خودمان را هم قضاوت نکنیم‌، چه برسد به دیگران - صفحه 27

با نام و یاد خدا

سلام

خیلی خوشحال و قدردان خداوندم که این فرصت رو دارم تا در مورد یکی دیگه از موارد خواستنی و دلخواه زندگیم مطالعه و با شما صحبت کنم که در پی اون منجر به بالا رفتن آگاهی و مدارم برای رسیدن به هدف میشه.

قضاوت ما در مورد دیگران بطور کلی یعنی عدم یا نقص در شناخت خودمون.

چون خودمون رو عمیقا داری نقص میبینیم،بصورت ناخودآگاه دنبال نقص و تشابه

نقص هامون در دیگران می گردیم.

دنبال این هستیم که بگیم ببین بقیه هم نقص دارن!

در صورتی که هر کسی ممکنه در هر سطحی خطا کنه،برای پیشرفت مهم اینه که آدم چقدر از اشتباهاتش درس بگیره،ما فقط مسئول اعمال خودمون هستیم،اشتباه دیگران فقط از طریق فرکانس خودمون تو زندگیمون تاثیر گزاره و لاغیر،پس باید در مورد خودمون مسئولیت پذیر باشیم و نه در مورد اعمال دیگران که در کنترل ما نیستند.

ما که با سیستم قوانین زیبا و اختلال ناپذیر خداوند آشنا هستیم باید بدونیم اهمیت باور تو تصمیم گیری ها چقدر هستش!

اهمیت تجربیات

اهمیت فرکانس ها و چندین مورد دیگه هم به همین ترتیب.

ما اگر کاملا سیستم قوانین خداوند(باور و فرکانس و باقی موارد) رو قبول داشته باشیم میدونیم که با اون بضاعت،کسی بیشتر از سقف توانایی هاش(باور و فرکانس و بطور کلی قوانین خداوند) نمیتونه عمل کنه.

اجازه بدید مثالی بزنم

بیشتر دزدی ها از قشر فقیر جامعه است

بیشتر شرارت ها هم همینطور

و هزارن مثال قابل ذکر دیگه که همگی ثابت میکنند که ما باید احترام بگذاریم به اصول و قوانین،و بقول معروف هر کس اندازه ظرف خود از اقیانوس نعمت و برکت خداوند آب بر میداره،ما دائما در حال انتقاد و گیر دادن به دیگران هستیم در حالی که فکر میکنیم دنیا به آخر رسیده و طرف هیچ فرصت جبرانی نداره

حضرت علی فرموده اند:ای مالک اگر شب هنگام کسی را در حال گناه دیدی ، فردا به آن چشم نگاهش مکن ، شاید سحر توبه کرده باشد و تو ندانی.

ما اگر کاری تو زندگیمون انجام داده باشیم حتما میدونیم که اهمیت نوع شرایط چقدر تو نتایج تعیین کننده است،برای همین باید این باور رو پیدا کنم که هیچ من معلوم نیست که اگر در اون شرایط چه واکنشی نشون میدادم؟

این باور رو باید بسازم که من قبل از این انسان پر خطایی بودم هر کسی هم ممکنه خطا کنه،اصلا ما برای یادگیری و پیشرفت کردن به دنیا اومدیم،و پیشرفت و یادگیری بدون آزمون و خطا امکان نداره،و این سوال خوب رو همیشه در ذهنم هنگام مواجه با خطای دیگران قرار بدهم که:اگر من جای طرف بودم (با شرایط باوری و احساسی و فرکانس) دقیقا چه واکنشی از خودم نشون میدام؟

انتهای آروزی من اینه که بتونم شبیه خداوندم بشم،آیا با بخشش دیگران نمیشه به اون جایگاه که نهایت آرزوی عارفان هست؛رسید؟

من به خودم قول میدم که به جای توپیدن و گیر دادن به دیگران، دست دیگران رو بگیرم،و از لحاظ احساسی در آغوش شون بگیرم،چون فرکانس های ما نتایج مشابه رو جذب میکنن، و در این رابطه امام صادق می فرمایند:کسی که مؤمنی را به گناهی سرزنش کند، نمیرد تا آن گناه را انجام دهد».

شکر خدای مهربون،دنیا پر است نمونه های بخشش و نتایج این بخشش هم کاملا مشخصه.

ما برای اینکه به برخی اهدافمون برسیم به دستان خداوند(انسان ها) نیاز داریم،و نمیشه از آدمها منتفر بود و در عین حال ازشون منفعت برد.

این یعنی قضاوت فرصت دوست داشتن دیگران رو از ما میگیره،دوست داشتنی که صفت اصلی خداونده.

در کل اگر ما صفت بدی رو در دیگران میبینیم یعنی اینکه خودمون تو عمق وجودمون اون ضعف رو داریم که تو دیگران میتونیم درک کنیم،حالا به راحتی میشه بوسیله روش وضوح خواسته از طریق تضاد به خواسته هامون در حین اشتباه دیگران برسیم.

در نهایت بخودم قول میدم که اشتباه دیگران رو بعنوان یک کلاس آموزشی برای خودم بدونم و استفاده کنم،نه اینکه من بشم معلم و به دیگران اشتباه هات شون رو گوشزد کنم.

و با توجه به این باور که: از طریق فراوانی بدونم که اون اشتباهی که دیگران کردن و من تونستم درکش کنم باعث میشه تا من اگاه تر و قوی تر بشم و این فرصت رو دارم که من اون اشتباه رو نکنم و بصورت کاملا بی ضرر اون شرایط رو تجربه کردم.

من به خودم قول میدم که به قوانین و اصول سیستماتیک خداوند در قبال دیگران کاملا احترام بگزارم و رو حساب کَرَم و بخشش دیگران اینو در نظر بگیرم که همه میتونن بهترین بشن بعد از این اشتباهات،

در واقع یکی مثل حضرت موسی،حضرت یونس و هزاران مثال دیگه.

و چقدر زیباست باور اینکه: هر اشتباه دیگران یک درس رایگان و بی ضرر برای من.

در نهایت جا داره از گروه تحقیقاتی عباسمنش برای طرح این موضوع زیبا تشکر کنم.

بهترین ها رو براتون آروز میکنم.