رابطه ی ما با انرژی ای که «خدا نامیده‌ایم» - صفحه 79 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند روزی دهنده خداوندراسپاسگذارم برای اینکه مرادرمسیری قراردادکه اقای عباس منش دراین مسیر قراردارد واماسوال مسابقه من دررشته فوتبال علاقه داشتم ودرتیم محلاتی بازی میکردم وخداییش عشقم فوتبال بود جوری بودم که وقتی توپ فوتبال را میدیدم دیگر همه چیز ازیادم میرفت مثلااگرعروسی دعوت بودیم توپ فوتبال روکه میدیدم چندنفر میشدیم ومیرفتیم بازی اونقدربازی میکردیم که زیرخاک ناپیدامیشدیم وبعدکه برمیگشتیم پدرم باچک من رادورمیداد ومیگفت بچه مگه کی میخوای ادم بشی ابروی مارابردی جلوی اقوام بماند که بااین تحقیرهها چقدراعتماد به نفسم پایین میامد ویااینکه توی خونه که چشمم به توپ فوتبال میافتاد دیگر عقل ازسرم میپرید ونمیگفتم اینجاوسایل هست وهمه چیزخوردمیشودواخریه چیزی خوردمیشد وشب پدرم که ازسرکاربرمیگشت مادرم من راشکایت میکرد ودوباره پدرم باچک من رادورمیداد ولی جالب این بودکه من ازرو نمرفتم بااینکه خیلی ازپدرم حساب میبردیم وازش میترسیدیم ولی چون عشقم فوتبال بود همه این چیزهارانادیده میگرفتم حتی غذاخوردن را دریک برهه زمانی بین سن16تا19سالگی من عضو تیم باشگاهی شدم ولی چون اعتماد به نفس پایینی داشتم مربی خیلی به من میدان نمیداد درصورتی که انصافا بازی خوبی داشتم ودرتیم محلاتی واقعا ماثربازی میکردم وهمه دوستان ازبازی من راضی بودن واولین نفر برای مسابقه فوتبال خبرمن میدادند وهمیشه دونیمه بازی میکردم چون واقعافوتبالم خوب بود ولی درتیم باشگاهی چون تازه رفته بودم وچون بقیه بچه ها ازمحله ما نبودند واونها شرم وشوری نداشتند وانگار مربی باانها بهتربود وبه انها بهتروبیشترمیدان میداد ولی انصافا خیلی بهترازمن هم نبودند ولی چون یه جورایی مربی به انها بیشتر توجه میکرد وادامه درکامنت بعدی چون تایپم میپره