همه ما به یک اندازه به نعمت ها دسترسی داریم - صفحه 60

سلام به همگی.

ما هیچ قدرتی برای خوشحال کردن فردی که سالهای متمادی، بر نکات منفی هر موضوعی متمرکز شده، نداریم، حتی اگر بهشت را به او نشان دهیم.

این رو همین بالا نوشتم تا ترمز بزرگ زندگی خودم و قاتل رویاهام رو نشون خودم و همه بدم. من آدم بسیار مثبت اندیش و شادی بودم از همون اول. از بچگی در عین اینکه از تمرکز اطرافیانم روی موارد منفی ناراحت و دلگیر و خیلی وقت ها ناامید می شدم اما باز هم توی کتاب ها، مجلات، اینترنت، سایت ها و…. دنبال ذره ای انگیزه برای مثبت اندیشی می گشتم. حتی آشنا شدنم با استاد هم بواسطه این روح مثبت گرای من بود.

بارها وقتی در مورد کنترل ذهن، آمدن خبرهای خوب ودرست شدن همه چیز صحبت می کردم، نه تنها حرفم رو قطع می کردن و برای اون حرف هایی که کلی بر اساس شخصیت آدما واسشون تحقیق می کردم و می گفتم ارزشی قائل نمیشدن بلکه حتی آخر سر اون قضیه به دعوا و تحقیر شدن من ختم میشد. این موضوع تا سال قبل و گاها همین امسال هم ادامه داشت. این که از زندگی، حال خوبم می زدم و سعی می کردم حال بقیه رو خوب کنم و نه تنها به نتیجه نمیرسیدم بلکه همه تلاش های خودم برای خوب نگه داشتن حسم دود میشد میرفت هوا و خودم و روحم شبیه اسفنجی میشد که انگار انداختنش توی لجن و اشباع شده از اون همه گند و کثافت.

هر بار پشت دستم رو داغ می کردم اما باز با دیدن ناراحتی یه نفر سوپرمن میشدم و باقی قضایا…

تا اینکه بالاخره زبان ذهن نگرانم رو پیدا کردم. من واقعا با دیدن اشک یا ناراحتی کسی عمیقا ناراحت میشم و میخوام امیدوارش کنم که همه چیز خوبه و فلان و بیسار.

اما یه روزی که داشتم با خودم میگفتم بشکنه این دست که نمک نداره ، یه لحظه انگار یکی با پتک کوبید روی صفحه ذهنم و اون یه لحظه و افکار و صحبت و آگاهی هایی که درون من رد و بدل شد واقعا شگفت انگیز و تاثیر گذار بود.

همزمان که ذهنم قلبم رو ناراحت کرده بود یه صدایی که نمیدونم دقیقا از کجای مغزم پلی میشد و اتفاقا صدای استاد بود، گفت که ببین،

تو با این کارت داری اون رو از مسیر منحرف می کنی. اولا تو مگه با کمک همین اتفاق ها و تضادهای به ظاهر بد مسیرت رو پیدا نکردی؟

ببینم مگه کسی اومد دستت رو گرفت و آوردت سر سایت عباسمنش و گفت ذهنت رو هدایت کن. مگه کسی از نزدیکانت به زور مجبورت کردن که توی روزای به ظاهر بد که حال روحیت خوب نبود، ویس های سید حسین عباسمنش رو گوش کنی.

همین نزدیکان و اطرافیانت مگه نبودن که دائما مسخره ات می کردن که این باز دوباره شده سید حسین عباسمنش. مگه هزاران بار نشده که ویدیوها و مسافرت ها و زندگی در بهشت ها رو به هوای نشون دادن نتایج افکار درست بهشون نشون دادی و اونا نه تنها حواسشون به چیز هایی که تو میگی نبود بلکه با دیدگاه ها و نگرشی که به ویدیوها داشتن حالت رو بهم زدن.

مگه کسی بهت گفت که اشکالی نداره به حرفاشون توجه نکن و به مسیرت ادامه بده؟ تو توی این سال ها خودت تنهایی و با هدایت خدا دونه دونه آجرهای این شخصیت جدیدیت رو ساختی و تبدیل به آدمی شدی ( گرچه هنوز کلی راه داری) که قابل قیاس با آدم پنج سال قبل نیست. تو کجا و اون ادم کجا.

این صحبت هنوز اونقدر مطمئنم نکرده بود و ذهنم هنوز میگفت اشکالی نداره آخه من نمیتونم شاهد ناراحتی آدما باشم هر چقدر هم حمایت نشم بازم کمک میکنم.

در همین حین بود که یه صدایی از قلبم بهم گفت که خانم شما جدیدا به مقام خدایی رسیدی؟

تو بنده های خدا رو که خودش خلق کرده و به زیر و بمشون آگاهه بهتر میشناسی؟ یا لابد انقدر قدرتمند شدی که زندگیتو ول کنی و بخوای زندگی آدم ها رو تغییر بدی؟ یا شایدم خدا بلد نیست بنده هاشو هدایت کنه و ولشون کرده همینجوری با سر برن توی دیوار که تو میای اینجوری فرشته نجاتشون میشی.

الان که دارم فکر میکنم چندین ماهه پاک پاک شدم از این ضعف شخصیتی. نه کاری با کسی دارم، نه نگران کسی ام. تمام فکر و ذکرم شده اینکه چجوری خودم رو ارتقا بدم، چجوری بهتر فکر کنم. و اینطوری دیگه هیچ توقع و انتظاری هم از آدما ندارم. البته که هرکس ذره ای بخواد با منفی نگریش باهام بازی ذهنی راه بندازه خیلی محکم جلوش در میام و سر این موضوع هم با کسی شوخی ندارم.

به هرچی که بخوام با کمک خدا و بدون کمک و حمایت بقیه می رسم و علاف و معطل کسی نیستم. دارم بند به بند استعدادهام رو شکوفا می کنم و از اینکه زنده ام و خلق شده ام بی نهایت لذت می برم.

استاد متشکرم ازتون. دوست ندارم زیاده گویی بکنم. امیدوارم حجم عظیم قدردانی و خوشحالی و انرژی مثبت من که پشت کلمه متشکرم پنهون شده رو دریافت کنید.