خدمت استاد عزیزم و دوستان محترم.

پاسخ ب سوال اول فایل:

قبل از اشنایی با استاد و آموزش ها،اگر اشتباهی مرتکب میشدم تا ماه ها و گاها سالها بخاطرم میموند و هر دفعه یادم میفتاد خودمو سرزنش میکردم.مثل خوره ب جونم میفتاد و نجواهای ذهنی شروع میشد ک چرا باید این اشتباه و مرتکب میشدم.در پی این سرزنش ها طبیعتا حال بدی هم سراغم میومد.کلا شخصیتم طوری بود ک از کاه برای خودم کوه میساختم.

ی اشتباه کوچیک و بی ارزش و ک شاید برای کسی هم مهم نبود و برای خودم بزرگش میکردم و سرزنش پشت سرزنش.

تا الان انقدر ک خودم ب خودم اسیب زدم و سرزنش کردم،کسی نکرده.

یادمه اوایل ک داشتم رانندگی یاد میگرفتم،یک شب حین تمرین با ماشین خودم،بخاطر نداشتن تجربه و عجله جلوی ماشین و زدم تو دیوار.

اینکه چقدر خودمو سرزنش کردم و جلوی همسرم کوچیک کردم بماند،تا سالهای سال هر وقت یادم میومد و چشمم ب محل برخورد ماشین میفتاد،خودتخریبی و سرزنش شروع میشد.

همیشه احساس گناه داشتم.

حس خود کم بینی داشتم.

فکر میکردم عرضه ی هیچ کاریو ندارم.

کلاس زبان رفتم و همون ترم اول رها کردم چون نمیتونستم پا ب پای بچه های کلاس جلو برم.

فکر میکردم استعدادی توی یادگیری زبان ندارم.

در صورتیکه توی مدرسه همیشه نمره های خوبی میگرفتم.

دیشب ی اشتباهی رو انجام دادم،برای 5 دقیقه کنترل ذهن و فکر و زبانم از دستم خارج شد.باید اعراض میکردم ولی نکردم.

سریع ب خودم اومدم و بدون اینکه سرزنش کنم و احساس گناه داشته باشم،گفتم اوکی.

اشکالی نداره.

حواست نبوده.

ی لحظه فراموش کردی.

و خدا شاهده ک شاید فقط 10 دقیقه تو اون حس بد موندم.

ی برنامه ی طنز توی تلگرام دانلود کردم و یک ساعت فقط خندیدم و لذت بردم.

امروز ک برمیگردم و ب گذشته ی نه چندان دورم نگاه میکنم،میینم ک ماه هاست دیگه خبری از احساس گناه و سرزنش و خودتخریبی نیست.

ب لطف خداوند و این سایت الهی،اموزش ها،( مخصوصا دوره ی احساس لیاقت )استاد عزیزم و کار کردن اهسته و پیوسته روی بهبود شخصیتم .

چقدر این تغییرات اروم اروم اتفاق افتاده.

من اصلا هیچ ربطی ب ملیحه ی 3 یا حتی 6 ماه پیش ندارم.

برای منی ک احساس گناه،خودسرزنشی در موقع انجام دادن یک اشتباه ساده ،ی عادت نهادینه شده بود،این پیشرفت برام ی نعمت بزرگه.

الان متوجه شدم داشتن این ارامشو مدیون چی هستم.

ب قول استاد عزیزم،اون رشته های عصبی توی مغزم شکل گرفتن،بدون اینکه بخام زور بزنم.

فقط و فقط با روزانه ی درجه بهتر شدن،ی پله بالا رفتن،ی ذره بهبود دادن.

مثل اثر مرکب الان این شخصیت در من نهادینه شده.

درسی ک برام داشت این بود ک:از این ببعد بیشتر حواسمو جمع میکنم و ب ناخاسته ها توجه نمیکنم و اعراض میکنم.

برام مهم نباشه رفتار اشتباه کسی.

هر ادمی هر جوری رفتار کرد،مسئولش خودشه ،و کسی نقشی نداره توی اتفاقات و شرایط بوجود اومده ی زندگی من.

سکوت رو بیشتر تمرین میکنم.

مراقب ذهن و زبانم هستم ک ب بیراهه نره.

همین ک تو این 2 سال اخیر خیلی تغییر کردم خیلی جای خوشحالی داره.

من توانایی تغییر خودمو دارم.

من توانایی این و دارم ک از دل اشتباهم موهبتشو درک کنم.

ب دید یک نعمت ب اشتباهاتم نگاه میکنم.

اشتباهات اومدن تا منو رشد بدن.

شاید بد نباشه گاهی اوقات هم اشتباه کنم این بهم یاداوری میکنه ک چقدر قدرتمندتر از قبل شدم.اینکه چقدر کنترل ذهنم بهتر شده.

من انسانم ،اشتباه میکنم ولی توی اشتباهم نمیمونم.

سرزنش نمیکنم و انگیزه میگیرم ک دفعه ی بعد بهتر عمل کنم در چنین مواردی.

دیگه بخاطر احتمال اینکه اشتباه کنم،دست از اهدافم نمیکشم.

سپاس گزارم استاد عزیزم بابت این فایل بینظیر و همچنین کامنت های فوق العاده ی دوستانم.

در پناه الله مهربان باشید/