مصاحبه با استاد | مفهوم «ایمان + عمل صالح» در مسیر هدف - صفحه 68 (به ترتیب امتیاز)

سلام به همگی

برداشت من از این فایل:

اگر خوشت نمیاد کسی باهات رفتار خاصی رو داشته باشه، رعایت اون رفتار باید یکی از اصول تو باشه.

و اول از همه باید خودت اون اصول رو رعایت کنی نسبت به دیگران.

من همش به خودم میگفتم، من از دیگران سوالات شخصی نمی‌پرسم، و خوشم نمیاد کسی ازم سوالات شخصی بپرسه. پس چرا گاها این اتفاق می‌افته؟!

دیشب توی خواب به ذهنم خطور کرد که: تو خودت آدم فضولی هستی!

دیدم راست میگه! هم من راست میگم هم اون صدا!

معمولا از دوستان و آشنایان سوالات شخصی نمی‌پرسم چون از یه زمانی به بعد دیدم دلم نمیخواد خیلی چیزها رو بدونم و ترجیح میدم اصلا ندونم چون ورودی منفیه و حسم رو خراب میکنه و فکرم رو مشغول.

پس معمولا سوال نمی‌پرسم.

ولی درباره ی اعضای خانوادم که با هم زندگی می‌کنیم فضول ام متاسفانه! و هی ناخودآگاه توی کارهای روزمره شون فضولی و اظهار نظر میکنم!

من باید این عادت بد ام رو درست کنم.

من این اصل اخلاقی احترام گذاشتن به فضای شخصی دیگران رو 50 50 دارم رعایت میکنم.

و نتایج ام هم 50 50 هست.

و مضر ترین نتیجه اش برای من درگیری فکری دیگران است و دور شدن از خودم.

و یک نکته ی کلیدی مهم تری که با نوشتن اومد سراغم، این هست که آیا من این اصول اخلاقی رو، درباره ی خودم رعایت میکنم؟!

اگر من مهم ترین آدم زندگی خودم هستم، آیا درباره ی خودم فضولم؟!

دیدم آره یجورایی این عادت در من نهادینه شده که فضولی خودم رو به دیگران میکنم!

البته شاید این یک بزرگنمایی باشه و تعبیر منطقی دیگه اش این هست که من در حرف زدن درباره ی خودم، صادق ام و هیچ ابایی ندارم، چیزی رو پنهان نمیکنم، حتی بعضی راز هایم رو، برون گرا هستم و این توانایی رو دارم که افکار و احساسات ام رو راحت و واضح میتونم بیان کنم. به خصوص در جواب به سوالات.

یعنی من چون جواب واقعی رو میگم، خوشم نمیاد ازم سوالات شخصی پرسیده بشه! (اینم جای بیل زدن داره)

ولی این روزا که همه اش پر از سوالم و دوست دارم توی فضای فکری خودم باشم، با این ویژگیِ خودم انگار به تضاد خوردم.

و یجورایی این توقع رو حس میکنم که انگار باید بگم دارم چیکار میکنم و ازم سوال میشه.

و فکر که کردم دیدم دوستام اصلا به اندازه ی من این ویژگی رو ندارند و اونقدری که اون ها درباره ی من میدونند من اصلا نمیدونم.

طولانی نشه، خلاصه در مسیر خودشناسی هستم و دارم خودم رو بررسی میکنم.

فهمیدم که یکسری چیزها رو هم دوست دارم برای خودم نگه دارم چون سابقا از به اشتراک گذاشتن شون پشیمون شدم.

یکسری چیزها اگر توی فضای شخصی ام بمونه ارزشش حفظ میشه.

و اصولا دوست دارم صادقانه زندگی کنم.

و حالا باید مرز درست رو پیدا کنم، مرز بین صداقت، و اینکه چه چیزی رو تا چه حد باید به اشتراک بگذارم.

و در حین ساختن فضای شخصی ام، خیلی خیلی بیشتر به فضای شخصی دیگران احترام بگذارم.

پس اگر اصول اخلاقی ام رو پیدا کردم، نه تنها در ارتباط با دیگران، بلکه درباره‌ی خودم هم حتما رعایت شون کنم.

چون هر طوری که من با خودم رفتار میکنم باهام رفتار خواهد شد.

و هرطور با دیگران رفتار کنم با من رفتار خواهد شد.