خودمان را هم قضاوت نکنیم‌، چه برسد به دیگران - صفحه 42

سلام به همه . من احساس میکنم قضاوت کردن از اونجایی میاد که ما خیلی چیزارو تو درون خودمون دوس نداریم و مدام دنبال بهانه هایی از طرف دیگران میگردیم مدام دوست داریم اونارو قضاوت کنیم که بگیم ما خوبیم اونا نه چون خودمون و قبول نداریم میخوایم اثبات کنیم که خوبیم میخوایم ثابت کنیم خوبیم خودمون قبول داریم در حالی که نداریم اگه خودمون و قبول داشتیم اصلا قضاوت نمیکردیم . میخوایم با این کار خلا درونی و پر کنیم اما هی بدتر میشع به نظرم یه رابطه مستقیم هست بین هر چیز منفی که از شخص مقابل میبینیم یعنی اگه مسخره میکنیم کسی و از درون احساس میکنیم که خودمون مسخره ایم اگه قضاوت میکنیم از قضاوت شدن میترسیم کسی که اصلا کسی و قضاوت نکنه اگه خودشو قضاوت کنن اصلا براش مهم نیس . قضاوت کردن باور های مخرب و ب وجود میاره ما توی درون اون طرف نیستیم که ببینیم چه فرکانسی داشته باعث میشه از قاتون عقب بیوفتیم فک نمیکنیم که باورهاش و فرکانساش زندگی اونو رقم زده چون ما توی ذهن اون نیستیم همه چیز و از بیرون نگاه میکنیم از زبون اون چیزایی و میشنویم که فک میکنیم حقیقته بعد تصمیم میگیریم که این چرا همچین اتفاقی براش افتاده این که درست فکر میکرده یا برعکسش در حالی که ما توی ذهنش نبودیم پس بهتره فقط با فرکانس های خودمون کار داشته باشیم و زندگی خودمون ک ببینیم افکار منفی اتفاقات منفی و افکار مثبت اتفاقات مثبت و میاره انقد تجزیه کنیم تا باور هامون قوی تر بشه باور کنیم که خودمون خالق زندگیمون هستیم