مصاحبه با استاد | فرهنگ ناب «لا اِکْراهَ فِی الدّین» - صفحه 39

سلام و درود فراوان به استاد عزیزم و مریم جان عزیز و تمامی دوستان گرامی .

استاد عزیز تو این فایل در مورد الهامات و اجبار نبودن دین و مسئول نبودنمون در برابر دیگران صحبت کردن.گ به خصوص فرزندانمون .

الهامات رو وقتی دریافت می‌کنیم و زمانی به ندای درونیمون توجه می‌کنیم که آروم باشیم و آگاهانه در لحظه از خداوند درخواست کمک داشته باشیم اینجور وقتا وقتی صدایی می‌شنویم یا یه چیزی رو حس می‌کنیم بهش توجه می‌کنیم ولی وقتایی که به هر دلیلی تو احساس بد هستیم و در حالتهایی مثل غم و ناراحتی و اضطراب و ناامیدی به سر می‌بریم هر چقدرم این صدا به گوشمون برسه نسبت بهش بی‌توجه هستیم.

وقتایی که حالمون خوبه و اعتماد و ایمانمون به جهان بیشتره یشتر به این الهامات بیشتر توجه می‌کنیم و کمتر مقاومت می‌کنیم .این صداها همیشه هستن منتها بستگی به میزان ایمان من میشه بهش توجه کرد یا بی‌توجه ازش گذشت.

وقتی که ‌میخوام ازش بی‌توجه بگذرم به نظرم اون‌ها رو یه جور نجوا و صدایی از سمت شیطان می‌بینم ، با وجود اینکه حس می‌کنم داره درست میگه اما اعتنایی بهش نمی‌کنم و مشغول کار خودم میشم . یه ذره که زمان بهش می‌خوره می‌فهمم که چ اشتباهی کردم. به خودم میگم به خدا تو ذهنم اومد که فلان کارو انجام بدم اما گفتم ولش کن دقیقاً خودمون متوجه میشیم که اشتباه کردیم.

در طول روز بارها و بارها می‌شود به این الهامات توجه کرد و با اطمینان خاطر بیشتری میشود به امورات زندگی رسید اما امان از این نجواها که بهمون حمله ور میشن و شک و تردید تو دلمون را میندازن .

برای اینکه بتونیم درست پیش بریم باید تمرین کنیم و آگاهانه وقت برای دریافت الهامات بزاریم می‌تونیم هر بار با توجه کردن بهش ، تجربه کنیم که به چ میزان می‌تونه درست باشه یا نباشه که اکثر مواقع جنس احساس ما بیانگر درستی یا نادرستی عملکردمون میشه.

در قرآن اومده هیچ اجباری در دین نیست در حالی که دقیقاً ما برعکسشو باور داشتیم که اتفاقاً خیلی بر قبول و پذیرش دین اجباری هست. فک میکردیم ما وظیفه داریم چ دلمون بخواد چ دلمون نخواد باید از دینمون تبعیت کنیم. به خاطر همین اکثرن مسیرمونو گم کردیم. چون استدلالمون بر این بود که ما مهم نیستیم. احساسات و عواطف ما مهم نیستن . عقل و منطق ما هم دخلی تو این موضوع نداره . گفته شده و ما باید بی چون و چرا بپذیریمش. و اینکه من گارد داشته باشم یا در مورد موضوعاتی مقاومت داشته باشم اصلاً مهم نیست اینکه من در انجام خیلی از کارهای دینیمون احساس خوبی نداشته باشم باز مهم نیست.

اتفاقاً می‌گفتن کسانی که به اجبار و برخلاف میلشون کاری انجام بدن اجر و ثواب بیشتری می‌برن. به قول خودشون چون این دست افراد با شیطون مبارزه کردن و این مسیرو انتخاب کردن بیشتر مورد رضایت خداوند هستن.

دقیقاً پذیرش دینمون به این معنا بود که فقط گوش بدیم و سکوت کنیم و بعد اطاعت کنیم .

به علت عدم آگاهی و عدم شناختمون به قوانین و خدای بزرگمون یه جور بازیچه دست این و اون بودیم و دیگران به هر حالتی که می‌خواستن ما رو می‌چرخوندن .

خیلیامون شاکی بودیم از این جریان و خیلیامون خوشحال و سرمست می‌پذیرفتیم و خیلیامون مثل من ، حالت خنثی داشتیم مثل کسی که دنبال یه چیزیه اما خیلی سردرگمه نمی‌دونه چ کاری درسته و چ کاری غلط.

اینکه احساسات ما واقعیت رو نشون میدن خیلی بهم کمک کرد دست از انجام کارهایی که به خاطر ترس و نگرانی انجامشون می‌دادم بردارم . به خودم قول بدم که هر کاری رو که می‌تونم با عشق انجام بدم و با انجام دادنش حالم خوب میشه همون کار می‌تونه کار درستی باشه . بنابراین به احساساتم بیشتر توجه کردم و سعی کردم برای انجام هر کاری کمی با عقل خودم بسنجمش . و انقدر تاکید روی این موضوع نداشته باشم که خیلیا فلان کارو انجام میدن پس یعنی انجام تعداد زیادی از آدمها دلیل و صحت درستی اون کارو نشون بده. خیلی جاها می‌تونه نباشه یه جاهایی هم می‌تونه باشه اما اکثراً جایی که اکثریت یه چیزی رو می‌پذیرن و به یه چیزی گرایش میارن به نظر نمیاد مسیرشون درست باشه. تجربه اینو نشون داده . دلم نمی‌خواست اینم به عنوان یه جمله کلیشه‌ای بگم دوست داشتم خودم تجربش کرده باشم و بعد در موردش حرفی زده باشم . می‌بینم تو اجتماع کارهایی که اکثراً در موردش فکر می‌کنن و باورش دارن چقدر می‌تونه ما رو از مسیر دور کنه بنابراین سعی می‌کنم از این دست آدمها دوری کنم و دنبال کند و کاوه مسیر درست خودم باشم. یادم میاد اوایلی که با استادعزیز آشنا شده بودم بی‌نهایت نسبت بهش تعصب داشتم به خاطر آگاهی‌های جدید و نابی که ازش دریافت می‌کردم و ایشونو به عنوان راهنما و الگوی خودم انتخاب کرده بودم اصلاً دوست نداشتم کسی در موردش انتقادی کنه بنابراین اگه از کسی ، چیزی می‌شنیدم به شدت ناراحت می‌شدم و جبهه می‌گرفتم و سینه سپر می‌کردم ،می‌گفتم در مورد استادم اینجور حرف نزنید.

کم کم از خود استاد یاد گرفتم که اجازه بدم دیگران هرچی که میخوان بگن ، بگن .چون من دیگه کسی نیستم که به قضاوت کسی اهمیت بدم. اصلاً برام مهم نباشه که دیگران راجع به من یا مسیری که انتخاب کردم چ صحبتی می‌کنن.‌ اگه اجازه بدم ، گذر زمان درستی یا نادرستیه مسیر هر کسیو نشون میده.

به قول استاد عزیز این نتایج هستن که جای ما صحبت می‌کنن. قرار نیست خودمونو درگیر حرفهای پوچ و توخالی دیگران کنیم که بیخود و بی جهت احساسمون بد بشه و در فرکانس بد قرار بگیریم.

از وقتی که این تعصبات رو کنار گذاشتم حتی در مورد حرف‌هایی که راجع به خودم زده می‌شد تمرکزم بیشتر سمت تغییرات خودم رفت . سمت اینکه دنبال انجام مسئولیتهای خودم باشم .

وقتی با استاد عزیز باشی و دوره‌هاشونو درست کار کنی ناخودآگاه نگاهت از سمت دیگران برداشته میشه و بیشتر سمت مسئولیتهای خودت میره.

حتی نگرانی و دغدغه‌هایی که نسبت به فرزندانت داری از بین میره . متوجه میشی که زور زدن و تقلا زدن برای تغییر کسی و برای اینکه مسئولیت کسی رو به عهده بگیری فایده‌ای نداره.

تو فقط می‌تونی الگوی خوبی برای فرزندانت باشی . اون‌ها با نگاه کردن به الگوی مناسبی مثل تو یاد میگیرن که نسبت به مسئولیت‌هایی خودشون متعهد باشن و بی‌تفاوت نگذرن و به جای اینکه منتظر باشن شما جای اونها مسئولیتی رو بپذیرید خودشون مسئولیت تمام کارهاشونو می‌پذیرن.

استاد عزیز عرض کردن ما مسئول کسی نیستیم حتی فرزندانمون . خواستم بگم که گاهی اوقات این حس مسئولیت پذیریمون به خاطر ترس درست انجام ندادن وظیفه ی خودمون نیست، بلکه نگرانیمون به خاطر اینه که می‌ترسیم اونها مسیر درستی انتخاب نکنن و بیشتر زمین بخورن . از اونجایی که فکر می‌کنیم مسیر خودمون درسته می‌خوایم تحمیل کنیم که بچه‌هامونم شکل خودمون باشن .

هر چقدر بالغ‌تر و عاقل‌تر میشیم بیشتر متوجه میشیم که همین اجازه دادنها برای زمین خوردنشون بیشتر باعث رشد و ترقی اونها میشه .نباید در هر کاری دخالت کنیم و امر و نهی کنیم .

حق انتخاب خودشون بدیم حتی اگر به غلط .

این به این معنا نیستش که بچه‌هامونو رها کردیم اتفاقاً حواسمون بهشون هست و سعی می‌کنیم از دور مدیریت و حمایت کنیم ازشون .

هر چقدر آزادی بیشتری بهشون بدیم و بیشتر یاد بدیم که خودشون مسئول کارهای شخصی خودشون هستن بیشتر رشد می‌کنن.

هرجا نگران بودیم و هرجا ترسیدیم بهتره از خداوند درخواست کمک کنیم برای هدایت خودمون و بچه‌هامون .

اعتماد کردن به قوانین جهان و درست عمل کردن به قوانین جهان صددرصد ما رو با نتایج خوبی مواجه می‌کنه.

بهتره صبور باشیم و خارج از سهم و نقش خودمون کاری نکنیم هر جایی که خواستیم بیشتر از حد و مرز خودمون کاری برای کسی انجام بدیم به خودمون ایست بدیم و بگیم ما کاره‌ای نیستیم بهتره رهاش کنیم و به خدا بسپاریمش.

برای اثبات عملکرد درستمون باید به احساسمون رجوع کنیم اگر احساس خوبی داریم در آرامش به سر می‌بریم یعنی در مسیر درستی هستیم انشالله که همگی بتونیم با ایمان و توکل به خداوند بیشتر تمرکز روی خودمون بزاریم تا الگوی مناسبی برای دیگران باشیم.

ممنون از سپاس از استاد عزیزم که همیشه به خاطر آگاهی‌های نابی که در اختیار ما قرار میدن ما رو یه قدم برای رشد و پیشرفت بیشتر جلو می‌برن.

استاد جونم عاشقتم .

مرسی که هستی .

الهی که باشی همیشه.