شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت - صفحه 287

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

داشتم به این سوال فکر می کردم که چی می شه ما می گیم خدایا به من ثروت بده تا به بقیه بدم.

یا اگر ثروت بدی، منم می رم به بقیه می دم

یعنی من اونقدر خودمو لایق نمی دونم که خودم اول لذت ببرم.

من اونقدر خودم رو وصل نمی دونم که بگم بابا خدایا به من بده تا برم سفر، برم تفریح، برم لذت ببرم از زندگیم.

این باور عدم لیاقت خیلی ریشه ها داره و توی تمام جنبه های زندگی اثر خودشو می ذاره

من با یه مثال برام جا افتاد

مثل اینه که تو بیای از خدا بخوای تو رو به اقیانوس هدایت کنه و خودت تشنه باشی، خودت لذت نبرده باشی بخوای قسمتی از اقیانوس رو برای دیگران ببری تا یا خدا ازت خشنود باشه

یا اطرافیانت

یعنی تو احساس لیاقت نمی کنی تا زمانی که کاری برای بقیه انجام داده باشی.

تو احساس لیاقت نمی کنی تا زمانی که از وجودت کنده باشی به دیگران داده باشی

تو احساس وصل بودن نمی کنی مگر با وسیله ای. مگر با کاری. مگر با واسطه ای

یعنی من زمانی مقرب خواهم بود، زمانی ارزشمند خواخکهم بود نزد خدا که به بقیه که فقیرن و ندارن کمک کرده باشم.

ولی خدا می گه و هو معکم، اینما کنتم.

او با شماست هر کجا که باشید.

او با همه است، هر کجا که باشن.

خدا چیزی جدا از من نیست.

همینو همینو اگر منطقی کنم، اگر توی وجودم درستش کنم خیلی چیزا درست می شه که من و خدا یکی هستیم

و بی واسطه باید چیزی که می خوام، ثروتی که می خوام، رفاه و آزادی که می خوام رو با فرکانسم طلب کنم، توجه کنم، خودم رو لایق دریافتش بدونم فارغ از اینکه به کسی کمک کنم یا نه.

من می گم خدایا منو به سمت اقیانوس هدایت کن ولی با فرکانس شرک اینو می گم. یعنی خدایا اگر اقیانوسو بهم دادی، منم به بقیه می دم. مطمئن باش.

اگر اقیانوس رو دادی، منم کاری می کنم ازم راضی باشی. مطمئن باش.

اگر اقیانوس رو دادی منم کاری می کنم خوب بنظر بیام.

در حالی که این اقیانوس برای همه هست.

هر کسی می تونه به سمت اقیانوس بره

هر کسی می تونه به اندازه ی لیاقتش برداره

هر کسی می تونه لذت ببره از آبتنی. اینکه یکی از دور ایستاده و داره به تو نگاه می کنه، دیگه مشکل خودشه.

اینکه از دور ایستاده و داره فکر می کنه اقیانوسی نیست مشکل خودشه

اینکه یکی فکر می کنه دستش به اقیانوس نمی رسه مشکل خودشه.

اینکه یکی فکر می کنه که اونی که رفته سمت اقیانوس و داره آبتنی می کنه، داره با قایق تفریحی لذت می بره، شاده، می خنده، ولی خودش هیچی نداره پس نزد خدا مقرب تره، مشکل خودشه

اتفاقا اونی که الآن کنار اقیانوسه یا داره آبتنی می کنه، یا داره با تمام وجود لذت می بره به خدا نزدیک تره. چون احساس بهتری داره

چون نگاهش به دست کسی نیست، اون داره وسعت بیکرانه ی هستی رو می بینه و خدایی که هر لحظه خواسته هاش رو اجابت می کنه.

اما اونی که دور ایستاده، و داره از دریچه ی فقر، دروغ، خشم و عصبانیت، به جهان نگاه می کنه و می گه من به خدا نزدیک ترم، داره خودشو گول می زنه.

اونی که او دور ایستاده، خودش نمی بینه می خواد به بقیه ای که نمی بینن هم کمک کنه، داره خودشو گول می زنه

اتفاقا وجودش پر از خشمه از نداشتن.

از چرخ زندگی روون نبودن.

از سختی پشت سختی.

از تقلا پشت تقلا.

مهم نیست اون دور کیا ایستادن و چه نسبتی با من دارن. مهم نیست که توی چه وضعیتی هستن من باید از آبتنی ام، از شنا کردن، از دیدن ماهی ها، از دیدن غروب آفتاب لب دریا، از دیدن طلوع خورشید، از زیبایی هایی که اقیانوس سخاوتمندانه به من می ده شاد باشم و لذت ببرم و سپاسگزار باشم. یا اگر توی مسیرم، نشانه هارو تایید کنم و ادامه بدم و برای خدا شرط و شروط نذارم.

با احساس لیاقت، با باور اجابت جلو برم و جلو برم و این مسیر روشن رو طی کنم..

وقتی من سیراب باشم، وقتی من لبریز بشم، خواه ناخواه از من عشق سرازیر می شه.

خیرم به اطرافیانم چ بقیه هم می رسه ولی فقط و فقط وقتی که من سیراب باشم.

وقتی تشنه م چطوری می تونم یه نفر رو سیراب کنم؟

وقتی خودم پر از نیازم چطوری می تونم نیازهای دیگران رو برطرف کنم وقتی پر از خلأ هستم؟؟؟

من باید سیراب بشم. از ثروت. از پول، از عشق. از محبت.

اونی که دور ایستاده و حرکتی و تغییری نمی کنه جاش همونجاست. دقیقا همون دور. و به قول قرآن جدا می شن آدما از هم.

ما نیازی نیست برای خوب بنظر رسیدن، برای جلب رضایت دیگران کاری کنیم.

ما باید خودمون رو زندگی کنیم. خودمون باشیم.

و لذت ببریم.

ما به این جهان پا گذاشتیم که خودمون رو به تمام معنا تجربه کنیم.

اومدیم که شاد زندگی کنیم.

در رفاه

در آزادی

راحتی.

با لیاقت

و این تنها مسیر روشنه که با عشق باید طی کنیم.

او با شماست هر کجا که باشید.

خدا بیشتر از من از خواسته ی آدما آگاهه

و خدا حواسش هست

و خدا آدم نیست. سیستمه

و وقتی با سیستم سر و کار داریم، وقتی با قوانین مشخص و حتی ریاضی وار سر و کار داریم، باید مسیر خودمونو بریم و روی خودمون کار کنیم

چون به قول قرآن خداوند نه خطا می کند و نه فراموش

چون به قول قرآن خداوند شرک رو به هیچ یک از بندگانش نمی بخشه

من نمی تونم خدای زندگی آدما باشم در حالی که خدا توی قلب آدما هست.

من نمی تونم بین خودم و خدای خودم که توی قلبمه واسطه ای قرار بدم تا احیانا مقرب بشم. من مقرب و نزدیک هستم بی واسطه

اگر واسطه تراشی کنم، اگر چیزی رو شریک قرار بدم گناه کردم.

من و خدا چیزی جدا از هم نیستیم. من و خدا یکی هستیم.

حالا احساس می کنم دارم به خواسته هام نزدیک و نزدیک تر می شم.

در پناه رب العالمین باشید.

یا رب.