آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 2 - صفحه 22

به نام خداوند بخشنده مهربان

سفرنامه روز سی و پنجم – ارامش در پرتو اگاهی 2

امشب ما یه مهمونی شام دعوت بودیم و وقتی دقت کردم تنها فردی که در تمام لحظات شاد بود و داشت لذت میبرد نوه خالم بود. کم سن ترین عضو این مهمونی. حتی وقتی کسی هم باهاش بازی نمیکرد خودش با بادکنکش مشغول بود و بالا و پایین میپرید و حسابی خوش میگذروند. هر وقت که به بچه ها دقت میکنم میبینم که هماهنگ ترین و متصل ترین افرادی هستند که میبینم. واقعا در لحظه زندگی میکنند اصلا نگران ایندشون نیستن و بخاطر گذشته هم غصه نمیخورن. حتی وقتی بخاطر یه اتفاق ناراحت میشن و گریه میکنن با یه شکلات همه چیو فراموش میکنند و دوباره شاد میشن و میخندن و بازی میکنند. ولی ما چی؟؟؟ همش یا درگیر گذشتمون هستیم در حال افسوس خوردن و اه کشیدن و سرزنش کردن و قضاوت کردن یا تو هول و اضطراب اینده ایم و بخاطر روزهایی که هنوز خبری ازشون نداریم هزارتا فکر و خیال و استرس و نگرانی داریم. اصلا از لحظه حال لذت نمیبریم. یا گیر کردیم تو گذشتمون یا میترسیم از ایندمون. داریم غذا میخوریم ولی به بدهی ها فکر میکنیم. داریم فایل گوش میدیم ولی به دعوا و بحث دیروز فکر میکنیم و حرص میخوریم. داریم ورزش میکنیم ولی تو فکر مریضی و داروهامون هستیم. به ظاهر داریم یه کارایی انجام میدیم ولی در باطن از اون لحظه و اون فعالیت هیچ لذتی نمیبریم چون ذهن شیطانیمون داره به چرت و پرت و مشکلات و گرفتاری ها و ترس ها فکر میکنه و حسابی برای خودش جولان میده و مارو غرق میکنه تو سیاهی و اجازه نمیده که در اون لحظه حتی اگر داریم یه غذای خوشمزه و فوق العاده میخوریم ازش لذت ببریم و سپاسگزار باشیم. افسوس که همه این زیبایی هارو از دست میدیم چون یاد نگرفتیم در لحظه زندگی کنیم. تو تابستون از گرمای هوا ناله میکنیم و تو زمستون از سرما و یخبندون. تو مهمونی از شلوغی شکایت میکنیم و تو خونه از تنهایی و بی حوصلگی. کلا از بچگی یاد نگرفتیم که تو هر لحظه تمرکزمون رو بگذاریم روی زیبایی ها و نکات مثبت و خوشی ها بلکه یاد گرفتیم فقط سیاهی و بدی و ناخواسته ها رو ببینیم و غر بزنیم.

دیروز یک جمله بسیار زیبا از استاد در قسمت اول دوره راهنمای عملی شنیدم: “فاصله بین تو و خواسته هات با احساس خوب و لذت بردن و عشق و حال کردن و خوشحال و شاد بودن پر میشه نه با احساس ترس و نگرانی و ناراحتی و کمبود”

خیلی وقتا فکر میکنم که حتی قانونم هنوز درست حسابی نفهمیدم که انقدر راحت به ذهنم اجازه میده به موضوعات منفی و ناخواسته توجه کنه و حال منو بد کنه. خوبه که یه وقتایی ادم یه دونه محکم در گوش خودش بزنه تا بیدار بشه و بفهمه که نباید تنبل بازی دربیاره. اگر اومده سر کلاس نشسته وقت و انرژی گذاشته و درس رو یاد گرفته پس باید موقع امتحاناتم هوشیار باشه و درست جواب پس بده. وگرنه همه اون تلاش ها به باد میره و ارزنی ب دردش نمیخوره. اگر درس یاد گرفته و فهمیده باید چجوری زندگیشو خلق کنه پس باید تو همین فرصتی که برای زندگی کردن داره ازش استفاده کنه وگرنه وقتی از این دنیا رفت دیگه به هیچ کارش نمیاد و کار از کار گذشته.

واقعا که چقدر فراموشکاریم ما. یعنی این ذهن ساخته شده فقط برای اینکه اموخته هاشو فراموش کنه و برگرده به روال شیطانی و نادانی قبلی. و تنها راه جلوگیری از این اتفاقم تکراره. انقدر برای خودم تکرااااااااااار میکنم که اینا بشه ملکه ذهنم. خدایا مارو یاری بده در عملی کردن به این اموخته ها. الهی امین