رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیده‌ایم» - صفحه 1

سلام به همه عزیزای دلم، دوستای فوق لعاده ام و استاد مهربونم????

وقتی دیدم پاسخ به سوال بهترین باور در مورد خدا روی کانال اومده، پیج رو باز کردم، از دیدن سر تراشیده استاد، اولین چیزی که به ذهنم اومد، کعبه و حج بود.

چقدر دلنشین بود، ” تقصیر” ، زدودن هر نوع کبر و نافرمانی و آراسته شدن به تواضع و پالایشی درونی به هنگام صحبت از باورهای قدرتمند در مورد خداوند…

همین لحظه های به ظاهر کوچک شاید در روح ما تاثیری بس شگرف تر از چشم باطن ما می گذارد و همین کوچک ها، ورودی های مثبت زیبایی می شوند برای داشتن لحظاتی دوست داشتنی????

…..خدایا شکرت…..

?و اما جواب مسابقه جدیدمون:?

?همه ما می دونیم که دنیا بر اساس قوانین تغییر ناپذیری آفریده شده و مهمترین قانون دراین پهنای هستی، این قانون هست که ” باورهای ماست که زندگی ما را می سازد” و این باورها از منابع مختلفی به ما میرسد. “تجربیات جوامع”، “مربیان” و “رسانه های جمعی” از جمله مهمترین منابع تاثیرگذار باوری در این مورد هستند.

تمام این منابع ورود باورها، یک باور بسیار مخرب رو اشاعه میدن و اون باور “محدودیت” هست.

اینکه انسان بعد از سن مشخصی، توانایی جسمی اش تحلیل میرود و این امر باعث می شه که مثل قبل نتواند به صورت حرفه ای ورزش ها رو دنبال کند، این باور باعث شده که فیلم های علمی زیادی در راستای اثبات این موضوع ساخته بشه که به صورت علمی این ناتوانی و تحلیل رو ثابت کنه. رسانه های جمعی، بعد از سنی ورزشکاران را تشویق به بازنشستگی می کنن، مربیان انسان ها را ناامید می کنن که : تا به حال من شخصی را ندیدم که بتونه بعد این سن بدرخشه، اگر هم کسی بوده، اون ویژگی خاص و توانایی خاصی داشته و اون آدم خاصی بوده ولی تو نمی تونی. جامعه ما هم همیشه بر این باوره که اگر شخصی کاری رو خلاف تصورات عمومی انجام بده، اون شخص استثنا وخاص هست و با بقیه متفاوت هست، وگرنه بقیه انسان ها نمی تونن این کار را انجام بدن.همونطور که همه ما این باور رو از بچگی داشتیم که اگه یکی بخواد ژیمناستیک کار کنه، باید از 5 6 سالگی شروع کنه و یه شخص 15 ساله به درد ژیمناستیک نمی خوره چون بدنش منعطف نیست. در حالی که حتی یه شخص 50 ساله هم می توانه ژیمناستیک رو شروع کنه، با این تفاوت که اگر بچه 5 ساله توی یک ماه بتونه 180 درجه پاهاشو باز کنه، یه شخص 50 ساله، زمان بیشتری احتیاج داره تا بتونه به اون انعطاف برسه.

?عادت ما انسان ها، استفاده از تجربیات سایرین هست و وقتی تمام اطراف ما این باور محدودیت را تزریق کنن که بعد سن خاصی امکان ستاره ورزشی شدن وجود نداره، و ما هم می پذیریم و متاسفانه این محدودیت رو باور خودمون می کنیم؛ در صورتی که فراموش می کنیم ما جزئی از خداییم، خدا محدودیتی ندارد، پس ما هم محدودیتی نداریم…. در حالی که اکثریت غریب به اتفاق آدم ها این امر رو باور ندارند.

?در دوی ماراتون سال ها باور بر این بود که امکان اینکه انسانی رکورد موجود را بشکنه وجود ندارد، چرا که توانایی انسان محدوده و در کمال ناباوری فردی این رکورد را شکست و در عرض یکسال با همان شرایط، تعداد بسیار بالایی دونده رکورد او را نیز شکستند. این مثال فقط نشان از محدود کرد ذهن آدمی دارد.

?یا شخصی که رکورد 13 دقیقه زیرآب بودن رو توانست تا 17 دقیقه ارتقا بده، فقط به این خاطر که باور داشته می توانه و تمرین کرده.

?اگر باور کنیم که بعد از سن خاصی از لحاظ جسمی، ناتوان می شویم برای کار خاصی، باید مطمئن باشیم که این اتفاق می افتد، همانطور که برای اکثر انسان ها این اتفاق می افتد.

محدودیت رو باور نکنیم، حتی اگه کل دنیا بهمون بگن نمیشه و با هزار روش این محدودیت رو ثابتش کنن. یادمون باشه که اگر یک انسان در دنیا بتونه کاری رو انجام بده پس ما هم می تونیم، فقط کافیه باورهای اون رو بسازیم و مثل اون عمل کنیم.

برای رسیدن به جایی که محدودیت ها را باور نکنیم، باید خودمون و توانایی هامون رو باور کنیم و بدونیم که “من می تونم” و خود باوری رو در خودمون تقویت کنیم. بدونیم که افرادی که کارهای خاص می کنن، خاص و ویژه و خارق العاده نیستن، ما هم بخوایم مثل اونها میشیم؛ باید باور کنیم که این کار در حوزه توانایی های ما هست.

یادمون باشه که هر کاری رو می تونیم انجام بدیم فقط احتیاج به دو امر مسلم دارد: 1٫باور تقویت کننده که “میشود” و “من با این شرایط و پتانسیل تواناییش رو دارم”

2٫ “تمرین و تکرار”.

برای ستاره ورزشی در سن های بالا شدن هم فقط کافیه خودمون رو باور کنیم که من می توانم و توانمندم و قوی ام و تمرین می کنم و این تمرین رو تکرار می کنم تا مدال های طلای جهانیم رو بگیرم و الگویی بشم برای عشاق ورزشی که علاقه دارن توی سن های بالا ستاره باشند.

دوستتون دارم با همه وجودم