شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت - صفحه 124

با سلام

برای پاسخ به این مسابقه من باورهایی را که شناسایی کردم به سه دسته تقسیم می کنم و آنها را در زیر می آورم. (از کم اهمیت ترین گروه تا پر اهمیت ترین گروه). یعنی باورهای مخرب زیادی در این جور صحبتها دیدم که هر یک میتواند ترمزی اساسی برای رسیدن به ثروت باشد. دسته سوم به گمانم آن چیزی بود که اهمیت بیشتری دارد.

دسته اول) باورهای شخصیتی (اهمیت کمتر)

دسته دوم) باورهای سیستمی (اهمیت متوسط)

دسته سوم) باورهای پول و ثروتمندی (اهمیت بیشتر و احتمالا جواب اصلی مسابقه)

در ادامه به بررسی هر یک از این دسته ها و عوامل زیر مجموعه می پردازم.

دسته نخست) باورهای شخصیتی:

از آنجایی که این شخص از خداوند درخواست می کند که تو اگر به من این مبلغ پول را بدهی من فلان کارها را خواهم کرد، در نگاه اول باورهای شخصیتی عدم لیاقت به چشم میخورد. یعنی این شخص می داند (باور کرده است) که خودش توانایی ساخت پول و دستیابی به پول را ندارد. یا بهتر بگوییم لیاقت دستیابی یا دستاوری پول را ندارد. بنابراین از خداوند می خواهد که حداقل برای «دیگران» هم که شده خداوند به وی پول ارزانی کند.

این باور لیاقت نداشتن خودش یک باور مادر و یک ترمز اساسی است که ممکن است ریز باورهای دیگری سبب شده باشند که این باور اساسی تر و مادر در ذهن طرف شکل بگیرد. باورهای ریز دیگری همچون «احساس گناه»، «اینکه خداوند مرا دوست ندارد»، «خداوند نمیخواهد من ثروتمند شوم» ممکن است زمینه این شده باشد که شخص از خداوند بخواهد حداقل بخاطر «دیگران» و بخاطر «کار نیکو کردن» هم که شده به من پول و ثروت عطا کن.

ریز باورهای دیگری که به همین باور عدم لیاقت منتهی می شوند و ممکن است در این شخص وجود داشته باشد این است که «من شایستگی داشتن ثروت را ندارم» که ممکن است به گروه بالا نیز مربوط باشد، «من مدرک لازم را ندارم»، «من تجربه لازم را ندارم»، «من توانایی لازم برای پول ساختن را ندارم»، «من خودم از راه درست نمی توانم به پول و ثروت برسم» و مواردی از این دست که «شخصیت»، «توانایی» و «شایستگیهای» طرف را هدف قرار داده و شخص ناخواسته اقرار می کند که من «توانایی»، «شایستگی» و در یک کلام «لیاقت ساختن و داشتن ثروت» را بخودی خود ندارم.

دسته دوم) باورهای سیستمی:

در این گروه باورهایی وجود دارند که نشان میدهد شخص سیستم جهان و خداوند را بگونه ای نادرست درک کرده است.

باوری همچون «احساسی برخورد کردن» خدا با درخواستهای ما. این شخص می خواهد با خداوند وارد معامله اخلاقی و احساسی شده و با رودربایستی قرار دادن خداوند به خواسته خود برسد. این شخص باور دارد که می تواند با خداوند وارد معامله شود و از راهی خارج از آنچه قوانین اصلی و سنتهای الهی است به ثروتی دست یابد و یا بهتر بگویم به نادرستی گمان می کند احساسی برخورد کردن خداوند در سیستم وجود دارد و بخشی از سیستم است در صورتی که سیستم برای هیچ شخصی تفاوت قائل نمی شود و تبدیل و تغییری در سیستم بخاطر یک شخص یا فرد نیست.

ریز باور بعدی در این بخش «عدم اعتقاد به عدالت خداوند» است. شخص گمان می کند (هر چند این باور کمرنگ دیده می شود) که می تواند به دیگرانی که به «حق» خود نرسیده اند کمکی نماید.

ریز باور سوم از دسته دوم باورها، باور این است که «من میتوانم و یا مسوولم که زندگی دیگران را تغییر دهم و کمک حال دیگران باشم». هر چند این هم نسبتا چندان پر رنگ نیست ولی نشانه هایی در اینگونه صحبت کردن دیده می شود.

دسته سوم) باورهای پول و ثروتمندی (اصلی ترین باورها)

و اما اصلی ترین باورهایی که در گفتارهای چنین شخصی دیده می شود این است که پول و ثروت بخودی خود خوب نیستند، و بلکه بهتر بگویم به خودی خود «بد» هستند و اینکه ثروتمندان انسانهای نیکوکاری نیستند که در ادامه بیشتر به آنها می پردازم.

هنگامی که شخص «تعهد» می دهد، «قرار» می گذارد و بارها تاکید می کند که من کار خیر و خوب با پول انجام خواهم داد، این شخص دارد تاکید می کند که کاری را انجام خواهد داد که تقریبا کاری استثنایی است. یعنی پولی را که گمان می کند و باور کرده است یک پدیده «شر» است، قول می دهد در راه «خیر» و «نیکی» به کار خواهد برد. از دیدگاه این فرد پول بخودی خود یک وسیله «بد» است ولی این شخص قول می دهد که استفاده خوب از آن خواهد کرد. در صورتیکه شخصی که باور دارد پول خوب است و یک نعمت الهی است و می توان از آن کارهای خیر زیادی را راه انداخت، نیازی نیست این همه قول دهد و تعهد دهد که من از آن در راه خوب و نیک استفاده خواهم کرد. این شخص گمان دارد یا باور دارد که پول همچون «آتش» است ولی قول میدهد کسی را نسوزاند یا جایی را آتش نزند بلکه آنرا برای کارهای خوب استفاده خواهد کرد. در صورتیکه کسی که باور دارد پول یک چیز خوب است، بصورت خودکار و اتوماتیک وار به نکات مثبت پول می اندیشد و نیازی نیست که قول و تعهد دهد که از آن در راه خیر استفاده خواهد کرد. میداند که پولی که بدستش برسد مایه خیر و خوشی است بصورت خودکار، نرمال و گارانتی شده، هم برای خودش و هم برای دیگران (که آنهم باز برای خودش است).

از سویی دیگر این شخص به گونه ای اقرار می کند که ثروتمندان از پولهایشان در راه خدا و خوب استفاده نمی کنند و تاکید می کند من میخواهم «متفاوت» از بقیه ثروتمندان باشم. در ذهن این فرد این است که ثروتمندان با پول خود کارهای خوبی انجام نمی دهند و من اگر به پول و ثروتی برسم کارهایی «متفاوت» از دیگر ثروتمندان انجام خواهم داد، یعنی من پولم را در راه کمک و خیر و خوب استفاده خواهم کرد. یعنی ای خدا من با بقیه «فرق» می کنم، با ثروتمندان که از ثروتشان در راه خوب استفاده نمی کنند. ای خدا به من پول بده تا از آن در راه خوب استفاده کنم. به من پول بده تا به دیگر ثروتمندان نشان دهم که چگونه باید پول خود را مصرف کنند. این خودش اقراری است که «ثروتمندان آدمهای خوبی نیستند و اینکه ثروتمندان از پولشان در راه درست و خوب استفاده نمی کنند». اقراری است بر این باور که «ثروتمندان انسانهای خیر و نیکوکاری نیستند».

اگر شخصی باور داشته باشد که «پول خوب است» و «ثروتمندان از ثروتشان در راه خوب و نیک استفاده می کنند»، نیازی ندارد تا آن همه تاکید کند و قول و تعهد به خداوند بدهد که من از آن در راه نیک استفاده خواهم کرد. بلکه باید بداند که در صورت رسیدن به پول، بصورت خودکار و اتوماتیک وار کارهای خوبی را با پولش انجام خواهد داد و این بخشی جدایی ناپذیر از ثروت و ثروتمندی است. این شخص چنین باورهای مثبتی درباره پول و ثروتمندان ندارد بلکه بر عکس نشان میدهد که شخص دیدگاه بدی درباره پول، ثروت و ثروتمندان دارد.

در پایان خلاصه میکنم که سه دسته باور در گفتار چنین شخصی دیده می شد. باورهای «شخصیتی» که بیشتر نشان از لایق نداستن خود برای دریافت پول و ثروت داشت. باورهای «سیستمی» که نشان می داد شخص دیدگاه درستی نسبت به سیستم ندارد و بالاخره باورهای «پول و ثروتمندی» که نشان از این داشت شخص پول را خوب و ثروتمندان را نیکوکار و دوست داشتنی در دیدگاه خداوند نمی داند.

امیدوارم که توانسته باشم بخوبی باورهای ترمزی این شخص را شناسایی کرده باشم، آنها را بخوبی بیان کرده باشم و مهمتر از همه خودم این چنین باورهایی نداشته باشم :)

همگی موفق هستید و خوشبخت.