آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 2 - صفحه 46

به نام خداوند هدایتگرم به سمت زیباییها و خواسته هایم بصورت کاملا طبیعی و بدیهی🌱

روز ۳۵ ام🌱

و ما زمینی شدیم …. و ذهن ما و ورودیهای ذهن ما و محدودیت هایی که برایمان گذاشته شد ما را از روح متعالی و لایتناهی مان دور و دورتر کرد و ما غم را پذیرفتیم ناراحتی باور به کمبود فراوانی شانس و…‌..را باور کردیم و فراموش کردیم روح ما سرشار از آگاهی آرامش شادی ثروت سلامتی خوشبختی و تمام ویژگیهای خداگونست فراموش کردیم که ما تیکه ای از خداوندیم در واقع خود خداییم با یه عااالمه ویژگی های فطری خداگونه….و این اتفاق وقتی میفته که ما فاصله ی فرکانسی روح و ذهنمون رو کم کنیم و در واقع روح و ذهنمون رو بر هم منطبق کنیم و به احساس خوب برسیم زیرا احساس خوب=اتفاقات خوب🌱

دیدی که هر اتفاق خوب تنها نتیجه ی قلبی پاک بوده است…؟ و خواهد بود… و قلبت را پاک کردی و ساده تر شدی و سادگی یعنی رهایی…

و همین است که هنوز اینجایی و هنوز مشتاقی و هنوز میشنوی صدای خودِ ابدیت را که از درونی ترین لایه های وجودت با تو حرف میزند…من جانم و آگاهی تو جسمی و ذهن…و من اصلِ تو ام خودِ متعالیِ تو…خودِ لایتناهیِ تو…توِ بی نهایت..توِ مقدس…وقتی فراموشم میکنی و فراموش میکنی که این زندگی تنها یک تجربه ی کوچک در ابدیتِ توست سقوط میکنی..و همین است که جامعه ی بشری همه ی بشرِ امروز در سراشیبیِ سقوط است و همین است که ارزش های امروز همه بی ارزشیست…

و تو تنها وقتی نجات می یابی که مرا دوباره پیدا کنی … خودِ لایتناهی ات را… اصلت را… و همین است که تو هرچند موفق هنوز در درون به دنبال چیزی میگردی…هنوز به آرامش نمیرسی…هنوز یک چیزی کم داری… و آن “قداستِ تو” “ابدیتِ تو” “اصلِ توست”

بیا این دیدگاه را گرامی بداریم…این دم را که برای همه پیش نمی آید و چه میشد اگر پیش می آمد…بیا بیشتر آشنا شویم..حکایت من و تو که حکایت جان است و جسم … و من که از ازل بوده ام اینبار در تو تجلی یافته ام … خیلی پیش از تولد… پیش از جنین…پیش از تصمیم…

و تو از من زاده شدی…از سکوت…از ابدیت…از قداست…

من آگاهیم تو جسم بودی و ذهن…تا اینکه آمدی جنین..نوزاد….و آگاه بودی و ساده…

جز شادی و رهایی نمیشناختی و لحظه ها را یکی یکی زندگی میکردی…سکوت بودی و در گفتگویی آرام با من…

تا نفس پیدا شد تا مشغولت کند..تا در شلوغیه اندیشه ات صدایی از من نشنوی..

نفس خشم را به تو آموخت..کینه را..حسد را…اندوه را…قالب را تا گفتگوهای درونیِ تورا ذهنِ تورا…آشفته کرد…

و ناپاکی ها که از طبیعت نبودند از خدا نبودند…و جسم تو آنهارا نمیشناخت به این آشفتگی دامن زدند

تصاویر آلوده…افکار آلوده…صداهای آلوده…گفتار آلوده و غذاهای آلوده جسم و ذهنِ تورا پریشان کردند و قیل و قالِ نفس را بیشتر و بیشتر…تا سکوت را از تو گرفتند و سکوت زبانِ گفتگوی من بود با تو…

و من آرام آرام فراموش شدم و تو حتی فراموش کردی که لایتناهی هستی…مقدسی..ابدی هستی..

و “زمینی شدی….”!!

و سقوط کردی…

دست و پا زدن های بی نتیجه…روابط آزرده..تحقیرها..خشم ها…کینه ها‌..حسادت ها…پریشانی ها…بیشترخواهی ها…فرافکنی ها…و مشکلاتی که به آنها عادت کرده بودی و فکر میکردی زندگی همین است..برای همه تلخ است..برای همه همین است…

زمین..و زندگیِ زمینی و غافل بودی که آرامش و سعادت چنان به تو نزدیک است که در توست…در ذره ذره ی تو..

من..و من آنقدررر فراموش شدم که حتی نمیپذیری که زمانی بوده ام…

چنان که آمدند و گفتی و گوش نکردی..اما چه باک…حالا سکوت کرده ای که بشنوی..و مرا تجربه کنی…و سعادت را…و این بی شک بزرگترین اتفاقِ زندگیِ توست..

همان که همیشه در انتظارش بوده ای…همه ی آنچه تو را به سمتِ سعادت میرساند بازگشتِ تو به اصل خویش است…

بازگشت به من…

توِ لایتناهی‌..

خودِ مقدسِ تو…

و تو تنها در سکوت و آرامش است که میتوانی به من بازگردی…

وقتی نفس را و گفتگوهای درونیت را آرام میکنی…

هرگاه با مشکلی مواجه میشوی به من بازگرد…

به درون…

و بخاطر بیاور که تو موجودی الهی هستی…

و همه ی این زندگی تنها یه تجربه ی کوچک فیزیکیست

زندگی ابدی و مقدس تو تجربه ای که بارها و بارها تکرار میشود…

و بخاطر داشته باش که تو لایتناهی هستی و تو لایتناهی هستی…

تو ماندگاری و پایدار….