رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیده‌ایم»

درود به همگی

این جمله که “دوران طلایی یک ورزشکار، بین 20 تا 25 سالگی است” صرفا یک باوره که اونقدر تکرار شده و اونقدر مطرح شده که نسل به نسل گشته و شده یک قانون تو زندگی آدمها، طوری که وقتی ورزشکاری بخواد تو سنین بالاتر شروع به فعالیت حرفه ای کنه همه میزنن تو سرش که تو نمیتونی تو تواناییشو نداری هیچکس نتونسته و هزاران دلیلی که مردم (حتی ورزشکاران حرفه ای) میارن و شونه خالی میکنن از زیر بار مسئولیت پیشرفت کردن در زندگی، این میشه که میمونن سر جاشون و حرکتی نمیکنن و راضی میشن به هر آنچه که هست و میگن دیگه همه میگن نمیشه و نبود کسی بتونه و…

یک مثال شخصی دارم از خودم: من مدتی برای تحصیل خارج از ایران بودم و مرتب از زبون همکلاسیام میشنیدم که “انسان نمیتونه از سن 30 سالگی به بعد مثلا از کارشناسی شروع کنه و پیشرفت علمی و تحصیلی داشته باشه و به مدارج بالاتر برسه” و میگفتن که ادم مغزش طوری طراحی شده که از این سن به بعد اصلا نمیکشه که بخواد ادامه بده و باید حتما از سنین پایین شروع کرد به تحصیل وگرنه دیگه بی فایدس D:

خوب خنده داره دیگه، هزاران نفر هست که تو سن 60-70 سالگی شروع کردن به تحصیل و با سرعت بسیار بالایی هم به نتیجه رسیدن و پیشرفت کردن و اینکه ادم نمیتونه نمیشه از فلان سن به بعد پیشرفت کنه و این حرفا میشه تخریب خود و دیگران و برنامه ریزی غلط برای آینده چون ما همگی در همه حال میخواییم سختی (ذهنی=کسب علم، فیزیکی=قهرمان ورزشی) پیشرفت رو نکشیم و آسونترین راه رو انتخاب کنیم و بگیریم بخوریم و بخوابیم و اتفاقا هم بشیم موفقترین آدم دنیا، اینجوری نیست، اصلا اینجوری نیست اگر که ما بخواییم بدون اینکه هزینه کنیم و انرژی صرف کنیم به همه چیز برسیم دنیا هم بگه بفرما نه این هیچوقت اتفاق نمیوفته تا وقتیکه مسئولیت پذیری داشته باشیم و واقعا هدفمند حرکت کنیم و آرزوهای مشخص و واضحی داشته باشیم و اینو باور کنیم که “اگر هیچکس نتونسته به این موفقیت برسه من میتونم، کاری هم به حرف بقیه ندارم”

همینکه من بخوام واقعا به فلان هدف برسم تو هر شرایطی که باشم امکان نداره که هیچ عامل بیرونی بتونه منو نگه داره و نزاره من پیشرفت کنم چوووووووون من تصمیم قاطع گرفتم که میخوام پیشرفت کنم

من موقعی که میخواستم از ایران برم واسه تحصیل همه و همه مخالف بودن، چرا؟ چون میگفتن و اعتقاد راسخ داشتن که من نمیتونم به زبون انگلیسی تو یه کشور انگلیسی زبان درس بخونم ، و خانواده بهم میگفتن که “اون تونست تو نمیتونی، داداشت تونست تو نمیتونی، همه میتونن ولی تو نمیتونی، بابا نمیکشی اصلا تو مغذت نمیکشه درس بخونی و…” خلاصه هزاران دلیل و برهان داشتن اطرافیانم که من نمیتونم و من بهشون گفتم من میتونم و من میخوام و اقدام کردم و رفتم و با شرایط مختلف و سخت و نفس گیر درگیر شدم و همه چالش ها رو یکی پس از دیگری پشت سر گذاشتم و اتفاقا بسیار موفق تر از همه اونایی شدم که همش میزدن تو سرم و همه موندن از پیشرفت های من و تعجب میکردن و میگفتن تو تونستی؟ D: باورشون نمیشد ولی بقیه باورشون نمیشد نه من ، من که 100% باور داشتم خودمو و کار خودمو انجام میدادم و کاری هم نداشتم به بقیه که چیمیگن وممکنه نشه و نتونم و شکست بخورم و سرخورده شم نههههههههههههههههههه اصلا کاری به تبعات تصمیمم نداشتم که هیچ کاملا تمرکز کردم روی تحصیلم و طوری بود که اونجا شده بودم الگو برای بقیه که درسشونو جدی بگیرن و زبان انگلیسی رو کار کنن و آموزش میدادم دوستان رو سعی میکردم تا اونجایی که میتونستم هم هل بدم بچه ها رو تا بجای وقت تلف کردن و خوش گذرونی های گذرا به هدفشون برسن که بعضی وقتا موفق شدم و بعضی وقتا هم دیگه خودشون نمیخواستن و به نتیجه نمیرسیدن و سرخورده بر میگشتن به کشورشون (دوستای صمیمیم بودن متاسفانه گوشن میکردن به حرفای من) بهرحال هر وقت من و شماهایی که 100% تصمیم گرفتیم که به فلان هدف برسیم پس پای تصمیممون میاستیم و کاری به هیچ مسئله جانبی نداریم و تمام تمرکزمون رو هم متوجه هدفمون میکنیم

یک مطلب خیلی مهم جاموند اینکه در لحظه فقط و فقط یک هدف باید داشته باشید

هیچوقت نمیتونید همزمان روی دو دوچرخه سوار شید و با دو دوچرخه دوچرخه سواری کنید، پس فقط باید روی یک هدف و آرزو در لحظه زوم کنید و انجامش بدید، مثلا من هدفم اینه که توی فلان آزمون قبول بشم یا به فلان کشور مهاجرت کنم یا فلان موفقیت رو در زمینه کسب علم یا کسب و کارم بدست بیارم، بهرحال هر چی هست باید فقط یک هدف و آرزو رو در لحظه زوم کنید روش و انجامش بدید و این رو هم بدونید که اصلا بهش نچسبید پیگیری کنید و انجامش بدید ولی دیگه نچسبید بهش یعنی چی؟ یعنی اینکه نشینید بگید ای خدایا اگه نشه چی میشه و هر روز بشینید فکر کنید به اینکه چجوری انجامش بدم که تهش همه چیز عالی پیش بره، اینجوری نابود میکنین هدفتونو و اصلا بهش نمیرسید، بجاش بشینید و بگید چکار کنم که همین امروز این مسئله این چالش این تمرین ذهنی یا فیزیکی رو چجوری انجام بدم که راحتتر و بهتر انجام بشه و فقط و فقط برای امروز زندگی کنید تا هدفتون باسرعت بسیار زیادتری به سمتتون جذب شه، به بیان ساده تر رها کنید آرزوتون رو و کاری نداشته باشید به ادامه مسیر چون اگه نگران فردا و روزهای آتی باشید امروزتون رو فراموش میکنید و دیگه پیشرفتی نمیکنید

اینا تمامش تجارب شخصی زندگی خودم بود

مرسی بابت زمانی که برای خوندنش گذاشتید