مصاحبه با استاد | تفاوت «تسلیم بودن دربرابر خداوند» با «تسلیم شدن دربرابر مسائل» - صفحه 33

سلام خدا میخوام بنویسم آره ذهن عزیزم میخوام بنویسم میگفتی ولش کن بابا تو ک چیزی نداری بزا بقیه ک حرکتای خفن زدن بنویسن( سعیده اگه فک کنی منظورم تویی سخت در اشتباهی :)))

ولی من میگم منم ب اندازه ظرف خودم حرکتای خفن زدم، دیدی استاد تواین فایل گفت تسلیم محض نداریم، باید کم کم رو خودمون کار کنیم، صفر و صدی نگاه نکنید ب قضیه تسلیم و توکل.

این شیطان میخواد منو ب ناسپاسی بکشونه، ولی من الان براش میگم، همین الان وسط فایل راهنمای عملی بودم دیدم دارم فقط گوشش میدم راضی نبودم از خودم، استپ کردم گفتم چی حالتو بد کرده؟ گفت تو چیزی برا نوشتن نداری منم اومدم بنویسم مثل همیشه ؛) باشه تو درست میگی ولی بشین گوش بده.

خدا تو همونی هستی ک من هیچ ایده ای نداشتم برا عمل جراحیم، هیچ کس پشتم نبود، ولی تو منو ب بهترین دکتر هدایت کردی، من فکر میکردم تو اتاق ریکاوری تنهام ولی تو پیشم بودی، دیدی تو تک تک روزای قبل عمل عکسو آزمایشا و همه و همه فقط تو بودی کنارم، همه اطرافیان مخالف ولی من کار خودمو کردم، هیچ ایده ای نداشتم فقط دلم میخواست انجامش بدم.

خدا تو همونی هستی ک دلمو قرص کردی از دانشگاه انصراف بدم، بازم هیشکی پشتم نبود، ولی من گفتم من نمی دونم قراره چیکار کنم فقط دلم نمیخواد برم پاهام نمیره، و همون ترم 1 بعد از امتحانات نرفتم، انتخاب رشته نکردم و وقتی زمانش گذشته بود و همه چی تمام شده بود ب خانواده ام اعلام کردم، تو تمام تصمیماتم تو قدرت شدی تو گلوم ک اگر صدامم بلرزه حرفمو بزنم.

خدا تو همونی هستی ک برام تو 19 سالگی کار شدی، یادته هیچ دختر فامیل نمیرفت سرکار، یادته سنت شکن فامیل شدم؟ اون موقعا همه ی آگهی ها میگفتن اصن دیپلم نمیخوایم، اون موقع ها همه میگفتن فقط بامدرک لیسانس استخدام میشی، ولی تو اول 3 ماه منو گذاشتی تو کتابفروشی گفتی یه کم ترسات بریزه یه کم قوی شو بعدش منو توی شرکت خیلی خوبی استخدام کردی، فقط کار خودت بود ک مهر منو ب دل خانم صالحی عزیز انداختی، منی ک صدامم میلرزید موقع حرف زدن چطور منو 2 سال و نیم اونجا قوی کردی رشد دادی ک با مدیرپروژه های ساختمانی با مدیرعاملا ب راحتی حرف میزدم، منی ک از مردا میترسیدم هههه، ای خدا چه جوری انقد منو شجاع کردی، من گنجیشک ضعیفه بودم یادته

خدا بعدش ازت خواستم تجربه کار تو کافه رو داشته باشم، اونم بقیه محدودیت هایی میزاشتن، بدون تجربه نمیشه، باید شب تایم هم بمونی ولی من نمیخواستم، بعد یه کافه خیلی خوب و صمیمی و کوچولو پر از گل و فضای چوبی اش بهم دادی، گفتی بیا تایم 8 تا 3 مثل کار اداری، همه چیم یاد بگیر، من عاشق قهوه زدن و ارتباط با مشتریا، و دیدن مشتریا از پشت کانتر بودم، از خندیدن پارتنرا لذت میبردم، از مادر و دختری ک اومده بودن صبحانه، از آقای دکتری ک ظهرا میومد، از بچه های پرستاری بیمارستان ک گروه گروه می اومدن و من از دیدن شون حرف زدناشون لذت میبردم، از پسرای باحالی ک میشتن با لپتاب شون کار میکردن، از آهنگای نت خالی پیانویی ک میزاشتم و بوی قهوه می پیچید لذت میبردم.

بعد 20 روز فهمیدم جای من اینجا نیست، من هیچی بلد نبودم، من نمیدونستم چطور باید قهوه بزنم اصن، من از پشت میز اداری وایستادم پشت میز کافه. کی بهم یاد داد؟ چطوری رفتم تو دلش و سربلند بیرون اومدم.

یادته رئیسم چه فرد محترمی بود، روز آخر بهم گفت چرا اینجایی، چرا از کار خوبت زدی بیرون، گفت برو دنبال رویاهات جای تو اینجا نیست، منم فقط گریه میکردم جلوش ک میگفتم نمیدونم نمیدونم چرا اینجام سردرگمم

دقیقا کمتر از یک ماه ک از کافه استعفا دادم، یک ماه بعدش کرکره ی مغازه خودمو میدادم بالا، یادمه کرکره ی کافه خیلی خیلی سنگین بود، باید از هرکسی ک رد میشد درخواست میکردم کمکم کنه، یه روزایی میگفتم خدایا من خجالت میکشم خودت کمکم کن، بعد قلق اش اومد دستم، ب راحتی بازش میکردم.

اهان مغازه داری، نه پولش معلوم بود، نه جنسش، نه بلد بودم اصن، یه دختربچه چطوری تنهایی میچرخونه اصن نیرو کمکی نداشتم، هفته ای 2 تومن جنس میخریدم، تنها میرفتم مولوی، بعدش گفتم این سخته خدا گفت خوب آنلاین سفارش بده از بندر، مغازه ام خالی بود همیشه جنسا کم ولی خیلی زود فروش میرفت، بچه ها عاشق مغازه من شده بودن، این مسئله هم ب راحتی حل شد، با دو ردیف از قفسه ها شروع کردم، حرفای بقیه مهم نبود، تو کارو کاسبی یادم دادی، این مسئله هم حل شد، هدایت های تو همیشه بوده همراهم.

این اواخر میخواستم برنامه نویسی یاد بگیرم، کد زدن. اوه اوه اوه، من متنفرم خدا چرا آخه باید یادش بگیرم، خب رفتم تو دلش، یادمه دانشگاه این درسو افتادم بعد اصن خاطره بد از کد زدن داشتم، ولی رفتم تو دلش، اصن نصب برنامه هاش، کد زدن، تو تک تک مسائل هدایت خدا گام ب گام بود، من فقط میشستم پای کامپوتر، پشتیبان آنلاینم تو بودی، یه موقع هایی اصن هنگ میکردم تا سوال تو دهنم بود سریع جوابش می اومد، بعد برو فتوشاپ،بعد پریمیر، و دیم نع اینارم دلم نمیخواد، چه عزت نفسی چه رشدی کردم، منی ک از آموزش دیدن میترسیدم. وقتی رفتم تو دلش دیدم هیچ کاری با هدایت خدا سخت نیست.

هدایت هات تو تک تک قسمت های زندگیم هست، من چرا فراموش میکنم، چرا فک میکنم تو منو یادت رفته، چرا صبر ندارم، وقتی میبینم یه مژه میره تو چشمم بعد میرم جلو آینه پیداش نمیکنم، میگم خدایا تو بهم بگو کجاست، یهو یه مژه کوچولو زیر پلکم پیداش میشه، منی ک توانایی پیدا کردن اون مژه ک داره چشمم رو اذیت میکنه هم ندارم، از کجا بدونم قدم بعدی زندگیم چیه؟ تو ک حتی مژه منم هدایت میکنی، اون مورچه، اون موریانه رو در دل خاک، اون پرنده رو تو آسمون، اون میلیارد موجودات تو اقیانوس ک روزی شونو میدی، چرا نگران روزیم باشم؟ چرا نگران باشم اصن؟

خدا تو را رها نکرده، ترک نکرده، فک کنم قراره ب زودی بپرم بغلش، دلم تنگ شده برا پریدن، برا استرس هاش، برا جایزه های شیرین بعدش. برا رشد ظرف وجودی.

میدونم منو الکی خلق نکردی، خودت گفتی ما شما رو بیهوده نیافریدیم، میدونم قراره کار مهمی انجام بدم، مرا توفیق ده تا عمل صالحم رو انجام بدم، عمل صالحی ک موجب رضای توست، رضای تو رضای منه، من رضایت از زندگی رو میخوام، من فقط پولو نمیخوام، من میخوام با ذوق و شوق اون کارو انجام بدم، تو خبیری، تو آگاهی، تو خودت گفتی ما از شما ب شما آگاه تریم، همون موقع ک نطفه بودی من آگاه بودم نسبت بهت. وظیفه تو هدایته.

من حتی نمی دونم چی برام خوبه، من قصد پشت خواسته مو میگم، و دستت رو باز میزارم، ب قول استاد بچه ها ذهن تون رو خالی کنید، قبول کنید ما از عهده ی یه سری کارا برنمی یایم، این بار سنگین رو از دوش تون بردارین، بشینید رو شونه های خدا، دست تونو بزارید تو دست خدا، دستتو نکش بگو نه من خودم بلدم، میخواد دستتو بگیره تو نمیزاری، بزا رو حالت پرواز خودکار، خلبان بلده میدونه تو هیچیم نمیدونی حتی از استعداد ذاتی ات خبر نداری.

تسلیم کسیه ک میگه آههههههه خدایا شکرت خودمو سپردم به تو دستاشو باز میکنه مثه استاد، میزاره باد بزنه ب صورتش، رهایه رهاست. تسلیم کسیه ک میپره، تسلیم کسیه ک احساس شادی و امید داره، امید ب روزهای بهتر، حالش خووووبه، همش لبخند رو لبشه، ورد زبونش خدایا شکرته از ته قلبش، یه نفس عمیق بکش بگو خدایا ششششکررررت برا همه چی برا همه چی

پی نوشت میگن چی میگن:/ همون :

جاتون خالی امروز با آهنگ های امیر رادان، انگیزشی هاش، رفتم دوچرخه سواری، آقااااااا خیلی خیلی خوب بود پیشنهاد من ب شما جلو آینه بزارید برا خودتون،سعیده خدا خیرت بده، از صب زود روزمو ساخت؛)) هندزفری در گوش با آهنگاش رکاب میزدم و دستام رو هواااا میرقصید و میچرخید، نظر هیچکسم مهم نبود، ماشینا از کنارم رد میشدن و میخندیدن، منم به همه شون لبخند میزدم ؛) بچه ها همه تونو دوست دارم، استادو دوست دارم، خانم شایسته جونم دوست دارم، مرسی از همه، بوس بای :)))

استادجون یه وقت نگید شاگردام دیوونه ان هااااا، کسیو نداریم باهاش احساسات مونو شریک شیم، هیشکی نمیفهمه حال منِ دیوانه را، دوستامون اینجان، دق میکنیم خب، آخییییش حالم خوب شد، خدایا شکرت ک اینجا هست.