مصاحبه با استاد | فرصت «لذت بردن از مسیر رشد» را از خودت نگیر

– گام هجدهم پروژه مهاجرت به مدار بالاتر –

به نام خدایِ حقیقتِ درون

وقتی شما عاشق یه کاری هستید، انجام مستمر اون کار زحمت نیست که، زجر نیست؛ عینِ لذت و عشقه!

داشتم این مورد رو در خودم بررسی می‌کردم.

من عاشق نوشتنم؛ اما هنوز که هنوزه وقتی میخوام بنویسم در این کار تعلل میکنم. نه اینکه اون رو زجر ببینم نه! اتفاقا وقتی شروع میکنم خیییییلی لذت میبرم و غرق میشم توش. اما شروعش برام سخته. داشتم فکر می‌کردم چرا!؟

و اینجاست که میرسیم به خودشناسی.

دیدم اهرم رنج و لذتِ این کار تو ذهن من درست نیست. من فکر نمی‌کنم ننوشتن خیییییلی بده و از ننوشتن زجر نمی‌کشم. اتفاقا فکر می‌کنم نوشتن سخته. اینکه اون ایده رو چجوری در قالب کلمه بیان کنی، سیر کلی داستان، آغاز پایان و …

مورد دوم اینکه من به شدددددددت کمالگرام. چند روز پیش یه مقاله میخوندم که میگفت شما تو لیست کارهای روزتون بنویسید : سهم نویسندگی امروز. و حتی اگر یک خط، بدون اغراق یک خط درمورد چیزی نوشتید، اون کار تیک میخوره. چون شما بالاخره انجامش دادید؛ هر طوری که بوده! من از خوب نبودن میترسم. باید یا عالی عالی بنویسم یا اگر عالی نیستم اصلا ننویسم؛ و حتی درمورد مقدار نوشتن. مثلا میخوام روزی سه چهار صفحه بنویسم. خب خیلی ممکنه که من نتونم هر روز مستمر سه چهار ساعت بنویسم. ولی مطمئنم که میتونم روزی یک ساعت مستمر بنویسم. ولی چون احساس می‌کنم کمه، میگم ولش کن و بیخیالش میشم.

و مورد سوم که گاهی به سراغم میاد، برمیگرده به عزت نفس درونی. یه ندای کمرنگی که میگه : اینهمه آدم اینهمه داستان های قشنگ و معرکه نوشتن. خیلی ام از تو بهتر بودن. چرا میخوای الکی خودتو خسته کنی!؟ هرچی ام که بنویسی بازم یه نفر بوده که قبل تو اون ایده رو بهتر نوشته. و این مورد با اینکه در من کمه، اما هست.

چقدر خوشحالم که بهش فکر کردم.

چقدر خدایا شکرتتتتتتتتت!

حالا دیگه میتونم آگاهانه تمرین کنم و آگاهانه این موارد رو در خودم بهبود ببخشم.

اتفاقا قبل از اینکه بیام این فایل رو گوش بدم میخواستم برم بنویسم و خب حالا با اشتیاق بیشتری میرم.

اصلا نگران نباشید که هنوز نمی‌دونید علاقه‌تون چیه؛ کم کم که برید توی مسیر مشخص میشه.

استاد حقیقتا هنوز که هنوزه من نمیفهمم یعنی چی که آدما میگن من نمیدونم به چی علاقه دارم!!!

همش با خودم فکر می‌کنم : مگه میشه!؟ باشه من نمیخوام بگم همه باید بدونن رسالتشون چیه ولی دیگه حدودِ نزدیکشو که میدونیم دیگه. حداقل حس میکنیم که چه کاریو دوست داریم. حتی اگر ندونیم اون کار چیه و از دور فقط یه چیزایی ازش شنیده باشیم. به نظر من اون کاری که فکر می‌کنیم یه کوچولو هم بهش علاقه داریم باید بریم تو دلش. چون دو حالت داره. یا میگیم عه چه باحال همونی بود که میخواستم و توش مصمم میشیم و ادامه میدیدم و بهبود میبخشیم خودمونو و به موفقیت میرسیم. یا میگیم عه این اصلا اون چیزی نبود که من فکر میکردم و حالا میبینم که دوستش ندارم و تکلیفمون با خودمون درمورد اون کار مشخص میشه. این خیلی مهمه! اون مورد کنار گذاشته میشه و ذهن ما خالی میشه و میتونیم با فراغ بال به گزینه های دیگه فکر کنیم!

آبجی من ( چون میدونم قراره کامنتمو بخونه مینویسم ) تقریبا میدونه که چیو دوست داره. حداقل اینکه میدونه خیلی چیزا رو دوست نداره. و به نظر من این عالیه. اون عاشق رشته‌ی وکالته. نوشتنم دوست داره. اما الان نه مینویسه و نه داره رشته‌ی حقوق رو ادامه میده. پس آبجی، این کامنتو هروقت که ببینی، یه نشانه ایه برای فکر کردن بیشتر به خواسته‌ت، خودت و موفقیتت! میدونم که هزارتا دلیل قانع کننده داری که الان نه، ولی خب این رو هم میدونم که تا براش قدم برنداری قرار نیست مسیر برات روشن تر بشه!

درس امروز من از این فایل که خیییییلی ام بهم چسبید :

اشتیاق سوزان، استمرار و باورهای درست : نتیجه‌ی قطعی!

باید این فرمول رو حفظ کنم؛ باید بهش فکر کنم؛ باید هر روز بهش عمل کنم!

وای خدایا شکرت

چقدر از اینکه تو مسیر رشدم خوشحالم‌.

چقدر حالم خوبه بابت در این مسیر بودن.

گفتید نه اونقدری به خودمون سخت بگیریم که زندگی رو نفهمیم و نه اونقدر میل به دیده شدن داشته باشیم که بازم زندگی کردن یادمون بره. باید حد وسط این رو پیدا کنیم.

من خییییلی به خودم سخت گرفته‌م. همیشه و همه جا. باید بیشتر تمرین کنم در لحظه زندگی کردن رو. همین که وقتی دارم با خودم بد رفتاری میکنم آگاهانه با خودم حرف میزنم و به خودم میگم که : حدیث عزیزم، آرووووووم باش. اینهمه فشار برای چی!؟ من دوستت دارم، کنارتم، دنیا همینه، همین لذت بردن، همین لحظه، همین الان.

و بعد همه چیز در ذهنم رنگ عوض میکنه. و چقدر ساده‌ست استفاده‌ی آگاهانه از قانون. فقط ما خیلی زود زود خودمون رو یادمون میره.

میخوام از این به بعد بیشتر آگاهانه قوانین رو تمرین کنم.

خدایا شکرت که اینجام

خدایا شکرت