مصاحبه با استاد | نحوه برخورد با تهمت - قسمت 1

به نام الله مهربان

یگانه خدایی که بخشنده و بخشایشگر است.

سلام به استاد خوشتیپم. ماشاالله به اینهمه علم و تلاش و زیبایی. ماشاالله به این قلب تسلیم و ذهن خلاق. تک تک جنبه های رشد شخصیتتون رو تحسین می کنم.

شما کارهای فوق العاده بزرگی برای بهبود شخصیتتون کردید. همین که یک اصولی رو بر اساس قانونی که شناختید برای خودتون تعریف کردید و سالهاست بهشون پایبندید.

اینکه اون ناآرومی دوران نوجوانیتون رو کنترل کردید و به این هیجان و پشتکار مثبت تبدیلش کردید.

در مورد هر مسئله ای فکر می کنید و اون کنجکاوی مقدستون رو در جهت گسترش جهان خودتون و اینهمه دانشجو بکار می برید و نتایجتون رو سخاوتمندانه به اشتراک می گذارید.

استاد از هر جنبه ای که به شما نگاه می کنم شما به گذشته خودتون حمله کردید و مثل یک خمیر به شخصیت خودتون از اول شکل دادید. این اصلا کار ساده ای نیست.

بخصوص که ذهن تا ولش کنی عین فنر در میره و باید همیشه مراقبش بود.

تحسین و تمجید می کنم چون اولا شما شایسته اش هستید، دوما چون این یک راه محکم و مفید برای بهبود شخصیت خودمه.

پس تمام حرفهاتون رو به گوش دلم می سپرم.

یه جمله معروفی هست که میگه:

هرگز با احمق ها بحث نکنید، آنها نخست شما را تا سطح خودشان پایین میکشند ، سپس با تجربه یک عمر زندگی در آن سطح ، شما را شکست می دهند.

من هم با تعقل و هم با تجربه به درستی این حرف رسیدم.

طبق موضوع این جلسه به انتخاب خانم شایسته ی amazing و توضیحات عالی شما باز هم برام این قانون تکرار شد که: اگر به هر چیزی توجه کنیم از جنس همون موضوع بیشتر و بیشتر وارد زندگیمون میشه.

یعنی اگر کسی به من توهینی میکنه، منو تحقیر میکنه یا تهدید، و من بهش بها بدم و بدتر از اون سعی کنم جوابشو بدم، چه اینکه بخوام با احترام با ترس خودم رو توجیه کنم، چه اینکه عصبانی بشم و واکنش شدید نشون بدم،

در هر صورت من دارم تمرکز و انرژی گرانبهای ذهنیم رو خرج طرز فکر نادرست دیگرانی می کنم که گذشته شون رو نمی دونم، درونیاتشون رو نمی شناسم و نمی تونم بفهمم بر اثر کدوم کمبود دارن هیجان منفیشون رو سر من خالی می کنن.

یه قانون بسیار مهمی رو از استاد یاد گرفتم به نام “اعراض”

پیامبر وقتی حرفهایی رو زد که خلاف عرف جامعه اش بود، بدترین تحقیرها و بی احترامیها بهش شد. روی سرش شکمبه گوسفند ریختن، خاکروبه ریختن، دیوانه و شاعر خطابش کردند، توی کوچه و خیابون مسخره اش کردند، اما همه رو با بزرگواری و صبوری در خودش حل کرد.

پاسخ نداد. نفرین یا بی احترامی نکرد.

نتیجه هم بقول استاد و به گواهی تاریخ شد ارزش و اعتبار. شد موفقیت و محبوبیت.

هیچوقت توی دعوا حلوا پخش نمی کنن. ممکنه دو نفر یا دو دسته از آدمها در شرایط بحرانی نسبت به هم قرار بگیرند و چه بسا بر اثر یک سوء تفاهم ساده بدترین ناسزاها و تهمتها رو به هم بزنن.

بعد که زمان میگذره یا سوء تفاهم رفع میشه با آشتی می کنن روشون نمیشه تو روی هم نگاه کنن و هرگز اون حرفهای غیرمحترمانه ای که زدن یا شنیدن از خاطرشون پاک نمیشه.

اما اگر یکی از دو طرف بتونه در اون لحظه حساس مورد شلیک قرار گرفتن خوددار باشه و آرامشش رو حفظ کنه، پس میتونه بی محلی هم بکنه و مسئله به سادگی تموم بشه.

و طبق قانون مهم ”احساس خوب=اتفاقات خوب” چون احساسش خوب مونده لاجرم آسیبی هم بهش نمیرسه.

من به شخصه زیاد مورد بی احترامی قرار نگرفتم. ولی جاهایی که این اتفاق افتاده در اکثر موارد پاسخ ناشایست ندادم اما در درون احساس بی ارزشی کردم. از درون حرص میخوردم و خودم رو بابت اینکه این رفتار باهام شده سرزنش می کردم.

با کمک استاد و تقویت حس خودارزشمندی دارم بهتر میشم.

نشونه اش هم اینه که افرادی که بهم بی احترامی کرده بودن بعضیاشون از دایره ارتباطیم خودبخود حذف شدن.

اونهایی هم که هنوز هستن رفتارشون 180 درجه باهام متفاوت شده.

اتفاقا برعکس بسیار منو قبول دارن و دوست داشتنشون رو ابراز می کنند.

این بخاطر صلح درون من بود و البته این صلح درون لطف خدایی بود که ازش این درخواست رو کرده بودم.

خانم شایسته بزرگوارم ازتون متشکرم که این فایلها رو با عشق دسته بندی و تدوین می کنید. متنهای به این دقت و تاثیرگذاری می نویسید و همیشه وجودتون مایه برکته.

استاد جان من عاشقتونم.

سلام و صد درود بر دل نازنینت ای گل گلاب

ای خدااااا یه دلبر نابی نصیب داداشم کن که یه نی نی کپلی همیشه گرسنه هم واسش به دنیا بیاره که متوجه بشه چرا من کم پیدام تو سایت!!

عجب که دل به دل بشدت راه داره، منم که کامنتت رو خوندم هی بقول خودمون فیت فیت می کردم که برات پاسخ بنویسم ولی نوا خانم نذاشت.

همون موقع که میخواستی منو بذاری بین صفا و مروه خودم و نوا داشتیم تو مسیر آشپزخونه تا اتاق خواب سعی بین صفا و مروه می کردیم.

من هی با خدا بلند بلند حرف می زدم، گریه می کردم و شکرگزاری و درخواست می کردم و اونم هی اغو اغو میکرد تو بغلم.

چه لحظات عرفانی دوست داشتنی بود!

از خوندن کامنتت بسیار بسیار لذت بردم. چقدر مثل همیشه کامل و صادقانه نوشتی.

این نوشتار تاثیرگذار از زیاد کار کردن روی خودت میاد. از بس که با خودت حلاجی کردی و درون خودت رو شخم زدی به این حد از درک رسیدی.

درک از درون خودت، از رفتارهای دیگران و دلایل و باورهای پشتش، درک صحیح از قوانین جهان.

بهت افتخار می کنم و ایستاده برات دست میزنم که اینقدر داری با شتاب از گذشته ات فاصله می گیری. مثل عکست وسط برفا که نشون میده در زمان مناسب در مکان مناسب قرار گرفتی و نعمت برف رو زندگی کردی.

راستی به ابراهیم پیغامتو رسوندم اونم گفت بهش بگو تو هم اگر شب تا صبح 6 بار بیدار میشدی بچه شیر می دادی کم پیدا میشدی (استیکر خنده یه هف هش ده تا)

تازه علاوه بر اون چند بار هم بیدار میشم ترانه رو هل میدم اونورتر چون مثل هلیکوپتر میچرخه تو رختخواب. از هیولا میترسه نمیره تو اتاق خودش بخوابه میچسبه به من.

««««««««««««»»»»»»»»»»»»

خیلی به حرفات فکر کردم. نمونه عینی کسی که همیشه نگران حرف مردمه بابامه.

از قبل می دونستم و الان با کامنتت دوباره همه چیز بهم یادآوری شد. اما من چه کنم؟

من از استاد یاد گرفتم هرکسی رو به حال خودش بگذارم. نخوام تغییرش بدم و انرژیمو خرجش نکنم.

دلم هم میسوزه ها، ولی کاری نمیشه کرد.

تنها کاری که میتونم بکنم اینه که محکم روی مواضع خودم بمونم.

نه خودم کسی رو قضاوت کنم، نه اجازه بدم زبونم به غیبت باز بشه، نه بابت هیچ رفتار ناشایستی به هم بریزم و در صدد پاسخگویی یا توجیه کردن خودم بربیام، و نه نگران باشم آدمها با نظرات شخصیشون منو از مسیرم منحرف کنن.

من برای مادرم لباس مشکی نپوشیدم و اصلا یک درصد هم برام مهم نبود خانواده چه فکری می کنن.

با بچه های مدرسه ای که پارسال می رفتم حرفهایی میزدم که فکر نکنم هیچ معلم دیگه ای میزد ولی برام مهم نبود مدیر و دیگران چه فکری درباره ام میکنن. جالبه که هیچ طوری هم نشد، فقط رابطه بین من و دانش آموزام با اون حرفها بهتر شد.

یادمه چند سال پیش یکی از اقوام به مامانم زنگ زد و از من بدگویی کرد. مامانم گفت این حرفها رو فلانی راجع به تو زده جریان چیه. منم براش توضیح دادم و گفتم اصلا اونطوری که اون برداشت کرده نبوده و مامانم که شخصیت منو می شناخت حرفمو باور کرد ولی خدا شاهده یک درصد هم به خودم نگرفتم و ناراحت نشدم. اصلا برام مهم نبود چون به خودم مطمئن بودم.

بعدها معلوم شد حرفهای اون فامیلمون بی اساس و سوء تفاهم بوده و برعکس ارتباطمون

بعد از اون ماجرا خیلی با هم خوب شد. چون صداقت من بهشون ثابت شد.

بعدها حتی من بخاطر پایان نامه ام یک سال خونه اون فامیلمون زندگی کردم. در این حد خوب.

میخوام بگم ما گاهی چون احساس ارزشمندی نداریم در مقابل تهمت دیگران خودمون رو میبازیم. در صورتیکه اگر پرستیژ خودمون رو حفظ کنیم اون شخص به خودش شک میکنه و عقب نشینی میکنه.

این ماییم که گوشت رو میدیم دست گربه. با ترسمون. با نادانیمون. با بی ایمانیمون.

این شرکه دقیقا. یعنی اون شخص قدرت داره منو تخریب کنه با نعمتی رو از من سلب کنه با آبرومو ببره. غیر از شرک چه اسم و مفهوم دیگه ای داره؟

برای همه مون آرزوی توکل و ایمان و توحید بیشتر و بیشتر می کنم.

و خیلی خوشحال شدم که برام با قلبت نوشتی و نور وجود نازنینت رو به روحم تابوندی.

خدا حفظت کنه. بیا کرج هم یه سری بزن خدا رو چه دیدی شاید خدا سر راه همدیگه قرارمون داد!

سمانه جانم دوست قشنگم با موهای موج دار پرپشت سالم و مشکی

سلاااام

خدا خودت و قشنگیاتو حفظ کنه.

انقدر تلاش و پشتکارت رو برای شکارچی نکات مثبت بودن تحسین می کنم که خودت خبر نداری.

البته می دونم که هرکاری اولش سخته بعدش که میفته روی مومنتوم هم آسون میشه، و هم مسیری که لذتبخشه تلاشش هم شیرینه.

تو با عشق می نویسی و حتما نتایج پربارش رو داری می بینی یا به زودی خواهی دید.

سمانه جان، فرقی که من نسبت به سالهای قبل از آشناییم با استاد کردم یکیش اینه که آدم بی نیازتری شدم،

کامل نه ها، ولی خیلی نظراتشون برام کمرنگتر شده.

برام اهمیت نداره در نظرشون شیک و تروتمیز به نظر بیام.

اگر لباس قشنگ و شیک می پوشم برای دل خودمه.

مهم نیست خونه ام اون خونه رویایی که عکساشو دیدم نیست ولی دیگه برام مهم نیست کسی بیاد خونه ام چه نظری راجع به محله و خونه و آپارتمان و خونه و دکوراسیونم داره. من دوستش دارم با تمام ویژگیهاش، و این برای من کافیه.

موهامو اگر رنگ میکنم برای دل خودمه نه پسند جامعه.

اینها و خیلی موارد دیگه چنان آرامش و رضایتی از زندگیم بهم داده که تو خواب هم نمی دیدم.

اصلا نمی دونستم آدم میتونه اینقدر با خیال آسوده هم زندگی کنه.

راستی یادمه قبلا گفته بودی اوریگامی کار می کردی و بچه ها آموزش می دادی.

الان یه درخواست در وجودم شکل گرفت. که شما معلم اوریگامی من و ترانه باشی.

به امید دیدارت از نزدیک و کلی ماچ و بغل.