شیوه مدیریت انتقادات - صفحه 1

سلام اقا سجاد.

چقدر خوب نوشتین.

ممنونم برای کامنت خوبتون.

مخصوصا از گفتگوی آخر پیام با خودتون، خیلی لذت بردم.

مطمینم مهربون بودن، قشنگ صحبت کردن با خود هم روند تکاملی داره.

یعنی با همین نوشتن ها و تمرین ها شروع میشه و هر لحظه بهتر و بهتر میشیم.

امروز در موقعیتی بودم که به دلیل پیش زمینه ی ذهنی از فردی که قبلا انتقاد میکرد، یا صحبت‌هایی که می‌کرد یه جور حس ناخوشایند داشتم و اصلا نمیخواستم با این ترسم روبه رو شم…

به خدا گفتم من نمیدونم، تو میدونی.

تو هدایتم کن…

ورق برگشت.

اون فرد رو دیدم.

متوجه شدم اگه چیزی میگه از روی نیت بد نیست…

صحبت‌های استاد در این فایل، رو به قدرِ درکم پیاده سازی کردم.

حالم خوب بود و لذت بردم از معاشرت.

در صلح بودم با خودم.

خدا رو خیلی شکر میکنم برای این فایل خوب، فایل انتقاد، که عمیقا بهش نیاز داشتم.

چقدر راهکارهای فایل عالیه.

بررسی اینکه فرد منتقد با چه هدفی انتقاد میکنه؟

مغرضانه است یا مفید؟

اعراض کنم یا بپذیرم یا تشکر کنم برای توجه فرد به خودم…

اگه مفیده، رفتارمو بهبود بدم و …

انتقاد از رفتارم و عملکردم رو از شخصیتم جدا کنم.

احساس ارزشمندیمو جدا کنم از اشتباهاتم.

با خودم مهربونتر شم.

نفس عمیق بکشم تا کنترل ذهن کنم تا واکنش احساسی و هیجانی بروز ندم.

چقدر مثالهاتون خوبه استاد جان، ممنون و سپاس گزارتونم تا همیشه.

چقدر آگاهی های این فایل دلچسبه، چقدر راهکارها عالی هستن، عین نقشه ی راه هستن، مرسی که سخاوتمندانه در اختیارمون قرار میدین این آگاهی های ناب رو.

بی نهایت نعمت هر ثانیه وارد زندگیتون بشه استاد جانم.

خدایا عاشقتم، شگفت انگیزی، سپاس گزارتم تا همیشه.

سلام فاطمه جانم.

اول از همه ماچ به روی همچون ماهت.

یعنی عاشقتم که این کامنت رو نوشتی…

منم همین حس رو دارم…

فکر میکنم هر کسی تو زمینه یا مسئله خودش داخل این بازی های ذهنی میشه…

حالا هر فرد متناسب با فکر و زندگیِ خودش با چالش ها سر و کله میزنه، کشتی میگیره…

داره سخت میره جلو، یعنی غلطه…

احتمالا عدم رعایت روند تکاملی…

احتمالا شتاب هست…

حالا درستش چیه؟

چطوری پیداش کنم؟

چطوری ریشه رو پیدا کنم که از ریشه درمان کنم خودمو؟؟؟

فقط از خدا کمک میخوام…

بعد منو میاره درست بالای سرِ کامنتِ تو تا یه سری چیزها رو بهم بگه…

پس عملاً با کامنت تو، با مخاطبین مورد نظر داره صحبت میکنه خدا …

تو کلیت ماجرا اشتراک داریم، در جزئیات متفاوتیم …

این روزا چی رو باید در مورد خودم بفهمم که انقدر تو در و دیوار دارم میخورم؟؟؟

تو پرانتز بگم: داخل این در و دیوار یه عالمه تجربه و درس جدید و باحال هم تجربه میکنم، اما چون take it easy رو سخت درک میکنم و چیکه چیکه، برای همین خیلی سخت میگیرم و سخت جلو میرم در بعضی امور.

فایل take it easy استاد رو دیروز یا امروز گوش کردم، کلی آگاهی جدید برام باز شد، چیزهایی که انگار نشنیده بودم در حالیکه بارها این فایلو شنیده بودم، بعد چی شد؟

امشب دیدم روی تیشرت خواهر شوهرم نوشته شده take it easy

دیگه چطوری خدا بهم پیامشو منتقل کنه؟

آسان بگیر سمانه، تا آسان بشه برای تو…

خدایا راه رو نشونم بده

راهنماییم کن

هدایتم کن

کمکم کن برام آسون شه

قوتِ من باش

توانِ من باش

من سخت محتاجم به هر خیری که از جانب تو به من میرسه…

عالی نوشتی:

دوباره به خدا توکل کن و قدم بردار ،به خدا بهت میگه جواب درستو !کم دیدی تو زندگیت؟

احتمال داره افتاده باشم تو شعار و از عمل دور شده باشم؟

دچار عدم تطابق افکار و اعمالم شدم…

خدایا خوشحالم که تو زندگیم تو رو دارم، همیشه آرامش بخشم بودی و هستی و خواهی بود.

سلام سجاد جان، برادر و دوستِ خوب و مهربونم.

در درست ترین زمانِ ممکن، وقتی در تلاش برای کنترل ذهن به سر می‌بردم برای مسئله ای (در حیطه ی روابط) دایره ی جذاب آبی جلوی چشم هام خودنمایی کرد و پیام قشنگت به دستم رسید.

میدونی اولین چیزی که سریع از قلبم با صدای بلند فریاد زده شد چی بود؟

خدا داره عشق و توجهش به من رو، از زبون سجاد جان، بهت منتقل میکنه.

بلافاصله گفتم خدایا شکرت.

خدایا عاشقتم.

قبلش دقیقا به دلیل فایلهای جذاب استاد، برای کنترل ذهنم و تغییر فرکانسم از تنش به آرامش سریع دفترمو باز کردم شروع کردم به نوشتن سپاس گزاری، تحسین آدم ها و …

و ایمان داشتم به حرف استاد که فرکانس سپاس گزاری به شدت بالاست و قوی و سریع عمل میکنه…

همینطورم شد…

اول پیام شما رسید دستم…

بعد ماجرا به گونه ای دیگه جلو رفت…

نه تنها کدورت تازه ای به وجود نیومد، بلکه کل ماجرا انگار 180 درجه برعکس شد…

چرا؟

شاید چون تو نوشته هام دقیقا تحسین کردم اون بنده خدایی رو که شاید تولید حساسیت کرده بود برام…

البته که بعدش متوجه شدم همش سوتفاهم بود.

میخوام ازت خیلی تشکر کنم که دست خدا شدی و عشق خدا رو بهم هدیه دادی با پیام قشنگت.

با جملاتِ زیبات.

با تحسینت.

با توجهت به من، چهره ام، لبخندم و کامنتم.

سپاس گزارم و تحسینت میکنم که انقدر زیبا و خالصانه کامنت نوشتی.

بی نهایت ممنونم ازت و برات یه دنیا عشق، صفا، صمیمیت، دوستی، مهر، محبت، حس خوب میفرستم.

و از خدا میخوام برات که دقیقا اونجایی که نیاز به عشق و آرامش داری، برات بهترینش رو بفرسته از طریقِ دست های مهربونش.

در آغوش گرم و پر از امنیتِ خدا باشی همیشه آقا سجادِ مهربون و باصفا.

یادِ یه چیزی افتادم که خالی از لطف نیست برات بنویسم:

من تو اوریگامی، یه شاگرد داشتم به اسمِ سجاد، حدودا 8 الی 9 ساله.

به شدت بااستعداد، باصفا، مشتی و مهربون.

وقتی دیدم شما پیام فرستادی با این متنِ زیبا و حال خوب کن، یاد شاگردم هم افتادم و شادیم مضاعف شد.

بهترین ها برای تو و قلبِ پاک و مهربونت.

یه لطفِ دیگه هم بهم کردی با پیامت:

یادم انداختی خودمم به خودم بگم:

سمانه جان عاشقتم.

دوستت دارم.

قربون صورتِ همچون ماهت برم.

قربونِ لبخندِ قشنگت برم.

قربونت برم که انقدر مهربونی.

قربونت برم که داری تلاش میکنی، اقدام میکنی برای رشد و بهبودت و هر روز قدم بر میداری، هر ثانیه قدم بر میداری.

این دایره ی کوچولوی آبیِ جذاب، چه معجزه هایی رو هر لحظه داخل خودش منتقل میکنه به آدم ها، خدایا شکرت برای کامنت های سایت

خدایا میدونم و ایمان دارم که خیلی زمان بندی و چیدمانت عالیه، برای همین به تو توکل میکنم تو همه چیز، چه تو مواردی که ساده تر باور میکنم چه مواردی که سخت تر باور میکنم و باید بیشتر تمرین کنم رو باورهام. مرسی که تو زندگیمی خدای هدایتگرم و سمانه عاشقته.

سلام آقا آرمین.

خیلی هدایتی مسیرم افتاد به خوندنِ کامنتِ شما…

دنبالِ یه کامنت بودم، که کامنت شما چشمک زد گفت منو بخون سمانه، برای تو مطالبی دارم که به دردت میخوره.

بدون درنگ شروع کردم به خوندن.

رسیدم به این عبارت:

من نباید موضوع هدفم رو قبل از اجرا به اشتراک میگذاشتم.

عجب چیزی نوشتین…

حس کردم مچِ خودمو گرفتم وقتی خوندم.

تو گوشم زنگ زد…

من گاهی جلو جلو از کار یا تمرینی که میخوام انجام بدم میگم و این گاهی منجر به درست انجام نشدنش شده…

البته که اینم از الگویِ رفتاریِ پر تکرارِ شتاب داشتنم در انجام کارها میشه.

دوری از شتاب و داشتنِ صبر برای من از نونِ شب واجب تره.

مرسی که نوشتین و باعث شدین گفتگو و تحلیل کنم با خودم.

مرسی که این درس که استاد بارها اشاره کردن بهش، رو یادآوری کردین برای من با نوشتنش تو کامنتتون.

در مسیر دستیابی به رویاهاتون براتون آرزوی بهترین هارو دارم. رسیدن به هر چیزی که خواسته ی قلبیِ خودتونه و درخواستش فرستادید برای خدا جان.

تحسینتون میکنم برای:

پیدا کردن کار مورد علاقه تون

کنترل ذهن

شجاعتتون

صلح درون

توجه به زیبایی ها

اینکه تحسین کردن معاون و اداره رو

این جمله خیلی قشنگه:

باید توکلت خدا باشه…این یک راه نیست تنها راهشه

اگه مسیرت درست باشه…آرامش بدرقه راهشه

سلام نجمه ی نازنینم.

سلام از بهشتِ من، خونه مون، به تو، هر کجای این جهان که هستی که یه گوشه ی دیگه از بهشتِ زمینیِ خدا هست.

به شدت تحسینت میکنم که نوشتی.

خیلی شجاعت میخواد بیرون ریختنِ ضعف های درون پیشِ بقیه…

تو این سایت

که استاد میخونه

مریم جون میخونه

بچه ها میخونن…

با ستاره هایی که کنار اسممونه و آدما شاید فکر کنن صاحبِ ستاره ها چقدر خفن و فرکانس بالا هستن که تایید شده هستن و لابد خطا ندارن…

کارِ بزرگی کردی…

منم مثلِ تو خیلی ضربه ها خوردم از:

کمال گرایی ام.

از شتاب.

از واکنشگرا بودنم.

از هیجان کنترل نشده ام.

از زبونم، که گاها باعثِ شرمندگی ام شده.

از جواب های رُکم که دل شکونده گاهی، در صورتیکه خودمم متوجه نبودم دارم چاقو میزنم به قلب آدما، با این توجیه که حمله کن تا کسی بهت حمله نکن، پاره کن تا کسی بهت نزدیک نشه، اذیتت نکنه، بهت آسیب نزنه…

اما چند سالی هست که کم کم دیگه فاصله گرفتم از حمله کردن با زبونم …

از طریق شنیدن منظم اگاهی ها و اموزشهای استاد در فایلهای ارزشمند هدیه، کم کم شیر فهم شدم که سمانه تو انسانی

با مجموعه صفات انسانی

حتما که صفات خوب و بد رو قاطی داری…

انقدر سخت نگیر

سختش نکن

تا دیدی داره سخت میشه تو ذهنت و باز شلوغ کاری میکنه کمال گرایی (به قول دوستم آقا کمال)، نجواهای ذهنی، منم منم ها و غرور کاذبت، فیتیله شو بکش پایین…

با چی؟

با کنترل ذهن

چطوری؟

میگم هر چی پیش میاد خیره، به نفعِ منه.

الخیر فی ماوقع

میدوم میرم سراغِ دفترم، سپاس گزاری مینویسم…

تحسین مینویسم.

توجه میکنم به زیبایی ها و نعمتهای بی شمارم.

میام این سایت توحیدی و ارزشمند.

همین الان، دقیقا همین الان نجواها دارن تولید مزاحمت میکنن سَرِ یه مسئله ای…

دارم به کمک خدا، عبور میکنم ازشون…

اگه هدایت خدا نباشه من هیچی نیستم، هیچی ندارم، خالیِ خالی هستم، پُر میشم از اشتباه…

اما چیزی که سِپَرِ دفاعی منه در برابر کمال گرایی، هیجانی بودن، واکنش گرا بودن:

به یاد آوردن خداست، قدرتشه، امید و اعتماد بهشه، که فقط اون میتونه نجاتم بده از زندانِ درونم، اون هدایتم میکنه…

بارها و بارها برام قایق نجات فرستاده تو اقیانوسِ طوفانیِ درونم…

و چه آرامشی بهم هدیه داده با هدایت هاش…

رمزش چیه؟

میگم خسته شدم…

من قفلم، من تعطیل…

من نمیدونم، شما میدونی.

خودت هدایتم کن …

من تسلیمم…

الان درک کردم وقتی هیجان زده میشم (چه مثبت چه منفی) یعنی وقتی خبر خوب یا بد میشنوم، خیلی خوشحالم، خیلی استرس دارم و … منظورم اینه در معرضِ هیجان شدیدی قرار میگیرم که بروز احساسی داره درونم، رو میارم به یه الگوی تکرار شونده، یه مکانیزمِ دفاعی …

رو میارم به خوردن

هر چی دم دستم باشه

بی فیلتر و کنترل…

خوشحالم که تا اینجاش رو الان بهم گفت خدا…

ادامه شو هم بهم میگه خودش…

خودش در کسری از ثانیه الهام های مورد نیازم رو بهم میگه…

دقیقا موقع شروع نوشتن کامنت برای شما تو یه لحظه ی هیجانی بودم که نزدیک بود دُم به تله بدم…

خودش هدایتم کرد، آورد سراغِ کامنت شما که بخونم و ببینم فقط من این مسائل رو ندارم، خیلی ها مثل من هستن، ایرادی نداره سمانه…

بذار یه نقل قول کنم از فحوای صحبت های استاد برات، که امروز شنیدم:

مخاطب این قسمت خودم و خودت و هر کسی هست که تو این مدار هست و میخواد بهبود بده خودشو…

من انسانم، با ویژگی ها و صفات انسانی، خودمو میپذیرم، خودمو سرکوب نمیکنم، ولی خودمو کنترل می کنم.

دسته بندی عزت نفس رو داشتم گوش میدادم، 10 تاست، یکی از همین گروه بود.

چقدر فایلهای استاد خفنه، دست میذاره درست روی شناختِ بهتر آدم توسطِ خودش…

استاد جان خیر ببینی در دنیا و آخرت.

نجمه جانم، از لابه لای خط های کامنتت قشنگ بوی کمال گرایی رو حس کردم که هزار بار اومده که نذاره بنویسی، که سرپوش بذاری، که نقاب بزنی همچنان و نذاره با خودت روبه رو شی، نذاره اینجا بنویسی تا خلعِ سلاح شه…

اما تو با شجاعت اولین قدم رو برداشتی

خلعِ سلاحش کردی…

به قول یکی از بچه ها که برای خود من نوشت، آفرین دختر شجاع.

اولین قدم که رویارویی بود رو برداشتی…

در ادامه خدا میگه چیکار کنی، چیکار کنیم همه مون.

مهمه اولش که قدم اول رو ما برداریم.

بزنیم تو دهن کمال گرایی و بدون توجه بهش بگیم وضعیت کنونی مون رو…

اینجا دیگه قرار نیست نقاب بزنم و یه سمانه ی گوگولی مگولی بدون خطا، موفق، همه چی تموم رو در معرضِ نمایش بذارم…

اینجا خودمم

محاسن و معایبم با هم بالا میان.

قرار نیست زیر فرش قایمشون کنم، چون خجالت میکشم از بقیه که چطوری فکر میکنن در موردم..‌.

شاید آدما کمتر از یه ثانیه به ما فکر کنن و عبور کنن ازمون…

حالا خودمون چیکار میکنیم؟

ساعت ها، روزها، سال ها، گاهی یه عمر میمونیم روی حرف مردم، روی اینکه چی فکر میکنن در مورد من، و عمرم رو الکی تموم میکنم…

نکن دختر خوب

نکن با خودت اینکارو سمانه…

برو دنبال پیدا کردن سبک شخصی خودت…

نجمه جان با همه ی این گفتگوهای درونی که کردم و اینجا نوشتمشون

از خودم راضی هستم

چون دارم کار میکنم

نوسان دارم

اما خدا هدایتم میکنه دوباره و چند باره تو مسیر…

نجمه جان بهت افتخار میکنم.

بهت می بالم.

ماچ به رویِ همچون ماه و شجاعت.

باریکلا دختر.

باریکلا که نترسیدی از کمال گرایی ت.

باریکلا صاف و محکم ایستادی جلوش، سرتو بالا گرفتی و چشم تو چشم شدی باهاش…

حالا اونه که بهت احترام میذاره…

یه چیزی رو از بچه های خفن سایت که مدارشون بالاتره یاد گرفتم با خوندن کامنت هاشون:

اینکه هیچ تلاشی نکردن مخفی کنن ضعف هاشونو، ضعف هاشونم شجاعانه نوشتن، و به من، سمانه، نشون دادن که برای این مدارشون داره بالاتر میره که روراستن با خودشون، دقیقا عین استاد که خیلی شفافه با خودش، خودشو خوب میشناسه و بلده، چیزی رو پنهان نمیکنه، نقاب نمیزنه، همیشه رو بازی میکنه، خودشو نشون میده، صاف، بی کلک…

همینه که حرف استاد، بچه های فرکانس بالا یا حتی خودِ ما گاهی، به دلِ بقیه میشینه و به قلبها نفوذ میکنه.

چون اون لحظه نقابمون افتاده.

روحمون سبک و صادق داره صحبت میکنه.

حرفها از قلبمون میاد نه ذهنمون…

دَمِ استاد و مریم جونم و همه ی بچه های خفن سایت گرم که بی نقاب مینویسن.

از نوشتنِ قوت ها و ضعفشون هراسی ندارن.

خجالت نمیکشن.

صاف و روراست مینویسن

فارغ از قضاوت دیگران…

حالا دیدی چقدر کار بزرگی کردی که نوشتی…

حس میکنی مدارت جابه جا شده…

نوشِ جونت هر چقدر که بالا بری و رشد کنی و بهبود بدی خودتو نجمه جانم.

حالم خیلی خوبه الان، چون از یه هیجان و بروزِ الگوی کاذب غذا خوردن عبور کردم الان، الهی شکر.

بفرما چایِ داغ…

بفرما به شنیدن آیه ی 35 سوره ی نور قشنگم که هدیه سعیده جانم هست به من.

بفرما انجام دادن کار هنری مورد علاقه ام، اوریگامی.

سمانه بهت افتخار میکنم برای کنترل ذهنت

از دیروز یه طور دیگه بهت افتخار میکنم

چون با خودت مهربونتر بودی

به خودت محبت کردی

قربون صدقه خودت رفتی، همونطور که قربون صدقه ی بقیه میری

خودتو تحسین کردی و افتخار کردی به خودت، همونطور که دیگران رو تحسین میکنی و افتخار میکنی بهشون…

ستاره های کنار اسم مون که گاهی بالا میرن گاهی پایین میان گاهی روی 5 تا فیکس می مونن یعنی ما هستیم، یعنی داریم کار میکنیم روی خودمون، همین، و این کار کردن روی خود هست که ارزشمنده، تعداد ستاره ها نشونه ای هست که ببینم و یادم بیاد آیا دارم روی خودم کار میکنم یا فاصله گرفتم از مسیر رشد و بهبود.

ستاره هام یه محک برای منه که بپرسم داری روی خودت کار میکنی یا نه، کُند شدی یا روندت خوبه؟

الهی شکر که دارَمِت تو زندگیم خدای مهربون و هدایتگرم.