عمل به قوانین خداوند، چگونه زندگیمان را متحول می کند

سلام استاد عزیزم

سلام به دوستان عزیزم

استاد امروز تو فکر بودم که چرا استاد فایل جدید نمی ذارن، تو یکی از فایل هاتون گفته بودید که میخواید دوره شکرگزاری رو آماده کنید و من تو دلم میگفتم کاشکی حالا حالا ها نباشه چون نمیتونم بخرمش، چون هنوز از این دوره هایی که دارم اونطوری که من می‌خوام به نتیجه نرسیدم

یه روزی آرزوم بود که یه دوره شمارو داشته باشم اما الان چهارتا از دوره های شمارو دارم ولی فکر میکنم به اون نتیجه ای که میخواستم نرسیدم

وقتی دوره احساس لیاقت اومد روی سایت من همون جلسه اول رو که گوش کردم گفتم این برای تمام دنیای من بسِ، همین یه کار رو بکنم کافیه، همین مقایسه نکردن رو انجام ندم کافیه برای من

انصافا هم بهتر شدم اما نمی‌دونم انگار راضی نیستم از خودم، من همیشه خیلی از خودم بیشتر از چیزی که هستم توقع دارم، و همین باعث میشه رضایتم از زندگیم کم باشه

من نسبت به سال گذشته ام انصافا تغییرات زیادی تو شخصیتم داشتم، چه تو ظاهر چه تو رفتار چه تو دیدگاهم اما اینا راضیم نمیکنه انگار

انگار همش دنبال یه چیز خاصی هستم که باید بهش برسم، هربار که قانون تکامل رو از زبان شما می‌شنوم میگم مریم استاد به توعه، عجله عجله عجله… لذت ببر از زندگیت عجله کنی که چی بشه،همه ی اینارو به زبون و آگاهی می‌دونم اما انگار موقع عمل که میشه بهش عمل نمیکنم

احساس میکنم با خودم در صلح نیستم، عمیقأ می‌دونم که اولین پله به صلح رسیدن با خود و مهربونیت با خودم و پذیرش و دوست داشتن بی قید و شرط خودمِ، اما عکس این ها همش از خودم انتظار دارم، خودم از دست خودم شاکیم…

وقتی داشتید از سپاسگزاری می‌گفتید من بغضم گرفت

من خیلییییییی نعمت تو زندگیم دارم، خدایی بخوام بنویسم چیا دارم صدها و حتی هزارها برابر بیشتر از چیزهایی هست که ندارم و دوست دارم داشته باشم

اما شکرگزار نیستم، احساس میکنم شکرگزار نیستم، میگم شکرگزاری به زبون که نیست به دلِ، ته دلت باید خوشحال باشی مریم، ته دلت باید احساس خوب داشته باشی اما میبینم دلم اون خوشحالی و احساس خوب رو ندارم

می‌دونم تنها راه رسیدن به نعمت ها و خواسته ها شکرگزاریه، می‌دونم تنها راهش توجه به نکات مثبت، می‌دونم تنها راهش تغییر باورهاست، می‌دونم تنها راهش توجه به خواسته هاست، استاد میتونم واقعا ساعت ها از این مسائل حرف بزنم اما انگار تو عمل بهشون هنوز پله اولم، از خودم راضی نیستم در عمل به این آگاهی ها، انگار یه آدمم با کوله باری از آگاهی که تو کوله پشتیش هست و هی برمیگرده چندتاشونو دستش میگیره بهش نگاه می‌کنه و بعد می‌ذاره سرجاشون

دلم میخواد عمل کنم، الان هم که میگم دلم میخواد عمل کنم به خودم میگم خب عمل کن اما باز تو ذهنم میاد تو که از دل شکرگزاری نمیکنی، تو اصلا آدم شکرگزاری نیستی

استاد احساس میکنم وجودم دوپاره ست، یه پاره ای که میخواد قدم برداره اما اونیکی پاره بهش با مسخره میگه آره آفرین قدم بردار ولی فایده نداره

حتی اگه قدمی بردارم هم از خودم راضی نیستم

همش دارم از خودم انتقاد میکنم، به خودم سخت میگیرم، با خودم در جنگ درونی ام، می‌دونم تا زمانی که این جنگ به صلح نرسه نتایج از راه نمیرسه، زندگی روی خوشش رو بهم نشون نمیده، اومدم بنویسم نمیدونم چجوری به صلح برسم خجالت کشیدم از شما که این کامنت رو بخونید و بگید هیچ بهونه ای قبول نیست…

از ته دلم می‌خوام برسم به شکرگزاری عمیق با احساس خوب و در شرایط خوب، در حالیکه حالم خوبه و همه چی دارم شکرگزاری کنم، در حالیکه الان اینهمه نعمت دارم توجه کنم به داشته هام، دلم میخواد عشق کنم تو زندگیم، برقصم تو این بزم زندگی، شادی منش من باشه

من می‌دونم ذات من اینه

دلم میخواد با ذاتم یکی بشم

می‌دونم دغدغه ام پول و رابطه و سلامتی و ظاهر و شغل و هیچ چیز خارجی نیست، دغدغه ام رسیدن به صلح با خودمِ، بقیه چیزا نتیجه این به صلح رسیدن با خودمِ

استاد وقتی رابطه شما با خودتون رو میبینم عمیقأ غبطه میخورم به حالتون

آدمی که حالش با خودش خوبه دنیا براش بهشتِ و همه چی خود به خود براش درست میشه

من در جستجوی این صلح درونی ام

اینجا فقط دلم خواست بنویسم

بنویسم که ردپایی باشه از اینکه من روزی در جستجو و طلب این خواسته بودم و بهش رسیدم

خدایا راهنمام که هستی دستمو بگیر و در هر قدم این مسیر صلح همراهم باش که من فقیرم به هر خیری که از تو بهم برسه، من می‌خوام با تو هر قدم رو بردارم و در آغوش امن خودت باشم، خودمو به تو میسپارم خدای خوبم