چگونه به راه راست هدایت می شویم یا از آن دور می شویم

سلام نگین عزیزم. امیدوارم حال دلت عالی باشه و هرآنچه خواهانش هستی را به بهترین شکل ممکن تجربش کتی، درکش کنی، هضمش کنی و لذتشو ببری عزیزم.

نگین جااانم برام کامنت گذاشته بودین ولی درون قسمت گزینه پاسخ نداشت به همین دلیل اینجا براتون نوشتم.

نگین عزیزم این دو روزه که کامنت شما بدستم رسید چندین بار براتون نوشتم ولی باز حذفش میکردم انگار اون حسی که دوست داشتم موقع نوشتن باشه نبود.

و درکل واقعا نمیدونستم چی بنویسم براتون. کاش این امکان وجود داشت که ویس فرستاد چون من واقعا عاجزم که منظور حرفمو با نوشتن بتونم برسونم.

نگین عزیزم سوالی که ازم پرسیده بودین را باورتون میشه بارها خودم از خودم پرسیدم که چی شد که این همه لذتو تونستی تجربه کنی؟ چی شد که این همه خدا عاشقته و دوست داره مستقیم باهات حرف بزنه و ندای قشنگش بدلت جاری بشه؟!! و نمیدونم و تنها جوابی که بخودم میدم اینه که همش از لطف و فضل خودش بوده. حتی اگر من مثلا بحالت تسلیم درمیومدم جلوش بازم از فضل خودش بوده که بتونم سرفرو بیارم.

نگین عزیزم نمیدونم اون کار خاص یا نحوه درخواست کردن که شما سوال کردین واقعا چجوری بوده

خیلی بهش فکرکردم آخه هرکسی به روش خودش میتونه با خدای خودش ارتباط برقرار کنه.

پراز حرفم و عاشق اینم که فریاد بزنم و بگمو بگم ازین خدا و اینکه چه قشنگ جواب میده ولی انگار دراوج اون فریادی که آدم دوست داره بزنه یکمرتبه دربرابر اون همه عشق اون فریاد تبدیل میشه به سرفرو آوردن و سکوت و فرو رفتن به درون خود. انگار آدم اینقدر مست اون همه عشق و انرژی میشه که نمیتونه حرفی بزنه دیگه و سکوت، اون لذتو بیشتر میکنه ولی عزیزدلم همینقدر میتونم بهت بگم در حد چندتا کلمه (اقرار کردن و اعلام عجز و ندونستن، اشتیاق شدید برای فهمیدن جواب و کار درست، درخواست هدایت، درخواست اینکه منو متوجه هدایتت بکن و عمل)

حالا برات مثال میزنم:

مثلا نجوا میومد سراغم یه ترسی تو دلم می انداخت که حد نداشت و حالمو بد می‌کرد سطح انرژیم میومد پایین دیگه اون موقع توکلو ایمانو… از وجود آدم میپرید ولی من واقعا باتمام وجودم میخواستم که نترسم میخواستم که بتونم توکل کنم میخواستم که حالم خوب باشه و اونموقع رو میکردم به خدا و تمام حالتی که داشتمو اقرار میکردم پیشش انگار دارم برای یدوست حرف میزنم و تعریف میکنم که چی شد چی نشد.

بهش میگفتم خدایا من ترسیدم نجوا بهم اینجوری میگه من نمیدونم چی باید بهش بگم من میخوام تو دلم توکل باشه امید باشه ولی دربرابر این نجوا درمونده شدم تو بگو چی بش بگم تو هدایتم کن. تو بگو چجوری به این شرایط نگاه کنم که به احساس خوب و توکل و امید برسم. هدایتم کن و منو متوجه هدایتت بکن. قشنگ حسش میکردم که حضور داره باعشق داره به حرفام گوش میده و خیلی سریع اون هدایت جاری میشد تو وجودم و هر چیزی که بهم میگفت را عمل میکردم.

البته فکرنکن هرچی میگفت را راحت همون لحظه می‌پذیرفتم و عمل میکردم. مدت زمان پذیرش کامل از طرف من و عمل کردنم بستگی داشت به میزان مقاومت و ترمزهایی که درونم بود. بعضی‌هاش راحت‌تر بود ولی بعضی هاش شاید ماه‌ها طول می‌کشید که دیگه باتمام وجودم بپذیرمش و عمل کنم.

و حتی اونایی هم که طول می‌کشید بازم بهش میگفتم خدایا نمیتونم باور کنم چیزیکه بهم گفتی را ولی دلم میخواد درکش کنم بفهممش باورش کنم ولی نمیتونم تو بگو چجوری نگاه کنم بهش تا برام باورپذیرتر بشه و… و بازم خدا باعشق میگفتو میگفت حتی اگر صدبار بازم به شکل های مختلف شک میومد بازم بهش میگفتم که خدایا من بازم شک کردم بازم بگو بهم تااین شکها کامل برطرف بشه برام.

نگین جانم البته از یه قسمتی به بعد ازین چندسال به این شکل بود قبلش باز یجور دیگه بود.

یجورایی در دریافت هدایت هم اون تکامل باید طی بشه ولی بدون همواره هست اصلا قطع نمیشه اگر یجاهایی من دریافتش نمیکنم یعنی من تو در دیوارم.

اقرار کردنم و اعلام عجزم بحدیه که مثلا میخوام شکرگزاری کنم بعد اونجور که دلم میخواد نمیشه بعد میخوام ازش بخوام که کمکم کنه تا اونجور که دلم میخواد شکرگزاری کنم میبینم حتی نمیتونم از ته دل ازش بخوام کمکم کنه از ته دل شکرگزاری کنم. بعد بهش اقرار میکنم و میگم خداجون من حتی نمیتونم از ته دل ازت بخوام که کمکم کنی تا شکرگزاری کنم کمکم کن تا از ته دل ازت بخوام و بدنبالش کمکم کن تا اونجوری که دوست دارم شکرگزاری کنم.

نمیدونم تونستم منظورمو برسونم یا نه.

نگین عزیزم جز به‌ جز زندگی من همین روند جاریه حتی برای یه جفت جوراب خریدن بهش میگم نمیدونم کجا برم از کی بخرم چه نمونه ای بخرم تو بگو..

نکین جانم حالا همیشه هم به شکل ترس مثلا چیزی نمیاد که بخوام این پروسه را انجام بدم یوقتایی خیلی شیک و لذت‌بخش میاد مثلا یه غروری میاد سراغم یه لذتی داره که نگو بعد بهش میگم خدایا غرور اومده تو وجودم خیلیم انگار لذت بخشه میگم خدایا اینقدر لذتش زیاده که حتی نمیتونم از ته دلم ازت بخوام هدایتم کنی ولی خدایا نمیخوام لذت این شکلی بچشمو….

نگین عزیزم من باتمام وجودم رسیدم به اینجا که من هیچ اعتمادی نه به عقل و انتخاب خودم دارم نه به دیگری.

تنها کسیکه بهش اعتماد دارم و باتمام وجودم میخوام که اون بگه تا من انجام بدم خودشه.

البته اصلا از اول اینجوری نبود خدا خودش منو رسوند به اینجا. تکامل طی شد. پشت سرهم بی وقفه بخاطر همینم خیلی عمیق شد و رسیده تا به اینجا و هر چی جلوتر اومدم میبینم هیچم حالا حالا کار دارم حس میکنم این تازه اول اون جریان هدایته و هدایت خیلی خیلی عمیقتر ازین حرفهاست.

من میبینم توی سایت یکسری از بچه ها شو اف راه میندازن قربون صدقه خدا میرن هی می‌نویسن می‌نویسن شاخو برگ میدن ولی چیزیکه من درک کردم اینه که وقتی اون عشقه اونقدر زیاد میشه باعث میشه آدم بیشتر سکوت کنه اون عشق آدمو میبره بدرون خودش نمیشه دیگه اون لحظه بشینی بنویسی شاخو برگ بدیو شواف راه بندازی.

اون همه اشتیاق و عشق فقط آدمو میبره به سکوت و به درون.فقط آدم ساکت میشه و سرشو پایین میندازه.

حالا نگین جانم یه تشبیهی که من همیشه ازین وضعیت خودم برای خودم میکنم این شکلیه که:

یادتونه قبلا زمان مدرسه، دبیرستان وقتی امتحان میگرفتن معلم خودمون به عنوان مراقب نبود و یه معلم دیگه از یه کلاس یا مدرسه دیگه به عنوان مراقب میزاشتن برامون

من اون مراقب جدیدو اون نجوا میبینم که هی داره میگه و میپرسه از درسا که ببینه یاد گرفتم یا نه و معلم خودمون را خدا میبینم.

یعنی تا نجوا میاد به این شکل میبینم که امتحان شروع شد داره سوال میپرسه داره میگه ببینه من چه جوابی میدم. یجاهایی چیزاییکه خدا بهم یاد داده را تند تند درجواب نجوا میگم ولی یحاهایی که کم میارم انگار یواشکی دارم بخدا پچ پچ میکنم که خدایا چی بگم بهش انگار از معلم خودمون دارم تقلب میگیرم و باورتون نمیشه همینطور که دارم جواب نجوا را میدم ازونطرف میگم خدایا چی بگم چی بگم. آنی خدا تقلب میرسونه.

اینقدر حال میده که نگو.

این نوع نگاه کردن به موضوع باعث میشه اصلا حسم ازون نجوا بد نشه چون به دید کسیکه اومده امتحان بگیره نگاهش میکنم و بسیار سپاسگزار خداوندم بخاطر وجود نجوا و شیطان که اگر اون نبود نمیومد نمیخوتد تو گوشو ذهنم من رو نمیکردم بخدا که ازش بپرسمو یاد بگیرم.

نگین عزیزم امیدوارم تونسته باشم مفید واقع بشم برات.

خیلی خیلی حرفو تجربه زیاده ولی نه امکان نوشتنش هست نه زمانش. نه به شکل نوشتن میشه مطرح کرد. امیدوارم روزی بتونیم در مدار رویارویی باهم قرار بگیریم.

درپناه خداوند باشین دوست عزیزم

سلام به شما دوست عزیز.

الهی صدها هزار مرتبه شکر.

چقدر خوشحالم که حال دلتون عالیه. باورتون میشه دقیقا میتونم فرکانس شما را حس کنم؟!!

آقا مجید من مطمعنم مطمعنم که قراره بزودی خیلی تجربه های قشنگی تو خلوت خودتون با خدای درونتون داشته باشین و لذتهایی را بچشین که هرکدومش بشه سوخت و انرژی شما برای حرکت و ادامه دادن.

چون خودش این پروسه را براتون چیده. خودش ندای دل شما را شنیده متوجه عجز و درموندگیتون شده و گفته بزار یحال خوبی به این بنده خوبم آقا مجید بدم. تازه بعدا متوجه میشین چی شدو چی نشد. بعدا تا برمیگردین و پشت سرتون نگاه می‌کنید یه نگاه به بالا میندازین و فقط یه لبخند رضایت میشینه روی لبتون از کار خدا. لبخندی که یه دنیا حرف توش هست.

تجربه قشنگیه و باتمام وجودم درین لحظه که موقع اذان مغرب هست از خدا میخوام که بزودی چنین لذتهایی را تجربه کنید و حتما بشارتش را هم بمن بدین.

در پناه خداوند باشین دوست عزیز.

راستی میدونید من هنوز این فایل استاد را ندیدم و هنوز کامنتهاش را نخوندم ولی چقدر کامنت داخلش ردوبدل شده. جالبه. حتما این فایل و کامنت هاش برای شرایط الان منه و خدا ازین طریق حرفها داره برام. واین نشونست که برم حتما ببینمش و تمام کامنتهاش را بخونم.