شیوه مدیریت انتقادات

سلام به استاد عزیزم و خانم شایسته عشق. این فایل برای من هدایت الهی بود، چیزی بود که من چند وقت هست داشتم بهش فکر میکردم و به یه سری نتایجی هم رسیدم که اینجا درموردش مینویسم. میخوام درمورد انتقادهای غیر سازنده ای که استاد توی فایل گفتن بنویسم، خب من از اون آدمهایی بودم که وقتی بهم انتقاد میشد حالا یا از سر دلسوزی یا از سر ناآگاهی طرف مقابل نسبت به مسیری که من دارم میرم و… واین انتقادها حسابی منو بهم میریخت به طوریکه ترجیح میدادم با هیچکس درارتباط نباشم و تمرکزمو بذارم روی اهدافم و انتخابهام. خیلی فکر میکردم به رفتار بعضی از اطرافیان که اونا چطور هرکاری میخوان میکنن و بهشون هم اگه انتقاد بشه ککشون هم نمیگزه؟؟ نگاهشون به این انتقادها چجوریه که انتقادها براشون مهم نیست ولی من بهم میریزم؟ مخصوصا وقتی از طرف چند نفر خاص از نزدیکانم باشه حسابی بهم میریزم. همیشه به این موضوع فکر میکردم و بحث عزت نفس برام بُلد شد و اینکه باید روی عزت نفسم کار کنم که انقدر حرف بعضی از اطرافیان برام مهم نباشه. همینطور به این قضیه فکر میکردم و کنکاش میکردم خودمو و باورهامو که چی در درون من وجود داره که باعث شده من نسبت به انتقادها حساس بشم؟؟ من هروقت با تمام قلبم و وجودم از خدا هدایت میخوام و قرآن رو باز میکنم به آیه های حضرت ابراهیم هدایت میشم، در این مورد هم همینطور شد و یاد آیه هایی از قرآن افتادم (آیات 41 تا 50 سوره مریم) که درمورد حضرت ابراهیم بود. وقتی حضرت ابراهیم به پدرش میگه که شیطان رو پرستش نکن و پدرش با عصبانیت و با لحن بسیار بدی به اون انتقاد میکنه که چرا از خدایان من رو گردان شدی، یا گمشو از اینجا برو و اینجا رو ترک کن یا من میکشمت و سنگسارت میکنم. فقط یه لحظه با خودم فکر کردم که پدر حضرت ابراهیم به پسرش همچین حرفی رو زد اونوقت حضرت ابراهیم چیکار کرد؟ برآشفت؟؟؟؟ عصبانی شد؟؟؟؟ اعصابش بهم ریخت؟ اونم شروع کرد سر پدرش داد زدن که من مگه چی گفتم که با من اینجوری صحبت کردی؟ یا اینکه خودخوری کرد و ناراحت شد و از درون بهم ریخت که چرا پدرم با من اینجوری حرف زد؟؟؟

نهههه، حضرت ابراهیم به پدرش گفت: «قَالَ سَلَامٌ عَلَیْکَ، سَأَسْتَغْفِرُ لَکَ رَبِّی، إِنَّهُ کَانَ بِی حَفِیًّا»

گفت: سلام بر تو، به زودى از پروردگارم براى تو آمرزش مى‌خواهم، زیرا او همواره نسبت به من بسیار مهربان بوده است.

این «سلام علیک» همون برخورد ملایم و محترمانه ای هست که استاد تو فایل میگن در برابر انتقاد بکنید.

آخ استاد عاشقتم که هرچی میگی وقتی خیلی عمیق بهش فکر میکنم ریشه اش رو تو قرآن پیدا میکنم.

من سال 99 به خاطر الهامی که دریافت کردم تصمیم گرفتم مرخصی بدون حقوق بگیرم به مدت یک سال که باعث شد کلی به من انتقاد بشه و چقدر اون موقع اعصابم بهم میریخت یا اینکه وقتی دوره قانون سلامتی رو شروع کردم، این هم یکی ازون چیزایی بود که به شدت مورد انتقاد قرار گرفتم و به شدت هم این انتقادها آرامشم رو تحت تاثیر خودش قرار میداد. برای شخص من یک قضیه ای که وجود داره این هست من به درستی مسیری که داشتم میرفتم ایمان داشتم چون از هدایت الهی تبعیت کرده بودم اما با اینحال انتقادات غیرسازنده بقیه بازهم منو آشفته می کرد و از من انرژی می گرفت که وقتی من به این آیات قرآن هدایت شدم خیلی بهش فکرکردم، عکس العمل حضرت ابراهیم در برابر رفتار وحشتناک پدرش واقعا برام خیلی عجیب و سوال برانگیز بود و همش از خودم میپرسیدم که نگاه حضرت ابراهیم چی بود که اینطور عکس العمل نشون داد؟ چطور تونست خودشو و ذهنشو کنترل کنه و حال درونیش بهم نریخت؟؟ و به یک اصل رسیدم که استاد توی همه فایلهاش اونو فریاد میزنه و اون هم «توحید و شرک» بود. من به این نتیجه رسیدم که من آدمها رو خیییلیییی توی ذهنم بزرگ کردم. خیلی بزرررگ، حرفای انتقادیشون برام مهم بود که منو بهم میریخت. یعنی وقتی من به درستی مسیرم ایمان دارم ولی حرف بقیه منو بهم میریزه این برای من به این معنی هست که اون آدمها از خدا برام مهم تر هستن پس این میشه شرک به خدا و ریشه همه مشکلات من شرک من هست.

حضرت ابراهیم خدا براش تنها ابرقدرت بود، تنها رب بود، خدا براش بزرگ تر بود از هر چیزی، همون مفهوم «الله اکبر». وقتی حضرت ابراهیم فقط خدا رو مد نظرش آورد و وقتی میخواست اون حرفها رو به پدرش بزنه اصلا براش عکس العمل پدرش مهم نبود، اون فقط خدا براش مهم بود. تکلیفش با خودش روشن و مشخص بود.

وقتی این آیات رو مرور کردم واقعا تصمیم گرفتم وقتی به درستی مسیری که میرم ایمان دارم حرف هیچ ملامتگری من رو آزرده نکنه. وقتی بحث شرک و توحید میاد وسط اونوقت آدم انقدر انگیزه پیدا میکنه که فقط مسیر خودش رو بره و دیگه به هیچ چیز اهمیتی نده. واقعا این تغییر زاویه دید بهم خیلی کمک کرد. خدا رو شاکرم بارها و بارها به خاطر این احساس عالی، انگار باری بسیار سنگین از روی دوشم برداشته شد.

نکته جالب برای من این بود که چند وقت پیش هدایت شدم به آیه زیر و عجب آیه ای که برای من حجت رو تمام کرد:

وَکَذَلِکَ أَنْزَلْنَاهُ حُکْمًا عَرَبِیًّا وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَمَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَکَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِیٍّ وَلَا وَاقٍ ﴿٣٧﴾

و همان گونه [که پیش از این کتاب های آسمانی نازل کردیم] قرآن را فرمانی [گویا و] روشن نازل نمودیم، و اگر از هواها و تمایلات آنان پس از دانشی که [مانند قرآن] برایت آمده پیروی کنی، برای تو در برابر [عذاب] خدا هیچ یاور و نگه دارنده ای نخواهد بود. (37)

آخ آخ که چقدر این آیه برای من بود. برای ذهن مشغول و درگیرم، یعنی دیگه اینجا حجت بر من تمام شد، خدا به من گفت بعد از اینکه دانشی برات اومد اگر از هوا و هوس و تمایلات اونا پیروی کنی دیگه هیچ یاوری نداری.

دانش اینجا برای من همون عمل به الهام الهی برای گرفتن مرخصی بود و یا عمل به دوره قانون سلامتی که چقدر هجمه به من وارد شد برای انجام دادنش، دانش برای من این بود که وقتی یک هدایتی رو دریافت کردم چه اون هدایت گرفتن مرخصی بدون حقوق باشه چه عمل به قوانین دوره قانون سلامتی یا هر الهام دیگه ای قطعا مخالفانی داره اما من نباید از هوا و هوس اونا پیروی کنم و باید به الهاماتم عمل کنم که اگه تحت تاثیر انتقادات اونا از انجام هدایتم سر باز بزنم طبق قانون دیگه خدا یاور و نگه دار من نیست، وقتی این آیه رو خوندم واقعا یه دریچه ای توی ذهنم باز شد و دیگه واقعا انتقاد مخرب و غیر سازنده اطرافیان برام دیگه مهم نبود، همونطور که وقتی چند روز پیش رفتم مسافرت و دوباره طبق سبک قانون سلامتی وقتی همه شروع کردن به برنج خوردن و من نخوردم و دوباره هجمه انتقادات بهم وارد شد، من یاد ابراهیم بودم و لبخند زدم و واقعا احساس کردم که دارم با این کارم بهشون میگم «سلام علیک». آخیش که واقعا باری از دوشم و ذهنم برداشته شد وقتی اینطوری نگاهم به انتقادات غیرسازنده اطرافیان عوض شد.

خدایا شکرت.