ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 5

انگار دقیقا این فایل برای من ساخته شده بود

یادمه یکی از مثال هایی که همیشه باعث میشد شک کنم و نخوام مسیر رو ادامه بدم و ناامید شم همین مسی بود

کسی که فکر میکردم با این استعداد به دنیا اومده و از اول عالی بوده میگفتم درسته داره بهتر میشه هنوز جا برای بهتر شدن داره درسته تمرین میکنه اما اون اصلا براش سخت نبود و در کنارش مثال هایی از زندگی‌خودم‌میاوردم و بیشتر باعث میشد که بیشتر به خودم شک کنم که تو فلان مورد اصلا برای من نمیشه

نکنه اشتباه میکردم؟ نکنه این کار درست برای من نباشه؟ پس چرا بهش علاقه دارم؟

اما الان که فکر میکنم همون افرادی که در نظرم از همون اول تو کارشون عالی بودن درواقع تو تمرین کردن زیاد با عشق عالی بودن

من خیلی خوب میتونم متوجه حرفاتون بشم ‌وجود نتیجه ی هردوحالت رو هم دیدم خیلی خوب فهمیدم که چــقدر این باور من رو محدود کرده بود و اصلا چقدر به خودم ظلم کردم!!

چقدر این فایل به موقع اومد و بهم کمک کرد و بازهم دستم رو گرفت نجاتم داد و از سیاهی من رو بیرون کشید

تمرین این فایل انقدر فوق العاده بود و چون مثالی از خودم توی ذهنم داشتم در این مورد که همون لحظه با خودم گفتم این تمرین میترکونه!

منو یاد پروسه ی شیرین یادگیری رانندگی در سن پایین انداخت

که گاها با خودم میگم چطور انقدر دقیق در این مورد به قانون عمل کردم؟

چطور انقدر با خودم مهربان بودم در این مورد؟

و انقدر نرم و روان و درست جلو رفتم که هرموقع بهش فکر میکنم فقط برام لذت و افتخاره و عملا هییییچ زجر و ناراحتی درکار نبود

اون موقع من که این تمرین رو نمیدونستم اما دقیقا همینطور رفتار کردم

پدرم بهم آموزش میداد

و هربااار با ذوووق میومدم خونه و به مامان میگفتم مامان بااااورت نمیشه چیکار کردم

و بابت هر کار کوچیکم هزار بار تحسین میشدم و پدرم با عشق برای مامان توضیح میداد

خودم هزار بار بهش توجه میکردم

انقدر انگیزه داشتم و رانندگی برام لذتبخش بود (هنوزم هست البته) و انقدر از یادگیری و هربار یکم بهتر شدنم لذت میبردم که عاشق ادامه دادن این مسیر بودم

هنوز باورم نمیشه من با این حجم از کمالگرا بودن چطور تو اون تایم انقدر قشنگ قانون‌ تکامل رو رعایت کردم و لذت میبردم!

به طرز عجیبی همه چیز رو درمورد خودم مثبت میدیدم و میدونستم با تمرین همه چیز حل میشه

مثلا پارک دوبل به من یاد داده نشد و کلا شاید سه بار پارک دوبل زدم تو کلاس های شهری!

وقتی متوجه شدم چون این رو بلد نیستم باعث استرسم میشه و عملکردم رو میاره پایین چون هرموقع ممکنه ازم پارک دوبل بخواد موقع امتحان

به مدت کمتر از یک هفته قبل از آزمون روزی دوساعت میرفتم تمرین دوساعت نان استاپ!!

و با ترکیبی از چیزی که مربی گفته بود و کلیپ آموزشی که دیده بودم و اموزش پدرم به قلقی دست پیداکردم که همیشه جواب میده و جالبه که بدونید موقع آزمون دقیقا فقط همینو ازم خواست! منی که به شوخی به مربی میگفتم نمیشه پارک دوبل رو ازمون نخوان؟ رسیدم به جایی که همه بعد از آزمون تشویق و تحسینم کردن و حتی تونستم یاد بدم به بقیه و اوناهم بتونن قبول شن! چون باور داشتم با تلاش و تمرین میشه!

بارها و بارها و همچنان تو این موضوع تحسین میشم چون خودم توجهم فقط به نکات مثبت بود بقیه هم جوری رفتار میکنن انگار از اول همینقدر عالی بودم

ولی هیچوقت اعتبارش رو به خودم ندادم و همیشه معتقدم من نیستم

واقعا خیلی جاها احساس میکنم من نیستم که دارم رانندگی میکنم این کنترل دست من نیست وگرنه من خیلی جاها واقعا حواسم نیست!!

و اما برعکسش رو مثال دارم از خودم!

استاد!! واقعا این استعداد و توهم اینکه استعداد باید کاری برام انجام بده میتونه اون بخش از زندگیت که اتفاقا فکر میکنی نقطه قوتته رو تبدیل به جهنم کنه!تمام آنچه از این باور محدود کننده‌ گفتید رو من داشتم و درواقع باید گفت دارم!

انقدر در توهم استعداد بودم و انقدر به یادم خودم مثال های گذشتم که چقدر همه چیز برام سریع و عالی بود میاوردم

و انقدر هر آدم موفقی رو سرچ میکردم میرسیدم به این‌موضوع که بابا اینا از همون اول دقیقا همینقدر عالی بودن و اگه به این حد نبودن حداقل از همون اول از همه سر بودن

کـه بارها و بارهاااا به این نتیجه رسیدم نکنه واقعا من استعداد ورزش رو ندارم؟

مقایسه های پی در پی با افرادی که 10-15 ساله کار میکنن

افرادی که بارها این کار رو انجام دادن

باعث میشد هربار بیشتر به این نتیجه برسم که انتخاب این مسیر اصلا به کل اشتباه بود!

من هم دقیقا وقتی در رشته ی دیگری بودم بعد از شکست خوب یادمه که به خواهرم زنگ زدم و دقیقا عین این جمله رو گفتم که: من فکر میکردم استعدادشو دارم ولی اشتباه میکردم!!!

بعد از اون انقدررر اعتماد به نفسم پایین بود که محو محو شده بودم و اصلا یک درصد دیگه خودم رو باور‌نداشتم!

و تمام موفقیت هام رو به کل فراموش و بی ارزش دونستم و گفتم اینا مال قبلن الان که دیگه نمیتونم!

حتی وقتی رشته ی دیگه ای رو شروع کردم با فراوانی از افکار محدود کننده و ترس ها و مقایسه ها با کمالگرایی

واقعا هنوز باورم نمیشه که چقدر این باور محدود کننده رو‌کل زندگیم اثر داشت به حدی که اصلا این چندسال رو نفهمیدم چیشد و چرا اینطور شد!

استادم بارها میگفت ریحانه خیلی دختر پر تلاشیه و من خوشم نمیومد با خودم میگفتم من نمیخوام پر تلاش دیده شم میخوام از همون اول عالی باشم

انقدر باورم محدود کننده بود که تلاش برام مساوی شده بود با موفق نبودنم!!

من خیلی سریع یاد میگرفتم که همه تعجب میکردن خیلی عالی پیش رفتم که بازهم همه تعجب کردن!

اما دقیقا از یه جایی احساس کردم دیگه جلوتر نمیرم و دقیقا احساس کردم دست خودمه خودم دارم این کارو با خودم میکنم!

فکر میکردم اگه تلاش کنم یعنی من استعداد این کار رو ندارم فکر میکردم اگه تلاش کنم به این معناست که من تو این کار خوب نیستم یه این معناست که به زور و سختی دارم چیزی رو بدست میارم

خندم میگیره پس من فکر میکردم که استعداد قراره همه کارارو انجام بده و کافی باشه!!!

من حتی همیشه به پدرومادرم میگفتم چرا بارها و بارها نمیگید‌ ریحانه تو ورزش استعداد داره؟

من خطرشو دیدم از خودم واقعا این باور محدودکننده همه جوره محدودت میکنه تو کل زندگی

شادی و لذت مسیر رو به کل ازت میگیره

و قطعا از یه جایی اجازه تجربه های جدید رو بهت نمیده.

این فایل رو باید هزار بار ببینم و بهش فکر کنم و براش مثال بیارم

استاد عزیزم بی نهایت سپاسگزارتم این دوره جدید اگه درست تمریناتش رو انجام بدیم زندگیمون از این رو به اون رو میشه

بازهم بی نهایت سپاسگزارتم.