پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 2 - صفحه 31 (به ترتیب امتیاز)

سلام سلام به همه دوستای گلم و به استاد عزیزمون و مریم جان خیلی عزیز

و سلام به این روز قشنــــــــــــگ، خیــــــــــــلی قشنگ:) تو بالکن بزرگ خونه خواهرم نشستم تو یه هوای عالی و خنک تابستونی با نسیم ملایمی که پیوسته میوزه و صدای چهچه پرنده های مختلف:) خدایا هزار مرتبه شکرت

اما سوال این فایل:

چه الگوهای تکرار شونده ای درباره روابط، در زندگی شما هست؟

در مورد روابط عاطفی با جنس مخالف:

قبلنا شاید پیش اومده بود که گاهی میشستم فکر میکردم و تحلیل میکردم که با چه جور افرادی تا حالا تو رابطه بودم، ولی اینکه بشینم الگو دربیارم نه

و الان گفتم همینجوری که فکر میکنم و مرور میکنم هرچی کشف کردم و به ذهنم اومد همینجا بنویسم.. که البته خودافشایی میشه ولی بهرحال هدف این فایلا و این سوالا رسیدن به خودشناسی و کشف خودت و الگوهات و ترمزهات و باورهای مخفیته

– خب اولین مورد و الگوی مشترک این که تا الان غیر از این رابطه ی آخر که تو یه کامنت دیگه هم بهش اشاره کردم که مربوط به پارسال و بعد از مهاجرتم بود، همه افرادی که باهاشون آشنا میشدم فکر کنم بدون استثنا از من کوچیکتر بودن، که به شدت هم بدم میاد از این قضیه و البته چون مواردی که میگم تقریبا همه شون، یا از تو گروهای تلگرامی بوده که توشون عضو بودم حالا مثلا برای زبان یا هرچیز دیگه ای، یا بهرحال از طریق سوشال مدیا یا بیرون بدون شناخت همو دیدن، بهرحال بدون شناخت قبلی و معرفی و اینا بوده که بتونیم سن هم رو بدونیم از قبل، و چون من ظاهرم حالا چه تو عکس چه حضوری کسی منو ببینه ظاهرم از سن واقعیم خیلی کمتر نشون میده، حداقل تا الان اینجوری بوده:) برداشتم این بود و هست که به خاطر اون اینجوری میشه

حالا در مورد سن، وقتی میشینم فکر میکنم خب در واقع شاید خود عدد سن واقعا مهم نباشه، اما اینکه میگم من خیلی بدم میومد طرفم از من کوچیکتر باشه، درواقع اینه که بدم میاد رفتاراش، طرز فکرش و کاراش بچه سن تر از من باشه، که این درواقع ربطی به عدد سن نداره، کما اینکه تو مورد ازدواجم (که اصلا تو مثالهایی که میزنم جزو روابطم حسابش نمیکنم;)) که سالها پیش بود و طرف هم حدود 8-9 سال از من بزرگتر بود بســـــــــــیار بچه گانه و بی فکر بود تمام کاراش و طرز فکرش و همه چیش

علت دوم هم باز هرچی فکر میکنم میبینم واقعا خودم تو ذهن خودم هم دوست دارم طرفم دو سه سالی از خودم بزرگتر باشه یا حتی چندماه یا حداقل همسن، ینی نمیدونم یه جورایی از کانسپت اینکه بزرگتر از طرفم باشم بدم میاد اما از طرفی فکر میکنم بحث حرف مردم هم هست، اینکه بگن عه خانومه تور کرده پسره رو و فلان و بهمان، یا مثلا خونواده پسره که معمولا موافق نیستن با بزرگتر بودن زن از مرد، یا اصن خود پسره این حس رو داشته باشه و خودش رو به قول معروف از من سَرتر بدونه …

خلاصه آشناییهای قبلی همه اینجوری بودن حالا با بعضیها فقط چندروزی حرف زدم یا یه بیرونی کافه ای جایی رفتیم و تموم، کلا نذاشتم به رابطه برسه، یا دو سه تایی هم یه مدت بعضا 6-7 ماه، بعضا یکی دوسال رابطه داشتیم

– دیگه چیزی که تو همه شون مشترک بوده، اولین چیزی که به ذهنم میاد یه مورد مثبته که خداروشکر همه شون خییییلی بهم ابراز محبت و عشق میکردن و به قول معروف باک بنزینم (نیاز به عشق و محبت و دوست داشته شدن و دوست داشتن) تقریبا همیشه پر میشد و این یه جورایی بهم اعتماد به نفس میداد که پس من خواستنی و دوست داشتنی ام و روزها و شبها و خاطرات و لحظات زیبا و شیرینی رو تجربه میکردیم. البته که با هیچکدوم قصد رابطه ی خیلی پایدار و مثلا زندگی مشترک نداشتم چون خب همون اول میدیدم که از من کوچیکترن یا یه فاکتورایی که برای زندگی باهم میخوام ندارن ولی از طرفی خیلی فاکتورای دیگه رو داشتن و درواقع قصدمون همون دوست دختر دوست پسری بود. غیر از این مورد آخری پارسال، که خب اون دقیقا برعکس از اول به قصد آشنایی و شناخت کامل هم بود برای تصمیم گیری اینکه مناسب زندگی مشترک و جدی با هم هستیم یا نه. این تنها موردی بود تو تمام این سالهای بعد از جداییم که بیشتر از دوازده سیزده ساله، که از من بزرگتر بود، البته اینم دیگه خیلی بزرگتر بود، و از اول هر دو طرف قصدمون جدی بود، و جالب این بود که من دیگه یه جورایی خودمو شناخته بودم، تقریبا میدونستم چی میخوام، واقعا اینکه چندتا تجربه داشتم خیلی خوب بود و باعث شده بود من خیلی چیزا یاد بگیرم، که البته در مورد طرفم احساس میکردم زیاد اینجوری نیست.

چیزیکه من یاد گرفته بودم در مورد روابط و به یقین رسیده بودم این بود که دو طرف خیلی خوبه و لازمه با هم حرف بزنن، خیلی حرف بزنن، حتی و حتما قبل از اینکه وارد فاز روابط نزدیکتر بشن، راجع به خواسته های هم حرف بزنن بدونن طرفشون چی دوست داره چی دوست نداره، نه اینکه همینجوری با یه پیش فرضهایی یا با حدس و گمان یا اصن بدون فکرکردن به اینکه لازمه نظر و سلیقه ی طرف رو بدونن اکت کنن بعد ببینن عه، اون اینو دوس نداشت من اونو دوس نداشتم و …..

که خب این مبناش اینه که دو طرف اولا کاملا صادق باشن، و دوما کاملا به صادق بودن طرفشون مطمئن باشن، که به نظر من تو سن من و همسنی های من دیگه این باید یه اصل باشه، بعضیا میبینی مثلا تو حرف زدن یا حتی رفتارها فقط میخوان مطابق میل طرف رفتار کنن که اونو جذب و راضی کنن، که خب این برای آشنایی های به قصد رابطه دائمی جواب نمیده، و اونجا اول باید مطمئن باشی طرفت واقعا خودشه، و قصدش اصلا این نیست که مطابق میل تو حرف بزنه و رفتار کنه، بعد با این پیش فرض، کلی حرف بزنین با هم تا ببینین کجای کارین و چقدر با هم تناسب دارین، صرفا از روی یه سری رفتارها یا حتی حرف ها نمیشه دلیل و فلسفه ی اون حرف یا رفتار رو خودمون برداشت کنیم و بعدم بر مبنای اون برداشت، نتیجه گیری و تصمیم گیری کنیم، باید درباره ش حرف بزنیم و ببینیم دلیل و قصد واقعی طرف چی بوده، همونی بوده که ما برداشت کردیم؟

بدون حرف زدن واقعا نمیشه، این مورد رو من به صورت الگویی نداشتم ولی تو همین رابطه ی آخرم داشتم اونم خیلی به شدت، که طرفم برعکس من اینجوری فکر نمیکرد و دقیقا برعکس معتقد بود فقط تو رفتار و عملکرد باید همو شناخت نه حرف! که البته به نظر من درستش اینه که هردوتاش باشه، رفتار و عملکرد رو که حتما باید دید و سنجید ولی بعد باید در موردش حرف زد، بدون حرف زدن که نمیشه آشنا شد و به شناخت رسید.

– یه مورد مشترک دیگه هم الان که دارم اینا رو مینویسم برام نمایان شد: که درواقع شاید من اصلا خودم هیچوقت دنبال رابطه خیلی جدی و زندگی مشترک طور نبودم، علی رغم اینکه ایده شو دوست دارم، ولی به خاطر یه سری ترسها (ترس به نتیجه ی خوب نرسیدن، ترس شکست خوردن، ترس از دست دادن آزادی) انگار ته دلم مطمئن نبودم اینو میخوام و در نتیجه هیچکدوم این افراد (غیر از آخری) هم نه مناسب همچین رابطه ای بودن نه درواقع خودشون هم قصدشون زندگی مشترک نبود

– مورد مشترک بعدی اینه که همه شون کمی مغرور بودن که راستش من اینو دوست دارم، مغرور بودن به اندازه کافیش به نظرم خوبه، هم برای زن هم مرد، من از مردای ضعیف که مثلا وقتی میخوای باهاشون به هم بزنی یه جورایی خواهش کنن و خلاصه برن تو اون فازا بدم میاد، که فقط یه بار همچین چیزی رو تجربه کردم تو اولین رابطه م بعد از جداییم. همه چیز درواقع همین جوری اندازه ش خوبه، نه زیادش خوبه نه کمش، مثلا بعضی مردا یا حالا زنا، کلا هیچوقت عذرخواهی نمیکنن حتی اگه بدونن خودشون مقصرن خب اونم طبیعتا خوب نیست و منم اصلا دوست ندارم، اما ازونور هم بیفتی و مثلا چه تقصیر تو باشه چه نباشه بخوای تو عذرخواهی کنی، بعضی مردا اینجورین، این هم اصلا خوب نیست و به شدت برای من دافعه میاره. این مورد رو الان میشینم فکر میکنم مقایسه میکنم میبینم خب اولی که همونطور که گفتم ازون مردای ضعیف بود تو این جنبه ها، دو مورد از رابطه هام در حد خوب و نرمال بودن اما این آخری هم دیگه یه کمی زیادی بود:) ینی نه اینکه زیادی مغرور باشه ولی مثلا به نظرم میومد خیلی خود محوره و انگار فقط خودش و خواسته های خودش مهمه، درسته که آدم باید اول خودش رو دوست داشته باشه و خواسته های خودش در اولویت باشن، اما تو رابطه اینکه فقط به این فکر کنی که خودت چی دوست داری و بخوای طرفت اونجوری باشه و بعد یه جورایی دیفالتت این باشه که همین برای طرفت هم حتما خوب و اوکیه، بدون اینکه اصلا ازش بپرسی یا درباره ش باهاش حرف بزنی… این به نظر من میشه خودمحوری، و چیزیه که من اصلا دوست ندارم.

– دیگه یه موردی که تقریبا میتونم بگم به صورت الگویی داشتم اینکه اکثرا طرفم برام خیلی کادو و هدیه و اینا نمیخرید، البته نه همشون، یکی از موارد قبلی تو ایران، و این مورد آخر تو کانادا خیلی از این لحاظ اونجوری بودن که من دوس داشتم. من خودم عاااااااااشق این جینگولک بازیا و به هرمناسبتی یا حتی بی مناسبت برای هم (هر دو طرف) کادو خریدن و این چیزام.

خب فعلا همینا به ذهنم میرسه:) فکر کنم الگوهای تکراری تو زمینه های دیگه، کار و اینا رو تو یه کامنت دیگه بنویسم، امروز این کامنت رو طول روز هروقت فرصت کردم و حسش رو داشتم نشستم سرش و نوشتم، و الان میبینم خیلی شد، ساعت هم دیگه از 11 گذشته و باید برم کامنت دوره کشف قوانین رو هم بنویسم:)

پس فعلا شب و روز همگی به خیر

به به بازم ساعت 11:11