آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 8 - صفحه 11

💎به نام خدایی که نزدیک ترین است💎

یادمه پارسال تصمیم گرفته بودم رو روابطم کار کنم🤔

به شدت اذیت میشدم ازینکه نمیتونستم ارتباط های درستی برقرار کنم ، اعتماد به نفسم ضغیف بود و…

همه ی اینا هم برگرفته از باور های درب و داغونی بود که شنیده بودم ، انقد که شنیده بودم که اگه از کسی تعریف کنم یعنی دارم چابلوسی میکنم ، اصلا دوس نداشتم از کسی تعریف کنم ، تو ذهنم اینجوری تعریف شده بود که اگه از کسی تعریف کنم و ارزشمند بودنشو بهش بگم ، ارزش خودمو پایین آوردم از این اراجیف.

همه ی اینا باعث شده بود من نتونم اصلا ارتباط برقرار کنم و خلاصه که اذیت میشدم به خاطر این ضعف.

و یه شب یادمه تو لپ تاپم این موضوع رو نوشتم و از همون شب به خودم تعهد دادم که روی این ضعفم تمرکز بزارم و بهبود ببخشم بهش (فایل تمرکز لیزری روی پاشنه آشیل رو دیدم و همچین تصمیمی گرفتم).

اولین چیزی که به ذهنم رسید انجام بدم ، تحسین افراد بود ، بعضیارو تو ذهنم تحسین میکردم ، بعضی هارو به زبون میاوردم با اینکه باهاشون حرف نمیزدم ، یعنی مثلا یه غریبه رو تو خیابون میدیدم و ویژگی های مثبتشو تحسین میکردم.

خلاصه آقا من تو یه برهه ای از زمان هدایت شدم به جایی که همه ی افراد اونجا افراد نظامی بودن و بر اساس باور هایی هم که من داشتم ، پس ذهنم این بود که اینا همشون نظامی هستن همه بداخلاق و تند رفتارن و الان که تو ساعت کاریشون هم هستن دیگه اصلا هیچی دیگه.

خب حالا میگم چه اتفاقاتی افتاد.

روز اول رفتیم رفتار خشک و تندی ازشون دیدیمو دوستم زیر لب داشت غر میزد که چرا انقد اینا بدرفتارن.

من سعی میکردم احساسمو خوب کنم و گفتم بیخیال ، این داره وظیفه شو انجام میده ، شغلش اینجوریه دیگه.

و تو دلم سعی میکردم تحسینش کنم که انقد وظیفه شناسه و واقعا هم سختم بود یه جورایی‌.

آقا یکم گذشت و این آدمی که انقد خشک و بی اعصاب بود خودش اومد پیشم و گفت اهل کجایی ؟

خلاصه که شروع به صحبت کردیمو و دیدم بابا این اصلا آدم خوب و باحالیه ، و منم سعی میکردم نکات مثبتشو بهش بگم و خلاصه که اونشب من اینو هم تو لپتاپم یادداشت کردم و گفتم میرم با آدم های دیگه ای از همکارای اونا هم حرف میزنم و این مقاومتمو از بین میبرم.

از فرداش که رفتم با همه با روی خوش رفتار میکردم ، از همه بابت کارایی که میکردن ، تشکر میکردم و حس خوبی بهشون میدادم و البته که چرت و پرت هم نمیگفتم ، واقعا ویژگی مثبتشونو بهشون میگفتم.

یه جوری شده بود میرفتم اونجا تا منو میدیدن خودشون یهو لبخند میزدن و میگفتن چه عجب بالاخره اومدی 😉

خیلی از درخواست هایی که ازشون داشتم رو قبول میکردن در حالی که بقیه اگه همون درخواستو داشتن رد میکردن 🤔

خیلی از ترس هام اونجا ریخته شد ، به غیر از اون افراد نظامی ، با کسایی دیگه ای اونجا ارتباط برقرار کردم که کلی نشونه بود برام تو حرفاشون و از همون حرفای اونا ایده گرفتم و عملی کردم و نتیجه های خوب گرفتم.

حالم هم واقعا خوب بود اونروزا ، حس خوبی داشتم از اینکه به یکی از بزرگترین نقاط ضعفم حمله کردم و نتیجه خوب هم گرفتم.

یادمه آخرین روزی که ازونجا داشتم میومدم بیرون ، اون افسری که درو برام باز کرد و خیلی هم آدم خوش رفتاری (با من) بود ، توی چشماش نگاه کردم و بهش گفتم :«ممنونم از شما که درو برام باز کردین و ممنونم ازتون که انقد خوش اخلاق هستین».

کلی ذوق کرد و منم از ذوق اون خوشحال تر شدم و با خوشرویی گفت خواهش میکنم کاری نکردم.

☘️🍃☘️🍃☘️🍃☘️🍃☘️🍃☘️🍃☘️🍃☘️

بعد ازون دیگه خیلی اعتماد به نفسم بیشتر شد و خیلی راحت تر تونستم حس خوب منتقل کنم به افراد ، خیلی بهتر تونستم زیبایی های افرادو ببینم ، خیلی بهتر تونستم قدردان زحمات دیگران باشم ، خیلی راحت تر تونستم به افراد حس مهم بودن بدم و نتیجه ی این عملکرد ، منو به انجام دوباره و ادامه ی این روند وادار میکرد.

اصلا بابا انگار بعد این تحسین و یه جورایی عشق ورزیدن و حس خوب دادن به آدما اصلا با من یه جور دیگه رفتار میکنن.

وقتی عشق می ورزم ، درونم یه حس خوبی ایجاد میشه ، انگار عشق تو وجودم جاری میشه.

گاهی وقتا از لب پنجره ماشین های گرون قیمت و خونه های گرون قیمت رو میبینم و تحسین میکنم ، روابط قشنگ رو میبینم و تحسین میکنم ، هر چی که خوبه رو میبینم و تحسین میکنم و به جهان عشق می پراکنم ، و به طور عجیبی حالم خوب میشه ، عشق تو وجودم جاری میشه ، قلبم باز میشه ، چشام پر اشک میشه ، جهانو یه جور دیگه میبینم ، انگار کارتونی میشه همه چی 😉

🍃☘️🍃☘️🍃☘️🍃☘️🍃☘️🍃☘️🍃☘️🍃

از خدا میخوام عشق رو تو وجود هممون جاری کنه.

از خدا میخوام کمکمون کنه تا راحت تر بتونیم ببخشیم.

از خدا میخوام کمکمون کنه تا فقط روی خودش حساب کنیم.