نحوه به حقیقت رساندنِ خواسته‌ها | قسمت 3 - صفحه 36

به نام الله یکتا

سلام

قبلا که این فایلو میدیدم، یه حس دیگه ای داشت، الان یه حس دیگه ای، الان خیلی باهاش راحت ترم، مفاهیمش همونه ولی بیشتر میشینه، بیشتر قلبمو درگیر میکنه، بیشتر غوغا به پا میکنه.

نگاه حسرت باری که حتی خیلی اوقات به نگاه خشم آلود تبدیل میشد، مواقعی که در اون دوران جاهلیت اگه یه ماشین زیبایی رو میدیدم، از فکر اینکه من کجا و اون کجا و کمبود و عدم لیاقت(تو بچگیا!! همین چند سال پیش) شروع میکردم حتی ناسزا گفتن بهش، دادو بیداد و فحش و اینا، و الان یه 3 سال بعدش، میبینم من چقدر عوض شدم، به قول سینما آرک شخصیتی داشتم چقدر، منی که فحش میدادم و میگفتم نخوری ایشالا، الان اینقدر ذوق میکنم و قربون صدقه میرم که بقیه صداشون درمیاد که چرا قربون صدقه یه ماشین خفن میرم یا یه خونه و برج و قصر لوکس. صداشون در میاد که چقدر من ماشینها و خونه ها رو نشون میدم و اونا نمیفهمن و من تحسین میکنم و لذت میبرم.من همونم که فحش میدادم، اما الان خیلی مواقع قربون صدقه کم میارم، یا یه جاییه که نمیتونم با صدای بلند تحسین کنم تو درونم منفجر میشم و نشانه اش یه لبخنده که اگه چاره داشت تا پشت سرم میرفت.

خیلی تفاوت ایجاد شده میان منی که خودم رو مالک خواسته های بزرگ حتی نمیتونستم تصور کنم با الانی که خواسته هایی دارم که برای بقیه دیوانگیه. خیلی تفاوت ایجاد شده بین منی که احساس عدم لیاقت و کمبود داشتم با الان که باور دارم( در حدی که روی خودم کار کردک) که هرکسی در هرکجای جهان، هر موفقیتی به هر اندازه ای که داشته به این معنیه که منم میتونم داشته باشم.

تفاوت ما در نگرش ما به اتفاقت اطرافمونه، در ایمان و توکل و توحیده.هرکسی که به موفقیت بزرگی رسیده، بارز ترین مشخصه اش اینه که تونسته ذهنشو کنترل کنه، چند روز پیش که مراسم بهترین بازیکن سال فوتبال رو دیدم، لواندوفسکی جایزه رو برد، اول اینکه یکی مثل مودریچ پیدا شد تا باور کنه چیزی از رونالدو و مسی کم نداره و اگه اونها هم تونستن اونم میتونه و شده لواندوفسکی، یکی اینکه اون لحظه رونالدو کاملا تو چهره اش این معلوم بود که بهش برخورد و گفت من سال دیگه دوباره برمیگردم و مسی هم یه لبخند خشک و خالی زد و اونم این انگیزه درش ایجاد شد که سال دیگه برگرده جایزه رو خودش بگیره. کیا؟ رونالدو و مسی، کسایی که جوایزشون رو هم از کل بازیکنان تاریخ بیشتره، اون وقت اینطور انگیزه دارن که من همون لحظه گفتم این اتفاقا یه انگیزه فوق العاده است برای این دو تا تا دوباره مشکل موشک برن جلو، از اون طرف لواندوفسکی که تونست باور کنه که اون هم میتونه این جایزه رو بگیره الان خب انگیزه اش کمتر شده.چرا؟ چون جایزه رو گرفته. حالا اینو محض همون لواندوفسکی و باوراش گفتم ولی خب بقیشم گفتم دیگه.

همه ما از یک سیستم عصبی برخورداریم، همه ما خالق شرایط زندگی خودمونیم، چون همه ما میتونیم فرکانس تولید کنیم، همه ما میتونیم باور بسازیم، همون مقدار که بزوس ثروت داره و تونسته از منبع بینهایت ثروت جهان اونقدر برداشت کنه، منم میتونم، همسایمونم میتونه، بقال سرکوچمونم میتونه، فقط مهم باور کردن و عمل کردن مثل اونه. مثل بزوس، مثل ایلان ماسک، مثل بیل گیتس، مثل زاکربرگ، هرچقدر اونا موفق و ثروتمند هستند، منم میتونم باشم، من چیزی کمتر از اونا ندارم که شاید بیشتر از اونام داشته باشم چون میتونم دلایل موفقیت رو توضیح بدم، به قول مریم خانم اونا فقط بلدن خودشون ثروتمند باشن و نمیتونن توضیحش بدن ولی ما به لطف الله داریم یاد میگیریم و میتونیم در موردش با هم صحبت کنیم و توضیحش بدیم، خدایاشکرت به خاطر این نعمت

نگاه امیدوار، اون داره پس منم میتونم، این یک نشانه است برای من که منم میتونم، من هرچیزی کخ در زندگیم تجربه میکنم، میبینم و حس میکنم و میشنوم و کلا همه چیز، به واسطه باورهای خودمه پس اینم حتما به خاطر باورهای خودمه پس صد در صد نشانه اییه از ثروت، از موفقیت، از داشتن. خدایاشکرت.

دستتون در دست الله یکتا