خودمان را هم قضاوت نکنیم‌، چه برسد به دیگران

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

«وَإِذَا یُتْلَىٰ عَلَیْهِمْ قَالُوا آمَنَّا بِهِ إِنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّنَا إِنَّا کُنَّا مِن قَبْلِهِ مُسْلِمِینَ» (ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ، ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﻢ ، ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺍﻳﻦ [ﻗﺮﺁﻥ] ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﻣﺎﻥ ﺣﻖ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻧﺰﻭﻝ ﺁﻥ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻮﺩﻳﻢ(5٣)

«أُولَٰئِکَ یُؤْتَوْنَ أَجْرَهُم مَّرَّتَیْنِ بِمَا صَبَرُوا وَیَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَهِ السَّیِّئَهَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ» (ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺻﺒﺮﻱ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻴﻜﻲ ﻭ ﺧﻮﺑﻲ ﺧﻮﺩ ﺩﻓﻊ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ، ﺍﻧﻔﺎﻕ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ، ﺩﻭﺑﺎﺭ ﭘﺎﺩﺍﺷﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ(54)

سوره قصص

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

سلام و درود فراوان به رسول جان برادر عزیزم. و همچنین سلام و درود به فاطمه خانم زن داداش بزرگوار؛ الهی که در پناه رب العالمین از بی‌نهایت نعمت و ثروت و فراوانی و آرامش متنعم باشید. بینهایت شما خانواده توحیدی رو تحسین میکنم. الهی صد هزار مرتبه شکر بخاطر داشتن دوستان نازنینی چون شما.

بینهایت تحسینت میکنم رسول جان بخاطر این کامنت ارزشمندت. وقتی خوندمش چقدر برام لذت‌بخش بود و منم میخواستم تجربه خودم رو در این زمینه باهات به اشتراک بذارم.

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

زمانیکه شروع کردم اولین قدم‌های گنجینه ارزشمند دوازده قدم رو کار کردن توی محل کار ناخودآگاه با چندتا از همکاران رابطه ام قطع شد. و ناخواسته با یکی دو نفر دیگه رابطه ام صمیمی تر شد. و من شگفت زده به ماجرا نگاه میکردم که چقدر قانون دقیق کار می‌کنه. برای قطع رابطه و برقراری رابطه من هیچ تلاشی نکردم. اون همکاری که قطع رابطه کرد یه روزی بی دلیل (یا شاید از جایی ناراحت بود) به من حرفهایی زد توهین آمیز و ماجرا تموم شد. دیگه ما باهم ارتباطی نداشتیم. (این ماجرا بماند)

یه رییس داریم که چند وقت پیش بابت یه اشتباهی که من توی محل کارم داشتم 60 ساعت اضافه کاری منو صفر کرد و چیزی حدود 3-4 تومن از حقوقم کم شد. و من خیلی ناراحت شدم.

واکنش من و استفاده از قانون و آموزشها چی بود.

واکنش من به اون همکارم و رفتار رئیس اداره مصادف شده بود با قدم های بالاتر دوره دوازده قدم (قدم 7 به بعد)، وقتی اون همکارم رو میدیدم ذهنم به شدت مقاومت داشت ولی خودمو عادت داده بودم که به ویژگی های مثبتش توجه کنم. این کار به حدی بود که چندبار بقیه از این همکارم بدگویی میکردن، منم بلافاصله بی اختیار گفتم ولی خیلی با استعداده و ضریب هوشی بالایی داره، توی کار هم تیمیش رو به هیچ وجه تنها نمیذاره، فلان موضوعات کاریش هم خیلی عالیه. بسیار آدم دلسوز و با وجدانیه، هر کمک و کار خیری از دستش بر بیاد برای بقیه انجام میده (مطمئنم اون افراد بخاطر اخلاق خاصش، هیچوقت بهش نگفتن فلانی ازت تعریف کرده، واکنش منم خیلی ناخودآگاه بود، جوری که خودم تعجب کردم که من در گذشته به این وجه مثبت آدمها دقت نمی‌کردم مخصوصاً این بنده خدا که بهش مقاومت زیادی داشتم) بعد از اون هر بار میدیدمش ناخودآگاه توی قلبم ویژگی های مثبتش رو یادآوری میکردم به خودم، بدون اینکه حتی یه کلمه باهاش حرف بزنم.

در مورد تصمیم رئیسم واکنشم این بود که حمید بپذیر توی فلان موضوع که اتفاق افتاد 100٪ مقصر بودی، نتیجه افکار و اعمال خودت بوده. و رئیسی که نه تنها منو توبیخ کرده بود که دیگه جواب سلاممو هم به زور میداد چون از من توقع نداشت تو کارم اشتباه داشته باشم. هر بار که میدیدمش می‌گفت نتیجه باور های خودت بود. هیچ انسانی بر هیچ انسانی قدرت نداره. فلان رئیس بسیار بسیار انسان موفق و تحسین برانگیزیه ، مدیریتش خیلی عالیه و عدالت رو توی کارش اجرا میکنه، هر بار که ذهنم اون ماجرا رو یادم مینداخت ویژگیهای مثبت رئیسم رو تحسین میکردم، که چقدر برای نیروهاش تلاش میکنه، چقدر با وجدانه، چقدر پیگیره، هزاران بار میتونست پا روی وجدان بذاره و حق و ناحق کنه ولی نمیکنه.

نتیجه این دو همکار چی شد :

این ماه من فقط سه روز اضافه کاری داشتم همون آدمی که 60 ساعت اضافه کار تشویقی منو صفر کرده بود (که می‌تونه به همه صفر بده، یا به همه 60) اینجا 20 ساعت هم مازاد بر حق من بهم داد، یعنی شد 80 ساعت. که با ساعت اضافه کاری اصلیم شد 120 کامل. من برای بهبود تصمیم رییس هیچ کار فیزیکی نکردم. و همچنین اون همکارم ، خودش بی اختیار با من خوش رفتاری می‌کنه و اخلاقش نسبت به من 180 درجه عوض شده. نسبت به بقیه همونه، نسبت به من خوب شده. تنها کار فیزیکی که من کردم این بود که صبح روز 1 فروردین که رفتم سر کار باهاش سلام کردم و عید رو بهش تبریک گفتم ؛ و به خودم گفتم فارغ از نتیجه رفتار من، من بااااااید یاد بگیرم دیگران رو ببخشم.

رسول جان چند نفر دیگه هم هستن که دیگه تعریف کردن ماجرای اونها کامنت رو خیلی طولانی می‌کنه.

کلا من آدم درونگرایی هستم اصلا با آدمها حرف چندانی نمی‌زنم و اهل ارتباط گرفتن نیستم ولی این تمرین رو که شما مثالش رو زدی، و به خوبی انجامش دادی و نتیجه گرفتی، من هم انجامش دادم و واقعاً نتیجه میده.

من مدتها قبل از اینکه بیام توی سایت نمیدونم این باور از کجا توی ذهنم شکل گرفته بود که «90٪ آدمهای جامعه به صورت پیشفرض آدمهای خوب و عالی هستن و چون ما فقط بدیها یادمون میمونه و خوبی ها رو فراموش میکنیم، فکر میکنیم همه بد شدن، درحالیکه اکثریت خوبن » همیشه اینو میگفتم و به فراخور مدار گذشته ام آدمهای خوبی رو هم ملاقات میکردم.

الان به لطف آموزش های سایت و مخصوصاً گنجینه دوازده قدم (که هر چقدر بگم گنجه واقعاً کمه) دیدم اصلا تو وجود 100٪ انسان ها ویژگیهای خوب و مثبت هست ، مهم هنرمندی ماست که با کدوم وجه آدمها برخورد میکنیم. به فراخور باورهای خودمون. اینکه چقدر به خوبیها و زیبایی ها توجه کنیم.

تا اینجای کامنت که رسیدم یاد یه قسمت از کتاب انسان در جستجوی معنا افتادم، اثر دکتر ویکتور فرانکل. دکتر فرانکل توی کتابش از شخصی نام می‌بره بنام دکتر جی، از افسران ارتش نازی که چقدر جنایتها ازش سر میزنه و همه توی اردوگاه آشویتس از دکتر جی چقدر وحشت داشتن. سالها بعد که جنگ تمام میشه و همه به زندگی عادی برمی‌گردن کسی برای دکتر فرانکل تعریف می‌کنه که توی فلان زندان تعدادی از افسران نازی بودن منجمله اونها یه انسان بسیار مهربان بنام دکتر جی که چقدر از دیگران مراقبت میکرد و تا کسی مریض میشد دکتر جی ازش مراقبت میکرد. دکتر فرانکل از این ماجرا بسیار متعجب میشه و به نوعی با ذکر این موضوع عملاً میخواد بیان کنه که هر انسانی یه نیمه تاریک داره و یک نیمه روشن.

یه جمله ای توی این کتاب هست که مفهومش اینه که «کسی که چرایی زندگی را یافته است، با هر چگونگی خواهد ساخت»

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

ببخشید کامنتم خیلی طولانی شد رسول جان. از درگاه خداوند متعال بینهایت نعمت و شادی و ثروت و سلامتی و آرامش رو برای شما و زن داداش و فرشته های نازنین تون درخواست میکنم.

سلام و عرض ادب و دعای خیر من رو خدمت خانواده برسونید.

«فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ»