پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 10

سلام دوست خوبم نسرین جان

بسیار سپاسگزارم از بابت کامنتت که اینقدر ساده و روان نوشته ای.

چون در کامنتت راهنمایی برای مسیرت خواسته بودی من خواستم از مثال های از خودم راهنمایی برای شما و خودم باشم باشد که خداوند مرا در این مسیر همراهی کند.

یک مثال از خودم :

من شخصیتی به شدت آرام هستم و باز خوردی که بیشتر از دیگران میگرم هم آرام بودن بیش از حد من هست.

در نظر بسیاری از افراد این ویژگی حسن و در نظر برخی افراد عیب محسوب می شود.

یعنی من آرام و شمرده شمرده صحبت می کنم

آرام و در مدت زمان زیاد حدود نیم ساعت غذا میخورم

آرام لباس می‌پوشم

آرام ظرف می شویم

آرام غذا درست می کنم

آرام کتاب می‌خوانم و نوشته ای می‌نویسم

آرام………

این در حالی هست که حداقل در شهری که من زندگی می کنم بهترین کوه نورد بهترین شخص در پیاده‌روی و بهترین شخص در بحث آموزش هستم.

حال سوالی که مطرح می شود این است که با وجود بازخورد های فراوانی که من از این جنبه( آرام بودن ) از زندگی ام داشتم به تغییر من کمک می کند یا نه ؟

پاسخ این است:

درست است که من نسبت به بقیه زمان بیشتری برای برخی کارها می گذارم ولی اتفاقی که می افتاد این است که همیشه در زمان مناسب به قرار ملاقات هایم میرسم – هیچ وقت از کار کردن احساس خستگی نمی کنم – اکثر مواقع شاد و خوشحال هستم – هیچ وقت به خاطر سریع نبودم به مشکلی بر نخوردم – همیشه خانه ام تمیز و مرتب هست بدونه اینکه من زیاد کار کنم – آرام بودن من باعث می شود حداقل در جمعی که هستم فقط احساس آرامش بیشتر را تجربه کنم و …..

پس من این اخلاق را در خودم دوست دارم چون به من کمک می کند، فارغ از این که بقیه چه بگویند.

چون من با این جنبه از زندگی احساس خوبی دارم انتقاد یا تحسنین دیگران برایم اهمیت ندارد.

و به نظرم عذت نفسی که با تعریف دیگران بالا رود و با انتقاد دیگران پایین بیاد عذت نفس نیست و هم مثال استاد هست که : وقتی کسی به یک استاد دانشگاه می گوید بی سواد ؛ استاد دانشگاه هیچ واکنشی نشان نمی دهد چون سواد در نظر استاد برای خود او ثابت شده؛ نیازی ندارد به دیگران ثابت کند که او سواد دارد یا نه.

من دو هفته پیش دوباره با این انتقاد که « نرگس تو خیلی آرام کار می کنی » از طرف خواهرم روبرو شدم ؛ با یک لبخند زیبا از ایشان پرسیدم:

خواهر جان مگر شما با این سرعت بالایی که تاکنون داری چه کارهایی انجام داده ای که من نتوانستم ؟

خواهرم با این سوال به فکر فرو رفت.

در حالی که خواهرم ازدواج نکرده و فقط کارهای خودش را انجام میدهد ولی من 11 سال هست ازدواج کردم دو فرزند دارم و همیشه همسرم بابت آرامش زیاد من از من تشکر می کند.

عذت نفس من نه با تعریف های همسرم بالا و نه با انتقاد های دیگران پایین نمی آید.

من کسانی را سوار ماشین ام می کنم که اخلاق سپاس گذاری داشته باشن.

من با کسانی صحبت می کنم که احساس مرا خوب کنن.

من در مهمانی هایی شرکت می کنم که حضور خداوند در آنجا باشد.

مهمانی هایی که در آن ها تهمت – غیبت – قضاوت – مسخره کردن دیگران باشد یعنی خداوند در آن مهمانی حضور ندارد و جایی خدا آنجا نباشد عزیز ترین آدم های زندگی ام باشد من در آنجا نخواهم بود.

در جمع ها خانوادگی و دوستان که از من دعوت می شود اول قبل از اینکه بروم از خودم سوال میپرسم:

آیا حضور من در آن جمع باعث بالا رفتن انرژی من میشود؟

آیا حضور من در آن جمع باعث شکرگذارتر بودن من میشود؟

آیا حضور من در آن جمع باعث بالا رفتن آگاهی های من میشود؟

آیا حضور من در آن جمع باعث بالا رفتن عزت نفس من می شود؟

آیا حضور من در آن جمع به معنی فرار کردن من از تنهاییست؟

آیا حضور من در آن جمع به معنی ترس از ترد شدگیست؟

و خداوند است که با طرح چنین سوالاتی؛ با نشانه های که به من میدهد وارد عمل می شود و باعث انتخاب صحیح من از رفتن یا ماندن می شود.

امیدوارم با خواندن این کامنت به سوالاتی که پرسیده بودید برسید.

شاد و پیروز باشید.