شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

سلام خدمت استاد عباس منش عزیز و سایر اعضای این خانواده بسیار دوست‌داشتنی. این پاسخ من به سوال مطرح شده هست.

به نظر من یکی از مهمترین ترمزها در این طرز تفکر این هست که شخص از داشتن پول زیاد حس گناه بهش دست میده و عذاب وجدان میگیره چرا که به خاطر عزت نفس پایین، خودش رو لایق داشتن چنین ثروتی نمیدونه و میخواد با بخشیدن بخشی از این پول احساس گناه رو از خودش دور کنه.

علاوه بر این، ما نمی‌تونیم همزمان هم به ثروت و فراوانی فکر کنیم و هم به عدم فراوانی و فقر و بدبختی. یعنی نمیشه در یک زمان واحد هم روی خواسته‌ها تمرکز کنیم و هم ناخواسته‌ها. تو این مکالمه با خدا ما همزمان داریم به نیاز دیگران و کمبودهایی که هست فکر می‌کنیم و ذهنمون رو بی‌دلیل مشغول این موضوعات می‌کنیم و در عین حال داریم سعی می‌کنیم که روی به دست آوردن ثروت تمرکز کنیم.

در ضمن، فردی با این طرز فکر فراموش کرده که خدا فقط یک سیستم هست و یه انسان نیست که بشه باهاش قول و قرار گذاشت و التماسش کرد و بهش وعده و وعید و رشوه داد. جهان فقط به فرکانس‌های ما واکنش نشون میده نه چیز دیگه‌ای.

یکی دیگه از باورهای اشتباه و محدودکننده در چنین نگرشی این هست که ما قدرت تغییر زندگی دیگران را داریم و می‌تونیم آنها را خوشبت کنیم یا برعکس. در حالی که ما باید بدونیم که هر شخصی قدرت تغییر زندگی خودش رو داره و مسئول نتیجه افکار و تصمیماتش هست و تا شخصی خودش نخواد و فرکانس خودش رو تغییر نده، نمیشه اون رو به زور پول یا غیره وارد مسیر خوشبختی و آرامش و سلامتی کرد.

ترمز دیگه در چنین طرز فکری باور کمبود و عدم فراوانی هست. یعنی اینکه ما به اشتباه گاهی اوقات فکر می‌کنیم که فقط اشخاص خاصی به ثروت و نعمت‌ها دسترسی دارن، در صورتی که هر کسی به اندازه ظرفش از مواهب خداوند در این دنیا برخوردار میشه. درست مثل یک رستوران سلف سرویسی که هر شخصی میتونه بره و از غذاهای موجود استفاده کنه.

ترمز بعدی حس ترحم بیجا و بیش از اندازه به دیگران هست. همونطور که تو فایل «به کبوترها غذا ندهیم» اومده ما نباید به کسی ترحم کنیم و به جای کمک کردن به اونها بهترین روش این هست که با الگو شدن خودمون مسیر درست رو بهشون نشون بدیم.

نکته دیگه این هست که فردی با چنین نگاهی فراموش کرده که تضادها لازمه زندگی هر شخصی هستن چون باعث میشن هدفها و خواسته‌های اونها وضوح بیشتری پیدا کنه. پس ما نباید به زور سعی داشته باشیم که دیگران به هیچ گونه تضادی بر نخورن. خداوند بارها گفته که اگر میخواستیم همه را یکدست خلق میکردیم. پس نیازها لازمه پیشرفت بشر و مشخص شدن عیار آنهاست.

این نگرش یه جورایی نشون دهنده ترس از موفقیت هم هست. فردی با چنین طرز نگاهی ممکنه فکر کنه که ثروت زیاد، مسئولیت زیادی هم با خودش میاره پس باید سریع یه راهی برای خلاص شدن از دستش پیدا کرد.

یکی دیگه از نقاط ضعف این رویکرد این هست که ما به جای اینکه خودمون رو در اولویت قرار بدیم و اول برای خودمون ارزش قائل باشیم، دیگران رو مهمتر از خودمون می‌دونیم.

این احتمال هم وجود داره که ممکنه فردی که چنین طرز فکری داره بخواد این کارها رو صرفاً برای جلب رضایت دیگران و مورد تحسین قرار گرفتن از طرف اونها انجام بده نه اینکه واقعاً به این کار اعتقاد داشته باشه.

به نظرم در چنین درخواستی، حس عجله و اضطرار هم وجود داره چون فرد به جای لذت بردن از مسیر، فقط روی نتیجه تمرکز کرده و خوشحالی و خوشبختی خودش رو صرفاً در گروی رسیدن به اون هدف میبینه. نتیجه احساس بد هم همیشه اتفاقات بده و باید به خاطر داشته باشیم که فاصله ما با اهدافمون فقط با حس خوب پر میشه نه اضطراب و عجله و ناراحتی. نتیجه وظیفه ما نیست، بندگی و تلاش وظیفه ماست، نه خدایی کردن.

علاوه بر این، ما چطور می‌تونیم از چیزی که هنوز نداریمش ببخشیم، حتی توی ذهنمون؟ این مثل کشیدن چک بی‌محل می‌مونه. ما تا خودمون از ثروت یا چیز دیگه‌ای لبریز نباشیم، هیچ وقت نمی‌تونیم اون رو ببخشیم. اگر هر ببخشیم، سر طرف کلی منت میزاریم یا انتظار تشکر ویژه‌ای داریم. اما اگر اول خودمون نهایت استفاده از اون ثروت رو ببریم و تمام خلاهای وجودیمون و نیازهامون رو با اون برطرف کنیم، بعدش خیلی راحت و بی‌منت میتونیم به دیگران هم ببخشیم.

نکته آخر این هست که اشتباهه اگر فکر کنیم که همه چیز در پول خلاصه میشه. راه‌های بسیار زیاد دیگه‌ای هم برای به اشتراک گذاشتن حس خوب با دیگران هست.

با تشکر. موفق و سلامت و ثروتمند و سعادتمند باشید.