شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت - صفحه 147

سلام استاد عزیزم و سلاااام به همه ی دوستان آگاه و عاشق پیشرفت

من اول ازهمه یه توضیحی درمورد خودم بگم که چقدر این سوالتون منو به فکر فرو برد.

من حدود 6 سال مسئولیت سخت زندگی رو به خودم تحمیل کردم فقط بخاطر آسایش بقیه و اینکه از نظر دیگران مورد تایید باشم.بااینکه سنم کم بود قبول کردم با همه سختی هایی که پیش میاد بتونم از پس خرج و مخارج خودم و مادرم بربیام. شده بودم منجی همه الا خودم. در کمال ناباوری دیدم که برعکس چیزی که انتظار داشتم هرچقدر بیشتر به خودم سختی میدادم و با زندگی سالم داشتم مسئولیتمو به دوش میکشیدم ، ادمها از اطرافم پراکنده میشدن و برعکس که من میخواستم بااینکار رضایت بقیه رو داشته باشم (بیشتر از همه خواهرها و برادرم) اما هرروز و هرسال فاصله ها بیشتر میشد.

من اینو نفهمیدم که زیر سایه ی تایید دیگران زندگی کردن بخاطر اعتماد بنفس پایینمه و بااینکه اینهمه دستاورد داشتم و تونسته بودم مثلا کار یه مرد رو تو زندگی انجام بدم از ماهیت اصلی خودم و از خود خودم دور شده بودم.

دقیقا درخواست من از خدا همین بود که خدایا تو به من کار بده تو پول بده من برای خانواده و کسانیکه دوسشون دارم هزینه میکنم و قول میدم تو هیچ کار اشتباهی صرف نکنم و مسیر درستی برم.

– اول اینکه من اعتماد بنفس پایینی داشتم و خودمو بصورت طبیعی لایق ثروت و خوشبختی نمیدیدم.

– اگر از خدا میخواستم تا خواسته هامو براورده کنه توجهم رو این بود که خدا خیلی میتونه ظالم باشه تا وقتی یه توجیه درست (کمک به دیگران) برای پول زیاد نیارم اونو بمن نمیده.

– دلسوزی بیجایی که من برای دیگران داشتم گهگاه باعث سواستفاده از من میشد و بیشتر مواقع که من منتظر تشکر دیگران بودم این اتفاق نمیفتاد و همین باعث احساس بد سرشکستگی میشد.

– با ادامه ی این راه کم کم دورم خلوت شد و دوستانمو از دست دادم و حس جوونی ازم گرفته شد چون وقت واسه تفریح و لذت نبود و باید کار میکردم پس یه نوع نفرت از خودم هم شروع به رشد کرد.

– تصمیم خودم بود و راهی که خودم انتخاب کرده بودم اما چون نه باورهام درست بود و نه هدف درستی داشتم میرفت که منو تدریجی نابود کنه و باور کمبود که همیشه باهام بود و منو مستاصل میکرد.

– اینو نمیدونستم که با تحت فشار گذاشتن خودم و همیشه عصبی و تلخ بودن نمیتونم به دیگران کمک کنم.حتی در مواردی بخاطر کارهایی که کردم منت هم میذاشتم و این باعث تنهاتر شدنم شد.(حس بد=اتفاق بد)

– نسبت به همه هم سن و سالام متفاوت شده بودم و کسانی دورم بودن که اونها هم مثل من خودشونو قربانی زندگی تحمیل شده از طرف دیگران میدیدن اما اشتباه ما اینجا بود که ما خودمون میخواستیم قربانی باشیم تا توجه بقیه رو به خودمون جلب کنیم و با این ضعف حس قدرت کنیم که الان میگم نمیشه.هیچکس به آدم ضعیف که منتظر توجه و محبت بقیه است و از درون خالیه توجه نمیکنه.

– اونقدر این کمک به بقیه رو زبونم بود که همه جا میگفتم من اگر فلان کارو میکنم بخاطر مثلا مادرمه نه اینکه خودم بخوام و چقدر خودمو محدود کردم و کوچیک دیدم و ارزش خودمو پایین آوردم.

وقتی با سایت شما بطور اتفاقی از طریق یکی از همکاران آشنا شدم و فایلهاتونو دیدم تازه فهمیدم من اصلا باید کی باشم و چطور زندگی کنم و تمام این سلها که بهم سخت گذشت و تو عذاب بودم و فقط ظاهرمو خوب نگه میداشتم ، میتونسته خیلی بهتر ازین باشه و من چه سالهایی رو بدون لذت و در جهل خودم زندگیو به کام خودم و بقیه تلخ کردم.

من فقط در صورتی میتونم به بقیه کمک کنم که اول از همه به خودم کمک کنم و خودم سالم ، شاد، باانگیزه، با اعتماد بنفس، ثروتمند، سعادتمند، زیبا، موفق ، خودشناس و خدا شناس باشم بعد میتونم الگوی دیگران بشم. دقیقا کاریکه شما کردید استاد.

تو زندگی همه ی ماها تا قبل ازینکه آگاهانه تصمیماتمونو بگیریم پره از کدهای مخرب که بیشتر به خودمون آسیب میزنه.اما یکبار برای همیشه باید تصمیم بگیریم ریشه ای درستش کنیم.

این غزل صائب تبریزی گواه هم تجربیات شخصی من و دوستانی هست که مثل من فکر می کردند :

چون گذارد خشت اول بر زمین معمار کج

گر رساند بر فلک، باشد همان دیوار کج

می کند یک جانب از خوان تهی سرپوش را

هر سبک مغزی که بر سر می نهد دستار کج

زلف کج بر چهره خوبان قیامت می کند

در مقام خود بود از راست به، بسیار کج

راستی در سرو و خم در شاخ گل زیبنده است

قد خوبان راست باید، زلف عنبر بار کج

نیست جز بیرون در جای اقامت حلقه را

راه در دلها نیابد چون بود گفتار کج

فقر سازد نفس را عاجز، که چون شد تنگ راه

راست سازد خویش را هر چند باشد مار کج

قامت خم بر نیاورد از خسیسی نفس را

بیش آویزد به دامن ها چو گردد خار کج

هست چون بر نقطه فرمان مدار کاینات

عیب نتوان کرد اگر باشد خط پرگار کج

در نیام کج نسازد تیغ قد خویش راست

زیر گردون هر که باشد، می شود ناچار کج

می تراود از سراپای دل آزاران کجی

باشد از مرغ شکاری ناخن و منقار کج

از تواضع کم نگردد رتبه گردنکشان

نیست عیبی گر بود شمشیر جوهردار کج

وسعت مشرب، عنان عقل می پیچد ز راه

موج را بر صفحه دریا بود رفتار کج

گریه مستانه خواهد سرخ رویش ساختن

از درختان تاک را باشد اگر رفتار کج

راست شو صائب نخواهی کج اگر آثار خویش

سایه افتد بر زمین کج، چون بود دیوار کج

سپاسگذرام بخاطر بودنتون که روشنترین نقطه شروع و تولد واقعی من تو زندگیم بود.

دوستتون دارم استاد حقیقت